(Με αφορμή σχετική σας ανάρτηση)
Το πόσο κάνουν τα υλικά και η ...ενέργεια για να φτιάξεις οποιονδήποτε καφέ, είναι γνωστό. Ομοίως το πόσο τον πουλάς και το πόσο κερδίζεις. Πρακτικά ο καφές είναι ολόκληρος κέρδος. Θα ανέμενε φυσικά κάποιος, ότι θα πλήρωνε πολύ φθηνότερα τον καφέ σε έναν ιδιοκτήτη κέντρου που έχει και ιδιόκτητη έκταση που βγάζει τα τραπέζια του, από ότι σε έναν που νοικιάζει κέντρο και δημόσια έκταση για τα τραπέζια του. Άμα το παρατηρήσατε αυτό στην Ερμιονίδα ... γράφτε μου. Όπως βέβαια και σε όλη τη ψωροκώσταινα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά θεωρούσα το να παραγγείλω σε κέντρο μια μερίδα μανιτάρια, απλά ελαφρώς τηγανισμένα ή ψημένα, όχι τίποτα το περίπλοκο, άξιζε τα λεφτά του, δηλαδή έλεγα, πληρώνω κάτι που έχει πραγματικό κόστος και κόπο για να γίνει. Ίσως γιατί μανιτάρια δεν είχαμε στην Ερμιόνη.
Πήρα λοιπόν κοινά, άσπρα, στρογγυλά μανιτάρια (από Πολωνία ήταν) από μεγάλο
σούπερ μάρκετ της Πρωτεύουσας. Πόσο; 1.2 € το κιλό. Τα τηγάνισα μόλις 15 min σε χαμηλή φωτιά με ολίγο ελαιόλαδον, Ερμιόνης φυσικά. Τους έριξα και ολίγη φέτα. Κόστος; Σύνολο 3 €. Έβγαλα 6 μερίδες από αυτές που μας σερβίρονται προς 7 € η μία. Άμα είχα κέντρο θα εισέπραττα 42 € και θα είχα μεικτό κέρδος 39 €. Ο κόπος εκπληκτικά ελάχιστος.
Πήρα και μανιτάρια σαν μικρά πιατάκια, Portobello τα λέγανε, (από Πολωνία ήταν). Πόσο; 1.7 € το κιλό. Ακολούθησα την συνταγή που έγραφε η συσκευασία τους: Βάζεις το ένα κάτω στο ταψί βάζεις κρεμιδάκι και λίγο φέτα και το άλλο από πάνω, σαν σάντουιτς. Με ένα κιλό έφτιαξα 5 τέτοια σε ένα ταψί. Έριξα και λίγο λάδι. Στον φούρνο 20 min. Κόστος; Σύνολο 5 €. Έβγαλα 5 μερίδες και δεν θα τις σερβίριζα με κάτω από 8 € το κάθε μανιταροσάντουιτς, τόσο ωραίο και χορταστικό ήτανε. Άμα είχα κέντρο θα εισέπραττα 40 € και θα είχα μεικτό κέρδος 35 €.
Πήρα και μια ολόκληρη κότα ψημένη από το σούπερ μάρκετ, 1,2 κιλά. Πολύ ωραία. Έβγαζε 5 μεγάλες μερίδες, και πλήρωσα 4.5 €. Δηλαδή αν είχα κέντρο, μπορούσα να παίρνω τέτοιες κόττες, να τις κόβω στα 5, να προσθέτω σε ένα βαζάκι λίγο μουστάρδα και ολίγες προτηγανισμένες πατάτες και να το στέλνω με ντελίβερι στα σπίτια της Ερμιονίδας προς 7 € τη μερίδα.
Τελικώς, όπου και να καθίσεις στη ψωροκόσταινα, ό,τι και να φας, με συνήθως μέτριο ως άθλιο σέρβις, ένα ζευγάρι σηκώνεται με 40 € για το πιο στοιχειώδες γεύμα, το οποίο πηδάει ευκολότατα στα 50 €, με μπουκάλι κρασί στα 65 και πάει λέγοντας. Αλλά όπου και να καθίσεις στο Λονδίνο ή το Βερολίνο με τα 40 € σκας στο φαΐ, χώρια η ποιότητα και το σερβις. Με 65 σου κάνουνε και τεμενά.
Υπάρχει και το άλλο. Τρώγαμε παλαιότερα ένα σαγανάκι με γαρίδες Κοιλάδος (γνήσιες) και λέγαμε κάνει 12-15 €, γιατί η κόκκινη μεγάλη φρέσκια μεγάλη γαρίδα κάνει 40 € το κιλό στον μανάβη. Πάνε πια αυτές οι γαρίδες, αλλά το σαγανάκι εξακολουθεί να φτιάχνεται στην ίδια τιμή με τις άνοστες και άγευστες γαρίδες ιχθυοκαλλιέργειας και μάλιστα γλυκού νερού που στην ψαραγορά της Αθήνας κάνουν 8-10 € το κιλό, και αν είναι κόκκινες, γράφει η ταμπέλα τους «φρέσκια γαρίδα Κοιλάδας» ή «φρέσκια γαρίδα Ερμιόνης!».
Καλή όρεξη νάχουμε, καλά να περνάμε αλλά αυτή είναι μια άλλη εικόνα της πάλε ποτέ ευημερίας μας. Και κατά κανόνα «κι απόδειξη καμιάάάά....!», που λέει και το τραγούδι, εκτός και να την ζητήσεις σαν ...ζώο!
Όμως εξακολουθεί να είναι και εικόνα της νυν πτωχεύσεώς μας!
Πτωχεύσαμεν, βγάζουμε δεκάρικους από τα μπλογκ για το τι έγινε, ρίχνουμε ευθύνες σε Γερμανούς, Γάλλους, Πορτογάλους και Οθωμανούς, αλλά όταν το Ευρώ πρωτοεμφανίστηκε στη Γερμανία και άρχισε η γερμανική πιάτσα να σηκώνει
ασύστολα τις τιμές, οι καταναλωτικές οργανώσεις των Γερμανών, οι οικολογικές οργανώσεις των Γερμανών, καθηγητές και δάσκαλοι Γερμανοί, κήρυξαν γενικό μποϊκοτάζ στις καφετέριες τα μπαρ και τα φαγάδικα τα οποία άδειασαν και παρέμειναν άδεια εβφομάδες μέχρι να επαναφέρουν τις τιμές εκεί που ήταν πρώτα. Και έτσι κι έγινε.
Με την είσοδο του €, μία απέραντου κάλους αισχροκέρδεια απλώθηκε σε όλα τα καταστήματα και τις λαϊκές της χώρας μας. Καμιά αντίδραση. Τι ευημερούσα χώρα θα ήταν η ψωροκώσταινα αν δεν μπορούσε να αποδεκτή αυτή την αισχροκέρδεια.
Έχει κανένα τέτοιο κίνημα καταναλωτών ή μποϊκοτάζ ξεκινήσει στην Ερμιονίδα, τώρα με την πτώχευση;
Από τα μπλογκ δε φαίνεται κάτι τέτοιο. Από τα σχολεία τίποτα. Από τη νεολαία τίποτα, αλλά ούτε και από τη ...γερουσία που την πλήττουν τα νέα μέτρα. Άλλωστε μία και μόνη είναι η έγνοια της ....προοδευτικής μερίδας νέας εσοδείας της Ερμιονίδας: Τι θα κάνει ο Λεμπέσης στις εκλογές, και πώς η προοδευτική μερίδα νέας εσοδείας θα πλασάρει τον εαυτό της με κανένα νέο Συνδυασμό ή μέσα σε κανέναν άλλο Συνδυασμό, ό,τι και να είναι αυτός.
Μάλλον λοιπόν δεν πρέπει να πιούμε τον καφέ στο Καταφύκι, αλλά να στήνουμε το μπρίκι στον Άγιο Γιάννη με δωρεάν σερβίρισμα διαμαρτυρίας.
Θυμάμαι και από τα παλιά, τη δεκαετία του 60 που άνοιξε το πρώτο μπαρ στην Ερμιόνη, το «Κυριάκος Πλέις». Τι μπαρ, απλά λίγο μουσική, κάτι δίκτυα διακόσμηση, και λίγο τσιμπημένες τιμές. Μετά από λίγο έγινε και στέκι και το βράδυ τηγανίζανε και μαρίδες μέσα. Αλλά τότε φάνταζε στα μάτια όλων σαν την ...τρύπα του διαβόλου και άντρο καπιταλιστικό. Έτσι ο κυρ Κοσμάς, μόλις μας έβλεπε να αριβάρουμε για κει, οι περισσότεροι από περιέργεια γιατί είμαστε μικροί και δε μας επιτρέπανε να μπούμε μέσα, στριβότανε «τι δουλειά θέλετε εκεί, πληρώνετε και το ποτήρι κονιάκ όσο το μπουκάλι!».
Έτσι με το που καθόμαστε παρέα στο καφενείο του μας φέρνει σε όλους κονιάκ, αφήνει και το μπουκάλι και μας λέει επιδεικτικά «έχουμε και μεις κονιάκ και για τους νέους μας δωρεάν!».
Έτσι λοιπόν, ας δείξουμε ότι και οι καταναλωτές έχουμε άποψη.
Γιατί αν κρίνω από το Σαββατοκύριακο της Πρωτομαγιάς στην Πρωτεύουσα, από Χαλκίδα μέχρι Επίδαυρο χαμός στις ταβέρνες και στα κέντρα, ποιος θα πρωτοπιάσει τον Μάη και κάτι τιμές να!
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
(Στη φωτο έργο του Μπίλ Παπάς)
