Θυμάται κανείς τις στήρες στον παλιό μώλο του Λιμανιού ;;;; Τους ροφούς και τις στήρες στον Αγιογιάννη ;;;;;

 

Περί το 1960 - 1965 μπροστά στον παλαιό μώλο υπήρχαν, μάλλον εκ κατασκευής του ριγμένα, λίγα μπλόκια και μεγάλες πέτρες. Εκεί μπαινόβγαιναν μικρές στήρες που ξαφνικά ορμούσαν στο δόλωμα. Και άντε να τις ανεβάσεις με το καλάμι και το μικρό αγκίστρι.

Στον Αγιογιάννη, μπροστά από το σπίτι της Μαρκώς (παλιό οστεοφυλάκιο του νεκροταφείου) υπάρχει μια αποχή που έχει σχηματιστεί από τα αρχαία τείχη που έχουν διαλυθεί μέσα στη θάλασσα. Αν βουτήξεις με μασκα θα  διαπιστώσεις ότι σχηματίζονται σπηλιές μικρές που το στόμιό τους είναι συνήθως μια σχισμή. Αυτό σε βάθος περί τα 5 μέτρα. Δεν φαίνονται στην επιφάνεια της αποχής. Πρέπει να βουτήξεις βαθύτερα και, ερχόμενος σύριζα με τον βυθό προς την αποχή, θα τις εντοπίσεις.

Βλέπαμε λοιπόν ξαφνικά να βγαίνει αργά αργά μια στήρα ή ροφός πάνω από 10 κιλά και να χάνεται στα βαθιά. Άλλοτε ερχόταν από τα βαθιά, πλησίαζε και ζύγιαζε το σώμα της να περάσει πλαγιαστά από τη μικρή σχισμή - στόμιο της σπηλιάς της. Το ίδιο συνέβαινε και στην βαθύτερη αποχή στη πρώτη μπανιέρα του Μπιστιού με δύο τρεις ροφούς. Όνειρο να τις πιάσουμε με το πρωτόγονο τότε ψαροντούφεκο που όμως ποτέ δεν το καταφέραμε. Θυμάμαι όταν το έλεγα του Λούη και μου έλεγε γελώντας: "Ποιες; Τις στήρες του Αγιαννιού; Τις γνωρίζω .... προσωπικώς πάππου προς πάππου!".

Άλλα χρόνια τότε .....

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος: Οδικό Δίκτυο Ελλάδος: Υπό κατασκευή και μελλοντικά έργα. Αργολίδα; Ερμιονίδα;

 

Όπως βλέπουμε στον χάρτη, από όλη την Ελλάδα μόνο στον νομό Αργολίδας δεν γίνεται τίποτα, ούτε και πρόκειται κάτι να γίνει. Η δε Ερμιονίδα καταδικασμένη στην απομόνωση τόσο από το Ναύπλιο και γενικότερα από τον κάμπο του Άργους, όσο και από την Πρωτεύουσα. Εκτός και αν "σύνδεση με την Πρωτεύουσα" εννοούμε τον υπάρχοντα δρόμο που, αν τειρήσεις τα σήματα της Τροχαίας, πας Αθήνα σε πάνω από 4 ώρες.

Και φυσικά με επερωτήσεις δεν λύνεται το πρόβλημα.

Δήμαρχοι, Τοπικοί Βουλευτές, Περιφερειάρχες, τόσα χρόνια δεν βλέπουν το πρόβλημα; Είναι πιο σημαντική η σύνδεση Καλαμάτας - Πύλου με σύγχρονη εθνική οδό από τη σύνδεση: Εθνική οδός Αθηνών Τριπόλεως - Άργους - Ναυπλίου - Ερμιονίδας με τα νησιά της - προφανώς και Τροιζηνίας;;;;

Και το παράδοξο: Όσο πλουσιότεροι έρχονται στην Ερμιονίδα, όσο υπερπολυτελέστατα ξενοδοχεικά συγκροτήματα δημιουργούνται με εσωτερικές βίλες με πισίνες και γκολφ, τόσο ο Ανάβαλος παίρνει αναβολή, τόσο η πραγματική σύνδεση με Πρωτεύουσα παραμένει όνειρο και η τοπική "ανάπτυξη" γίνεται αναγκαστικός μονόδρομος: Θερινά γκαρσόνια, καμαριέρες, σερβιτόροι, βοηθοί κουζίνας, καθαρίστριες.

Με εθνικό δρόμο η Ερμιονίδα απέχει πραγματικά μόνο 2 ώρες από την Πρωτεύουσα, και με άνεση, όχι να βγαίνεις κοτόπουλο από το αμάξι. Μάλλον είναι πολλοί στην Αργολίδα, όχι μόνο στην Ερμιονίδα, που δεν επιθυμούν να δουν το συμφέρον των πολλών στην Ερμιονίδα.

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος: Θυμάται κανείς τα κοπάδια μουρμούρας στο Λιμάνι ;;;;

 

 Δεκαετία 1960: Όταν έπιανε το κρύο, μετά τον Νοέμβρη, κοπάδια μουρμούρες έμπαιναν στο κόλπο του Λιμανιού. Με πεταχτάρι, αγκίστρι ζογκάκι, και δόλωμα γαριδάκι ψαρεύαμε μικροί και μεγάλοι από τη μέσα μεριά του παλιού μώλου, εκει που ρίχνουμε τον Σταυρό στη Θάλασσα. Πιάναμε τη μία πάνω στην άλλη. Όσο περισσότεροι ψαρεύαμε τόσο περισσότερο μαλαγρώνονταν οι μουρμούρες. Και τι μουρμούρες! Μέχρι και μισό κιλό η μία.

Άλλα χρόνια τοτε ....

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος :Θυμάται κανείς τα κοπάδια των σπάρων στο Λιμάνι ;;;;

 

Περί το 1962: Από τη γλύφα στο Κρόθι μέχρι τον παλιό μώλο, στα ρηχά, υπήρχαν χιλιάδες σπάροι. Όταν ο ήλιος έγερνε, κατά κοπάδια έτρωγαν στον βυθό και λαμπύριζαν σαν μικρά καθρεφτάκια. Με τον αγαπητό φίλο Γιώργο Μουρμούρη με τα καλάμια, πότε στο Κρόθι - όπου πιάναμε και μικρά λιγδάκια - κυρίως όμως στο κρηπίδωμα κοντά στη στροφή προς Κρανίδι - φέρναμε πάνω τον ένα σπάρο μετά τον άλλο, με δόλο απλό προζύμι. Και δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας άλλα πιτσιρίκια με τα καλάμια και οι σπάροι ατέλειωτοι.

Άλλα χρόνια τότε .....

 

Βασίλης Γκάτσος 

μια χαρά 2

 ..συνεχίζεται η φροντίδα του ιστορικού μας πλακόστρωτου.

Μπράβο και πάλι ! 

Λέγαμε  την Παρασκευή 7 Απριλίου 2023

Μια χαρά..

..το ταλαιπωρημένο μας πλακόστρωτο, επιτέλους !

Να φροντιστούν έτσι και τα επόμενα, ας  είναι αυτό η αρχή. 

Πρ.Εν.Πολιτών Ερμιόνης

 

Η προέλευση των κρανιδιώτικων επωνύμων στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (Ρίζα: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική, λατινική)

 

Η προέλευση των κρανιδιώτικων επωνύμων στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (Ρίζα: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική, λατινική)[1] | Μαρίνα Τσιρτσίκου, Ιστορικός, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ/ΔΙΣ) – Υποψήφια Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

---

 

Το Κρανίδι ανήκει στον νομό Αργολίδας, είναι πρωτεύουσα του Δήμου Ερμιονίδας και βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου. Με την παρούσα έρευνά μου αναλύω την ετυμολογική προέλευση των κρανιδιώτικων επωνύμων στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα με ρίζα: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική και λατινική.

Ως εργαλείο της έρευνάς μου χρησιμοποιώ τα επώνυμα από το «Μητρώο Αρρένων Κρανιδίου». Συγκεκριμένα, έχω δημιουργήσει μια βάση δεδομένων με το πρόγραμμα εισαγωγής δεδομένων Excel και τους τύπους συναρτήσεων (IF, SUM) από το 1842 έως το 1890 με ποιοτικό δείγμα διακοσίων επωνύμων, από τους εγγεγραμμένους στο μητρώο. Τα επώνυμα διακρίνονται ποιοτικά και ποσοτικά ανάλογα με την ετυμολογική ρίζα τους: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική και λατινική. Επίσης, για την έρευνά μου χρησιμοποίησα βιβλιογραφία, λεξικά και προφορικές μαρτυρίες.

 

1. Το Κρανίδι και οι κάτοικοι του

Περισσότερα στην argolikivivliothiki 

Δελτίο Τύπου | Κέντρο Πολιτισμού Ερμιονίδος

 

▪️Δελτίο Τύπου | Μια Ηρώ μια μέρα | Κέντρο Πολιτισμού Ερμιονίδος▪️

🟡 Στον φιλόξενο χώρο του Κέντρου Πολιτισμού Ερμιονίδος, στις 24/05/2025, πραγματοποιήθηκε προβολή & συζήτηση για το ραδιοφωνικό μιούζικαλ αποτυπωμένο στις οθόνες μας με animation, με τίτλο "μια Ηρώ μια μέρα" που αδιαμφισβήτητα μίλησε στις καρδιές μας!

🟢 Με βαθιά συγκίνηση & απόλυτο σεβασμό, ευχαριστούμε θερμά τους δημιουργούς και συντελεστές του εγχειρήματος «Μια Ηρώ, μια Μέρα» για την εξαιρετική εμπειρία που μας χάρισαν και ιδιαίτερα τον Χρήστο Δρούζα, τον Δημήτρη Σκούρτη (πάπια) & τον Ανδριανό Γκάτσο που παρευρέθηκαν δια ζώσης!

🟣 Η φιλοξενία αυτού του μοναδικού ραδιοφωνικού project στον χώρο μας αποτέλεσε τιμή για εμάς..

🔵 Το έργο, με τον συνδυασμό αφήγησης, μουσικής και βαθιάς κοινωνικής ευαισθησίας, άγγιξε το κοινό και ανέδειξε με ευρηματικό τρόπο το διαχρονικό και επίκαιρο μήνυμα ενάντια στον σεξισμό που συμπεριλαμβάνεται στα τραγούδια ελληνικής παραγωγής!

🔴 Το «Μια Ηρώ, μια Μέρα» δεν ήταν απλώς μια παρουσίαση, ήταν μια υπενθύμιση για τη δύναμη της τέχνης!
Ότι μπορεί να αφυπνίζει, να ενώνει και να μετατρέπει τη συλλογική εμπειρία σε προσωπική συνειδητοποίηση. Μέσα από την ιστορία της Ηρούς, βρεθήκαμε όλοι/ες αντιμέτωποι/ες με τις μικρές και μεγάλες μορφές αποκλεισμού που συναντάμε καθημερινά!

🙏 Ευχαριστούμε από καρδιάς τους δημιουργούς & ερμηνευτές για την παρουσία τους, τη γενναιοδωρία τους και την καλλιτεχνική τους ευαισθησία!
🙏 Ευχαριστούμε το κοινό που γέμισε τον χώρο, συμμετείχε ενεργά και άφησε τον εαυτό του να συγκινηθεί, να προβληματιστεί και ίσως να εμπνευστεί!
🙏 Ευχαριστούμε όλους όσοι στήριξαν αυτή τη διοργάνωση και πίστεψαν στη σημασία της!

💫 Η "Ηρώ" πέρασε από το Κέντρο Πολιτισμού Ερμιονίδος και άφησε φως 💫

▪️Με τιμή,
Το Δ.Σ. του Κέντρου Πολιτισμού Ερμιονίδος

#kepoEr

Τεύχος 36 | Ερμιόνη άλλοτε και τώρα

 ▪️Το 36ο τεύχος του περιοδικού μας, έτοιμο προς διανομή!

▪️Σύντομα στα σπίτια σας & στις καρδιές σας!

#ΕΜΕ

Βασίλης Γκάτσος : Θυμάται κανείς το γαριδάκι στους μώλους του Λιμανιού ;;;; Τις καρτσίνες στα Μαντράκια;;;;

 

Δεκαετία 1960: Στα φύκια και την πράσινη γλίτσα που έπιαναν τα μπλόκια του κρηπιδώματος και ιδιαίτερα τα μπλόκια του παλιού μώλου, μιλιούνια η μικρές γαρίδες. Σέρνοντας στα γρήγορα μία απόχη, λοξά ως προς τα μπλόκια και λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας  κάθε τόσο την αναποδογύριζες και μέσα από ένα μικρό σωρό φύκια πηδούσαν να φύγουν σωρό οι γαρίδες, μερικές φορές περισσότερες από τα φύκια. Το καλύτερο δόλωμα για όλα τα ψάρια.

Για τους Λιμανιώτες, γιατί οι Μαντρακιώτες είχαμε σωρό τις καρτσίνες που πρωί πρωί ή λίγο πριν δύσει ο ήλιος ανέβαιναν πάνω στις μισο βυθισμένες πέτρες των μαντρακιών να λιαστούν. Τόσες πολλές που πολλές φορές δεν έβλεπες τίποτα από την επιφάνεια της πέτρας.

Άλλα χρόνια τότε  ....

Όλη η αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας πάνω σε ένα καράβι

 

Βασίλης Γκάτσος : Θυμάται κανείς το κοπάδι των λαυρακιών στο Λιμάνι ;;;;

 Ήταν μια Κυριακή γύρω στο 1964. Μετά την εκκλησία, γύρω στις έντεκα πήγαμε με τον Κωσταντή, ποιον άλλονε τον Νίκα, να πάρουμε τη βάρκα του πατέρα του από το Λιμάνι να την φέρουμε στα Μαντράκια. Ο καιρός κάλμα, καθρέφτης η θάλασσα. Βάλαμε τη Φάρμαν στο ρελαντί να κάνουμε και τη βόλτα μας. 

Είχαμε απομακρυνθεί καμιά πενηνταριά μέτρα από το μώλο που πιάνουν τα καράβια της γραμμής και ξαφνικά πέφτουμε σε ένα τεράστιο κοπάδι, θα ήταν πάνω από 500 κομμάτια, λαυρακιών που αμέριμνα είχαν ανέβει στον αφρό και κινούνταν νωχελικά σαν κεφαλόπουλα. Μόλις πλησίασε η βάρκα βούτηξαν όλα ήσυχα ήσυχα, έπιασαν βυθό και άλλαξαν πορεία. Είχαμε ακούσει για τα λαυράκια του Λιμανιού, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Το καθένα ήταν από τρία ως δέκα κιλά! Μιλάμε για θηρία!

Πολλοί ψάρευαν το βράδυ για λαυράκια μα ο πιο φανατικός ήταν ο κυρ Παναγιώτης ο Φασιλής, ο κουρέας. Όταν πήρε σύνταξη, ψάρευε στην άκρη του μώλου, εκεί που πιάνει το πλοίο της γραμμής, αλλά ξεχνιόταν απορροφημένος, γι' αυτό έβαζε ένα ξυπνητήρι - καμπάνα που ακουγότανε σ' όλο το λιμάνι.

Άλλα χρόνια τότε ......

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος: Θυμάται κανείς το μουγγριά των Μαντρακίων ;;;;

 Δεκαετία 1950:  Το βράδυ ρίχναμε μια πετονιά με χοντρή τρίχα, παλιά σπάγκο, και μεγάλο αγκίστρι. Εμείς βάζαμε δόλωμα ένα κομμάτι σάπιας ρέγκας, αν και το σύνηθες ήταν ζώρες και μελάνια χταποδιών.

Η κατανάλωση ρέγκας και σαρδέλας ήταν παλιά πολύ μεγάλη. Ήταν φυσικό στο μαγαζί μας να ξέμεναν ένα δύο κιβώτια ρέγκας που λόγω ζέστης το καλοκαίρι και μικρής κατανάλωσης να μην ήταν για πούλημα. Ήταν περιζήτητες από τους ψαράδες για δόλωμα στους κιούρτους και για μαλάγρα για όσους ρίχνανε δυναμίτια.

Πετάγαμε την πετονιά στα βαθιά και την δέναμε στους πασσάλους που είχαν για δέστρες τα μαντράκια, ιδιαίτερα του Τροκαντερού. Πρωί πρωί σηκώναμε και μια στις τρεις πιάναμε μεγάλο μουγγρί, από 2 έως και 5 κιλά.

Αυτό το ψάρεμα δεν το έκαναν οι ψαράδες ούτε τα παιδιά. Το έκαναν από παράδοση ορισμένα σπίτια που είχαν το κέφι, γιατί το μουγγρί το έκαναν πηχτή και το έβαζαν για να κρυώσει στα πάνω παράθυρα του σπιτιού τον χειμώνα. Πού ψυγεία τότε. Την πηχτή με μουγγρί ή σφυρίδα, την θεωρούσαν επίσημο εκλεκτό φαΐ και το ετοίμαζαν για επισκέπτη εκλεκτό, ή άνθρωπο που ερχόταν για να κλείσει μια σοβαρή συμφωνία, έμπορο σφουγγαριών, ναυπηγό κ.λ.π. Συνήθεια πολύ πολύ παλιά.

Τελευταίος "ψαράς" η αγαπητή Γιάννα Κομμά, η νοσοκόμα. Το Ιατρείο περί το 1970 ήταν στα Μαντράκια και η Γιάννα έριχνε κάθε τόσο την πετονιά της το βράδυ και όταν έπιανε μουγγρί το έφερνε θριαμβευτικά στην αυλή μας προς επίδειξη .... κατορθώματος!

Άλλα χρόνια τότε......

Βασίλης Γκάτσος

Σαν σημερα...

 

                                                         Δημήτρης Λιαντίνης | liantinis.org

Η ημέρα που ο Δημήτρης Λιαντίνης αποφάσισε να «αναμετρηθεί» με τον θάνατο

Στις 27 Μαΐου 1998 ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης μπήκε για τελευταία φορά στην τάξη του. «Θα πούμε τα στερνά μας λόγια σήμερα», είπε στους σπουδαστές του Μαράσλειου Διδασκαλείου. Στη συνέχεια άφησε εκείνους να αποφασίσουν για το θέμα συζήτησης. Εκείνοι αναρωτήθηκαν αν εννοούσε θέμα για τις επικείμενες εξετάσεις αλλά εκείνος απάντησε:

«Όχι για τις εξετάσεις. Θα 'ρθείτε τυπικά, την άλλη Τετάρτη, που σας έχουν βάλει, δε θα διαβάσετε τίποτα, θα κάνετε περισυλλογή το προηγούμενο βράδυ με μία ωραία βόλτα. Όσοι είναι καλά προετοιμασμένοι δε χρειάζεται να διαβάσουν το τελευταίο βράδυ. Εγώ δε διάβαζα ποτέ. Έκανα αποσυμπίεση. Θα σας πω κάτι μυστικό αλλά μην το πείτε. Σας έχω βαθμολογήσει κιόλας», τους είπε.

Περισσότερα:https://www.reader.gr 

Κοινοποίηση : Τζένη Ντεστάκου