Γεννήθηκε στο Ισραήλ, μεγάλωσε στο Μαρόκο αλλά βρήκε καλλιτεχνικό καταφύγιο στο Παρίσι. 54 ετών σήμερα, ο Αρμάν Αμάρ, δεινός περκασιονίστας ο ίδιος, είναι πολύ πιθανό να χρωστά τη σοβαρή ενασχόλησή του με την κινηματογραφική μουσική στον Κώστα Γαβρά, καθώς μέχρι το 2002 και το «Αμήν» του τελευταίου, πιο πολύ ασχολούνταν με τη σύνθεση για μοντέρνο μπαλέτο, παρά με την έβδομη τέχνη. Αυτό που κάνει τον Αμάρ ξεχωριστό, πέρα από το γεγονός ότι λόγω καταγωγής και εμπειριών αγνοεί παντελώς τους συμβατικούς κανόνες της μουσικής σύνθεσης, είναι το πάθος του γι αυτό που καλείται world music (μουσική του κόσμου), μέσα όμως από ένα πρίσμα που αποφεύγει τις τουριστικές κακοτοπιές: Θα ακούσετε γιαπωνέζικα κρουστά, μαντολίνα, ντουντούκ, μέχρι και σακουχάτσι. Θα ακούσετε όμως και έγχορδα, φωνητικά της Σινέντ Ο Κόνορ, επιρροές από μινιμαλιστές όπως ο Τέρι Ράιλι και κλασικούς συνθέτες όπως ο Μπέλα Μπάρτοκ. Δηλαδή θα ακούσετε όμορφη μουσική. Στην ταινία HOME, η μουσική «πετάει» κι αυτή πάνω απ’ τον κόσμο και γεννά συναισθήματα, χωρίς να γίνεται πομπώδης. Ο μουσικός συνδύασε όργανα και ρυθμούς από πολλές χώρες του κόσμου, ηχογραφώντας την Συμφωνική Ορχήστρα της Βουδαπέστης, το Ανσάμπλ Κρουστών της Σαγκάης, ακόμη και ψαλμωδίες από διαφορετικές ηπείρους. Η ησυχία διατηρείται όπου πρέπει, και η λιτή συνοδεία κάποιων πλάνων από μόνο ένα πιάνο και λίγα έγχορδα γοητεύει, χωρίς να αφήνει μία «υπέρ-συμφωνική» αίσθηση.
