Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Από Δευτέρα πάλι..

Στα Μαντράκια

Φωτ: Ρίνα Λουμουσιώτη

Ο θυμός μας και πως να τον διαχειριστούμε

Τι είναι ο θυμός;

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι ο θυμός και όλοι τον έχουμε νιώσει, είτε ως παροδικό εκνευρισμό είτε ως έντονη οργή. Ο θυμός αποτελεί ένα φυσιολογικό, συνήθως υγιές, ανθρώπινο συναίσθημα. Όταν, όμως, ξεφεύγει από τον έλεγχό μας και γίνεται καταστροφικός, μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα – στον εργασιακό χώρο, ή στις προσωπικές μας σχέσεις– και γενικώς σε επιβάρυνση της συνολικής ποιότητας της ζωής μας. Επιπλέον, μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ότι βρισκόμαστε στο έλεος ενός απρόβλεπτου και ισχυρού συναισθήματος.  Σύμφωνα με τον Charles Spielberger, έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται στη μελέτη του θυμού, ο θυμός είναι μια ‘‘συναισθηματική κατάσταση που ποικίλλει σε ένταση από τον ήπιο εκνευρισμό ως την έντονη οργή και μανίαʼʼ. Όπως και άλλα συναισθήματα, συνοδεύεται από φυσιολογικές και σωματικές αλλαγές: όταν θυμώνουμε, η καρδιά μας χτυπά πιο δυνατά και η πίεση του αίματός μας αυξάνεται, όπως αυξάνονται και τα επίπεδα των ορμονών αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη.
 Ο θυμός γεννιέται από εξωτερικά ερεθίσματα αλλά και από ανησυχία ή από συνεχή ενασχόληση με τα προσωπικά μας προβλήματα. Κάποιες μνήμες τραυματικών ή εξοργιστικών γεγονότων μπορούν, επίσης, να προκαλέσουν συναισθήματα θυμού.
Εκδηλώνοντας το θυμό σας
Ο ενστικτώδης, φυσικός τρόπος να εκδηλώσουμε το θυμό μας είναι να αντιδράσουμε επιθετικά. Ο θυμός είναι μια φυσική, προσαρμοστική απάντηση σε κάποια απειλή. Συχνά υποκινεί έντονα συναισθήματα και συμπεριφορές, που μας επιτρέπουν να παλέψουμε και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, όταν δεχτούμε επίθεση. Επομένως, ως ένα σημείο, η έκφραση θυμού είναι απαραίτητη για την επιβίωσή μας. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι επιτρεπτό να επιτιθέμεθα φραστικά ή σωματικά σε κάθε πρόσωπο ή αντικείμενο που μας προκαλεί ή μας ενοχλεί. Οι νόμοι, οι κοινωνικοί κανόνες, και η κοινή λογική θέτουν όρια στο πόσο μακριά μπορεί να μας οδηγήσει ο θυμός.
Η διαχείριση του θυμού
Η διαχείριση του θυμού αποσκοπεί στη μείωση τόσο των συναισθημάτων θυμού

Χθες στη Βουλή

photo Stratos Safioleas

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο εν μέσω πτωχεύσεως.

Του Βασίλη Γκάτσου

Καταχρεωμένο (κράτος, χρεωμένοι Δήμοι και δημοτικές επιχειρήσεις, χρεωμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί, οργανισμοί, νοικοκυριά, άτομα. Μία διαδικασία που άρχισε από το 1981 (ίσως λίγο πριν) και με μικρά διαλύματα ...στασιμότητας μας έφερε εδώ που είμαστε. Δηλαδή τριάντα χρόνια δανειζόμαστε συλλογικά και ατομικά, τριάντα χρόνια παίρναμε από το μέλλον δανεικά για να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είναι φυσικό τώρα να δανείζεται το μέλλον από το παρόν για να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον;

Για πολύ πιο σημαντικά πράγματα, εννοώ την 7χρονη χούντα η οποία οδήγησε και στη κυπριακή τραγωδία, το σύνθημα ήταν «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», αλλά το κύριο σύνθημα ήταν «όλοι ενωμένοι». Η πραγματικότητα της ζωής έδειξε ότι ούτε όλοι είμαστε ενωμένοι για να φύγει η χούντα, ούτε μετά είμαστε ενωμένοι για την πρόοδο του τόπου. Ούτε καν στον χώρο της αριστεράς. Στις δημοκρατίες αναπηδούν κόμματα και εκφράζονται μέσω αυτών συμφέροντα. Και στα χρόνια που έρχονται, χρόνια που θα διαχειριστούμε την πτώχευσή μας, όχι μόνον την οικονομική, θα αναδυθούν νέα κόμματα ή τα παλιά θα πείσουν ότι κάτι άλλαξε μέσα τους. Και πολιτική θα είναι η συνισταμένη των κομματικών δράσεων. Η κοινωνία συντηρείται από το νόμο της αδράνειας. Πας να την σπρώξεις και αυτή αντιστέκεται σαν το μεγάλο βράχο. Αυτή είναι η δύναμη που την κρατάει σε πορεία, γιατί αν αυτή δεν υπήρχε τότε κάθε μεταβολή θα της έδινε μια απότομη κίνηση, και αμέσως άλλη μεταβολή θα τις άλλαζε απότομα διεύθυνση. Χωρίς αδράνεια τίποτα δεν επιβιώνει, ούτε ο πλέον στοιχειώδης οργανισμός. Μερικές φορές τα σημεία μεταβολής εκλαμβάνονται ως πραγματικά, ότι αυτά είναι που οδηγούν την κοινωνία σε μία θέση, δηλαδή σε μία νέα θέση αδράνειας. Όμως άλλα είναι τα όντως

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΠΡΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ!

Του Βασίλη Γκάτσου
(Με αφορμή σχετική σας ανάρτηση)

Το πόσο κάνουν τα υλικά και η ...ενέργεια για να φτιάξεις οποιονδήποτε καφέ, είναι γνωστό. Ομοίως το πόσο τον πουλάς και το πόσο κερδίζεις. Πρακτικά ο καφές είναι ολόκληρος κέρδος. Θα ανέμενε φυσικά κάποιος, ότι θα πλήρωνε πολύ φθηνότερα τον καφέ σε έναν ιδιοκτήτη κέντρου που έχει και ιδιόκτητη έκταση που βγάζει τα τραπέζια του, από ότι σε έναν που νοικιάζει κέντρο και δημόσια έκταση για τα τραπέζια του. Άμα το παρατηρήσατε αυτό στην Ερμιονίδα ... γράφτε μου. Όπως βέβαια και σε όλη τη ψωροκώσταινα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά θεωρούσα το να παραγγείλω σε κέντρο μια μερίδα μανιτάρια, απλά ελαφρώς τηγανισμένα ή ψημένα, όχι τίποτα το περίπλοκο, άξιζε τα λεφτά του, δηλαδή έλεγα, πληρώνω κάτι που έχει πραγματικό κόστος και κόπο για να γίνει. Ίσως γιατί μανιτάρια δεν είχαμε στην Ερμιόνη.

Πήρα λοιπόν κοινά, άσπρα, στρογγυλά μανιτάρια (από Πολωνία ήταν) από μεγάλο

Ερμιόνη, απόδραση απο την καθημερινότητα

ΕΡΜΙΟΝΗ: Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΓΟΛΙΚΟΥ
Σημερινή πρόταση του Αθην. Πρακτ.Ειδήσεων
«Στο Πόρτο Χέλι, στην Ερμιόνη…» τραγουδάει η Καίτη Χωματά τους στίχους του κριτικού θεάτρου, Κώστα Γεωργουσόπουλου, με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Κ.Χ.Μύρης, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως φιλόλογος στην πανέμορφη κωμόπολη, στην άκρη της αργολικής χερσονήσου. Η Ερμιόνη είναι σα μια γοργόνα που νωχελικά απλώνει το σώμα της στον εύφορο κάμπο της περιοχής και η ουρά της, το πευκόφυτο ακρωτήρι Μπίστι, πλατσουρίζει στα νερά του αργολικού κόλπου.
Εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα την χωρίζουν από την Αθήνα, ενώ τα ιπτάμενα δελφίνια την ενώνουν με τον Πειραιά και τα διάσημα νησιά της Ύδρας και των Σπετσών.
Στη βόρεια πλευρά της σχηματίζεται το κεντρικό λιμάνι με τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα της περιοχής.
Στα νότια είναι τα Μαντράκια , ένα γραφικό λιμανάκι με ουζερί, ψαροταβέρνες, όπου μπορεί κανείς να γευθεί φρέσκα θαλασσινά αλλά και μπαράκια και κλαμπ με έντονη νυχτερινή ζωή.
Το νησιώτικο χρώμα είναι έντονο παντού... στενά πλακόστρωτα σοκάκια, παραδοσιακά όμορφα σπίτια πολύ καλά συντηρημένα, ολάνθιστες αυλές, μικρές

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ν Ο Μ Ι Μ Ο Ν

Του  Βασίλη Γκάτσου
 (Φωτο Πίνακας του Γιάννη Σταύρου)

  Αυτές τις ώρες της πτώχευσης έναν και μοναδικό κλάδο θεωρώ αδικημένο απόλυτα. Κλάδο ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΞΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ και αν είχαν οι κυβερνώντες, όλων των κομμάτων, κοινωνικό αισθητήριο θα διόρθωναν αμέσως την αδικία. Πρόκειται για τους συνταξιούχους ναυτικούς μας της υπερποντίου ναυτιλίας μας.
  Μακριά από οικογένειες και πατρίδα, δουλειά που λογίζεται 24ωρη, συνέχεια εν κινδύνω, έβλεπαν τα παιδιά τους μεγαλωμένα ένα ή δύο χρόνια…. ξαφνικά, έφερναν το πολύτιμο συνάλλαγμα στην ψωροκώσταινα χωρίς να έχουν καμία απολαβή από το Ελληνικό Κράτος, ούτε καν τον έπαινο και προπαντός, λόγω και επαγγέλματός τους, ούτε φυσική παρουσία στο χώρο του νεοελληνικού οικονομικού θαύματος.   Πόσο μάλλον που και οι εργοδότες τους δεν χρηματοδοτούντο από ελληνικές τράπεζες, ούτε είχαν σχέση δούναι και λαβείν με το ελληνικό κράτος.   Αντίθετα σε όλους είναι γνωστό ότι το ταμείο τους όχι απλά υπέστη κακοδιαχείριση αλλά καταλήστευση ….υπέρ του κοινού των Ελλήνων, και καλούνται τώρα να συνεισφέρουν …υποχρεωτικά από τη σύνταξή τους.

Θα φτιάξω λοιπόν μία ιστορία:
Αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, νόμιμα και ωραία (άγνωστο αν και με

Τσίρκο..


 Η φύση έχει προικίσει το συγκεκριμένο ζώο να σκαρφαλώνει σε σχεδόν κατακόρυφες κορυφές. Αυτό το προσόν θέλησαν να εκμεταλλευτούν και οι υπεύθυνοι του τσίρκου στην Κίνα, για να παρουσιάσουν αυτό το μάλλον θλιβερό ακροβατικό της κατσίκας.

Φωτο απο Καθημερινή

Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ..... ΕΛΑΦΡΩΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ

Του κου Βασίλη Γκάτσου
Ο Καλλικράτης έρχεται από την αρχαία πόλη. Η πόλις δεν είχε τοπικό, γεωγραφικό χαρακτήρα. Ήταν «πόλις ανδρών», η πόλις των Αθηναίων, των Κορινθίων, των Ερμιονέων, των Αργείων κ.λ.π. Έτσι έμεινε και το: «παίρνω τους Αθηναίους και πάω σε άλλο μέρος για να φτιάξουμε την πόλη μας πιο ονομαστή από την Αθήνα. Οι Αθηναίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να πάνε σε άλλο μέρος να φτιάξουν την Αθήνα. Δηλαδή η φράση «πόλις των Αθηνών» στην αρχαιότητα ήταν κενή περιεχομένου.

Άρα στην Αργολίδα το μόνο, κάπως σύμφωνο, με την παράδοσή μας είναι ο «Δήμος Ναυπλιαίων» και όχι «ο Δήμος Ερμιονίδας».

Στα νεότερα χρόνια η αυτοδιοίκηση πήρε το εξαιρετικό όνομα «κοινόν». Έτσι έχουμε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας «το κοινόν των Υδραίων» και όχι το κοινόν της Ύδρας. Αυτό επιβίωσε στον όρο «κοινότητα Ερμιόνης», κ.λ.π.

Ο Καλλικράτης πρέπει να νοείται ως συνένωση κοινοτήτων. Ό,τι και να κάνει ο Καλλικράτης και το μικρότερο χωριό κοινότητα θα παραμείνει, γιατί ο όρος κοινότητα σημαίνει πρώτα απ’ όλα ψυχική ένωση, όπως ο όρος εκκλησία, ενορία, οι δε σύμβουλοι που θα ασχολούνται με τις υποθέσεις του σαν κοινότητα θα το βλέπουν. Και ποτέ ένας σύμβουλος από το Κρανίδι, σύμβουλος του Καλλικράτη, δεν μπορεί να αισθάνεται την κοινότητα Ηλιοκάστρου έτσι όπως θα την αισθάνεται ο ντόπιος Ηλιοκαστριώτης σύμβουλος.
Άρα ο Καλλικράτης είναι «το κοινόν των κοινοτήτων». Και επειδή οι κοινότητες έχουν ιστορία αιώνων, δεν μπορούμε να πούμε τον Καλλικράτη της Ερμιονίδας (ή και ευρύτερης περιοχής) «το κοινόν των Κρανιδιωτών» , ή «το κοινόν των Ερμιονιτών», ή «το κοινόν των Διδυμιωτών».

Περί συνενοχής, αδιαφορίας, βολέματος, ντροπής …

Της κας  Θεοδώρας Βογανάτση - Σωτηρίου
 Γράφω λίγες σκέψεις με αφορμή την ανάρτησή σας, Παρασκευή 30 Απριλίου 2010 με θέμα: Καλή Πρωτομαγιά. Συγκεκριμένα θα επικεντρώσω στη φράση σας: «Το δικό μας λάθος, ότι συναινέσαμε αδιαφορώντας και σιωπώντας για χρόνια. Βολεμένοι». Ο πληθυντικός βέβαια που χρησιμοποιείτε δεν γνωρίζω αν αναφέρεται αποκλειστικά προσωπικά σε σας και μόνον ή συμπεριλαμβάνει συλλήβδην και όλους εμάς. Πιστεύετε ότι το Ελληνικό Κράτος όλα αυτά τα χρόνια ήταν τόσο συνεπές απέναντι σε όλους εμάς τους πολίτες οι οποίοι τώρα μηδενός εξαιρουμένου είμαστε συνυπεύθυνοι για την τραγική κατάστασή του;

  Κατά τη γνώμη μου η άποψη που εκφράζετε, είναι ακραία συντηρητική. Όταν σε καθένα από μας γίνει συνείδηση ότι φταίει, ότι τόσα χρόνια ήταν ένας συμφεροντολόγος και άνομος και επομένως πρέπει να αισθάνεται συνένοχος για την δεινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας, τότε πως είναι δυνατόν να αντιδράσει στη λαίλαπα των «μεταρρυθμίσεων» που μας περιμένει; Καλλιέργεια λοιπόν συνείδησης συνενοχής!