Toυ Βασίλη Γκάτσου
Το σύνδρομο της Ολλανδίας σε σχέση με το σύνδρομο της οικοπεδοποίησης της καλλιεργήσιμης γης.
Η Ολλανδία, η Βρετανία και η Νορβηγία ήσαν χώρες με σημαντική βιομηχανική παραγωγή και μάλιστα ανταγωνιστική. Όμως είναι δύσκολη και απαιτητική δουλειά η βιομηχανία. Θέλει σπουδές, έρευνα, εργασία και τους μισθούς στους καθορίζει ο ανταγωνιστής.
Πριν περίπου 30-40 χρόνια οι χώρες αυτές βρήκαν πετρέλαια στις θάλασσες τους και φυσικό αέριο. Άρχισε λοιπόν να μπαίνει χρήμα εύκολο (όχι δανεικά) στην οικονομία που έφτανε και εύκολα στη τσέπη των εργαζομένων. Τότε παρατηρήθηκε ότι η βιομηχανία ‘εγκαταλήφθηκε’ ως κάτι το δύσκολο και κοπιαστικό και έγινε στροφή προς πιο άνετα επαγγέλματα, δουλειές γραφείου θα λέγαμε. Έτσι, χάνοντας η βιομηχανία τους το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, άρχισε η εισαγωγή βιομηχανικών ειδών. Αποτέλεσμα του εύκολου χρήματος (όχι δανεικού). Μετά και να θέλεις δεν ξαναφτιάχνεις εύκολα βιομηχανία.
Στη χώρα μας το εύκολο χρήμα τα τελευταία 30- 40 χρόνια είχε τρεις πηγές: Επιδοτήσεις κάθε είδους από Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελληνικό Κράτος. Δανεικά από το εξωτερικό που τα θεωρήσαμε ως «δανεικά κι αγύριστα». Οικοπεδοποίηση καλλιεργήσιμης γης.
Θα μείνουμε στην τρίτη πηγή εύκολου χρήματος που αφορά κυρίως την Ερμιονίδα.
Δόθηκε από το καιρό της χούντας το δικαίωμα να κτίζεις εκτός δασικής έκτασης και εκτός σχεδίου πόλεως ή οικισμού, αρκεί να αγοράσεις 300 τ.μ. γης. Αυτό μέχρι σήμερα ισχύει με μόνη τη διαφορά ότι άλλαξαν τα τετραγωνικά μέτρα και έφτασαν τα 2000 ή 4000. Δηλαδή ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε. Έτσι ο κάθε αγρότης απέκτησε πηγή εύκολου χρήματος που αν σε αυτό προστεθούν οι επιδοτήσεις και τα δανεικά τα οποία περισσότερο τα έβαλαν στη τσέπη τα μεγάλα αστικά κέντρα (οι
αγοραστές της γης μας) καταλαβαίνουμε το σύνδρομο. Και επειδή πολλοί αγρότες είχαν πλέον αστικοποιηθεί στην πρωτεύουσα έγινε και για τα εκεί παιδιά – κληρονόμους πηγή εύκολου χρήματος η γη μας.
Έτσι το ενδιαφέρον για τη ναυτιλία, τη θάλασσα, τις καλλιέργειες, αλλά και τη βιοτεχνία και βιομηχανία εξατμίστηκε ως ήταν φυσικό και περάσαμε στα εύκολα και σχετικώς άκοπα και χωρίς σκοτούρες επαγγέλματα. Έτσι γίναμε και εισαγωγείς των πάντων, ακόμη και λεμονιών από την Βραζιλία. Φτάσαμε δε να πληρώνουμε ένα ποτήρι μπύρα με δύο πατατάκια 4.5 € στην Ερμιόνη και ένα ηδύποτο οινοπνευματώδες 6.5 €. Αιτία, το νοίκι, τα δημοτικά τέλη, μικρή τουριστική περίοδος, γκαρσόνια, νερό, φως, τηλέφωνο κ.λ.π. Πραγματική αιτία το εύκολο χρήμα.
Έτσι αυτό το σύνδρομο στην πλέον βαριά του εκδοχή πρέπει να ονομαστεί πλέον «Το σύνδρομο Ελλάς».
Αρχή και τέλος του από μια άλλη οπτική γωνία:
Οι νέοι μας όσο αύξανε το εύκολο χρήμα, ζούσαν όλο και με περισσότερο χαρτζιλίκι έως και όλο μεγαλύτερη ηλικία. Από την καρέκλα τη ψάθινη στα Μαντράκια περάσαμε στη μεταλλική με νάιλον, μετά στην πάνινη, μετά στις άνετες πλαστικές και στη συνέχεια στις άνετες ψάθινες και μπαμπού. Ως εδώ καλά, καρέκλες ήτανε όλες.
Μετά περάσαμε στους καναπέδες. Όλο και με πιο παχιά μαξιλάρια, όλο και πιο μεγάλα που ξάπλωνες σαν πασάς με τα πόδια να βλέπουν προς Μουζάκι και να χαιρετούν τους περαστικούς και τους φίλους με τα δάκτυλα. Κάθε χρόνο έπρεπε να είναι άλλα σχέδια. Και ως εδώ καλά, καναπέδες ήσαν όλοι.
Μετά περάσαμε στα τούλια μη μας ενοχλούν τα κουνούπια. Και ως εδώ καλά, αλλά κουνουπιέρες στα σπίτια μας είχαμε μόνο για τα μωρά.
Μετά ήρθε η τέντα του Εμίρη. Έμπαινες μέσα με την παρέα και έβγαζες τα πόδια από κανένα άνοιγμα για να δροσίζονται. Ε, εδώ κάποιος δεν άντεξε, έβαλε το κεφάλι μέσα από το άνοιγμα (έτσι όπως στα έργα με τον Βουτσά) και φώναξε: Κακομοίρη! Τα λεφτά μας πίσω! (Sta Germanika auta).
Έτσι τέλος το σύνδρομο Ελλάς.
Ψάχτε αιτίες, φταίχτες, ποια γενιά φταίει περισσότερο, πια θα το πληρώσει, πιο κόμμα, ποιος μηχανισμός. Ένα είναι βέβαιο: ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΛΛΑΣ. Θέλουμε δε θέλουμε θα στρωθούμε σε δουλειές δύσκολες της πραγματικής οικονομίας. Και επειδή τα πράγμα δεν γυρίζουν πίσω, δηλαδή το παιδί που έκανε καλές σπουδές στο Πολυτεχνείο δεν θα γυρίσει στη βάρκα και τα κτήματα του παππού του, μας χαιρετά για χώρες πραγματικής οικονομίας με πραγματικούς μισθούς και αξιοκρατία.
Ως πότε;
Μέχρι που να γίνουμε όντως χώρα αξιοκρατίας, δικαίου και πραγματικής οικονομίας.
Ως τότε,
Έρρωσθε,
Βασίλειος Γκάτσος
*** Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία που ζούμε θα γίνουμε χώρα αξιοκρατίας, δικαίου και πραγματικής οικονομίας μέσω Κομμάτων και Βουλής και όχι μέσω ανεξάρτητων αυτοσχεδιασμών ή προσώπων – σωτήρων. Εντυπωσιάζει η ‘αποκομματικοποίηση’ υποψηφίων για τον Καλλικράτειο Δήμο Ερμιονίδας.
