Του Βασίλη Γκάτσου
Ή κάνω λάθος;
Αυτό που βλέπουμε είναι τα Μαντράκια στο ψαροχώρι Ερμιόνη. Δεν υπάρχουν πια, μη παρασυρθείτε και πάρετε ΙΧ και κότερα να τα αναζητήσετε. Δεν υπάρχει άλλωστε σήμερα αντάξιό τους βλέμμα.
Εδώ μια πέτρα να μετατοπίσεις, κατέρρευσε όλος ο κόσμος.
Τι πρόβλημα αρχιτεκτονικής σήμερα να κτίσεις ένα σπίτι και να το προσθέσεις σ’ αυτή την εικόνα. Για τους τότε μαστόρους, κανένα.
Ό,τι φτιάχτηκε από την εποχή αυτής της φωτογραφίας και μετά, ήταν σκέτη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Αλώθηκαν τα Μαντράκια από βαρβάρους.
Ερμιονήτες και λοιποί, βάλτε την σε μεγέθυνση στο σπίτι, σαν την Άγια Σοφιά, να σας θυμίζει το «εάλω», όχι όμως από υπέρτερο βάρβαρο εχθρό, αλλά από αυτόν τον «εντός των τειχών».
Συμπατριώτες ερμιονήτες είμαστε καταδικασμένοι να καθόμαστε πάνω στο μνήμα των μαντρακιών και να ατενίζουμε προς τη μεριά αυτού του τοπίου, πλέον ως αιώνια τιμωρία.
Ή μήπως το μεσημέρι τα πόδια μας δε ζεματάνε διασχίζοντας την «τσιμεντόπλακα μαντρακίων» λειτουργούσα ως καζάνι της κολάσεως;
Όσοι ακόμη έχουν περισσό το θράσος να μιλάνε για …. πολιτισμό στην Ερμιόνη, ας το έχουνε.
Το μόνο λυτρωτικό επιτίμιο η συγκέντρωση με θρησκευτική ευλάβεια του «ό,τι απόμεινε» από αυτόν τον πολιτισμό που δείχνει η φωτογραφία και …..μούγκα.
Γιατί όσο περισσότερο ηχούν τα πολιτιστικά κύμβαλα τόσο πιο κύμβαλα γίνονται.
Έρρωσθε,
Βασίλειος Γκάτσος
