Για να δω το World Τrade Center να γεννιέται ξανά;
Για να διαβάσω- κι ακόμα καλύτερα να γράψω- τις νεκρολογίες καθαρμάτων όπως ο Χένρι Κίσινγκερ και ο Γιόζεφ Ράτζινγκερ; Αλλά όλα αυτά είναι απλώς συναισθηματισμοί και αυτολύπηση.
Στη χαζή ερώτηση “γιατί να τύχει σε μένα;”
το Σύμπαν δεν καταδέχεται καν να απαντήσει: “Γιατί όχι;”».
(Απόσπασμα από το πρώτο άρθρο που έγραψε ο Κρίστοφερ Χίτσενς στο Vanity Fair αφού διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο).
«Η νέα γη είναι με τον τρόπο της αρκετά φιλόξενη. Ολοι χαμογελούν ενθαρρυντικά και μοιάζει να απουσιάζει εντελώς ο ρατσισμός. Κυριαρχεί ένα γενικό πνεύμα ισοτιμίας, και είναι σαφές ότι αυτοί που διευθύνουν έφτασαν εκεί με την αξία τους και με σκληρή δουλειά. Από την άλλη πλευρά, το χιούμορ είναι αδύνατο και επαναλαμβανόμενο, δεν μιλάει κανείς για σεξ, και το φαγητό είναι το χειρότερο που έχω συναντήσει στη ζωή μου.
Η χώρα αυτή έχει μια ιδιότυπη γλώσσα, μια διάλεκτο που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα βαρετή και δύσκολη και περιέχει λέξεις όπως ondansetron για τη θεραπεία της ναυτίας, καθώς και ορισμένες ανησυχητικές χειρονομίες που πρέπει να συνηθίσεις. Για παράδειγμα, ένας τύπος που τον συναντάς για πρώτη φορά μπορεί ξαφνικά να χώσει τα δάκτυλά του στον λαιμό σου. Ετσι ανακάλυψα ότι ο καρκίνος μου είχε επεκταθεί στους λεμφαδένες, και ότι μια από αυτές τις δύσμορφες καλλονές-
εντοπισμένη στη δεξιά μου κλείδα- ήταν αρκετά μεγάλη για να τη δει κανείς και να την αισθανθεί. Δεν είναι καθόλου καλό ο καρκίνος σου να είναι ανιχνεύσιμος εξωτερικά. Ιδιαίτερα όταν, όπως σε αυτή την περίπτωση, δεν ξέρουν καν ποια είναι η πρωτογενής πηγή. Το καρκίνωμα προχωρεί ύπουλα από μέσα προς τα έξω. Η ανίχνευση και η θεραπεία λειτουργούν συχνά πιο αργά και ψηλαφητά, από έξω προς τα μέσα. Η λέξη μετάσταση ήταν η πρώτη που προσείλκυσε την προσοχή μου. Ο αλλόφυλος είχε αποικίσει ένα μέρος του πνεύμονά μου και ένα αρκετά μεγάλο μέρος του λεμφαδένα μου. Και η αρχική βάση των επιχειρήσεων εντοπίστηκε στον οισοφάγο μου. Ο πατέρας μου πέθανε, και αρκετά γρήγορα, από καρκίνο του οισοφάγου. Ηταν 79 ετών. Είμαι 61. Ο,τι είδος κούρσας κι αν είναι η ζωή, έγινα ξαφνικά φιναλίστ.
diastaseis
