Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΑΜΛΕΤ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας

Tου Νικου Κωνστανταρα  kathimerini

Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και τότε, όταν οι κάτοικοι της καταδικασμένης πόλης επέμεναν να ζουν τις ζωές τους όπως πριν, ανίκανοι να ερμηνεύσουν τα σήματα που τους έστελνε το ηφαίστειο – το τόσο οικείο, στη σκιά του οποίου ζούσαν αυτοί και οι πρόγονοί τους, στις πλαγιές του οποίου καλλιεργούσαν τα αμπέλια των παππούδων τους. Η ανθρώπινη συνήθεια –η κατανόηση της αλληλουχίας ζωής και θανάτου– αφόπλισε τα ένστικτα επιβίωσης του καθενός και της κοινωνίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη, οι άνθρωποι, τα ζώα τους, οι περιουσίες τους, πέρασαν από την καθημερινότητα στην καταστροφή.
 Σήμερα κανείς δεν ξέρει πώς αυτή η κρίση –η προσωπική, η εθνική, η παγκόσμια– θα αλλάξει εμάς και τον κόσμο. Δεν μπορούμε να πούμε (εκτός από τους καθ’ έξιν καταστροφολόγους ανάμεσα μας) ότι ήρθε το τέλος. Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Στην καλύτερη περίπτωση, καταλάβαμε καλά ότι ούτε η δική μας εποχή εξαιρείται από τους βίαιους κανόνες της φύσης, ούτε εμείς από τις συνέπειες των λαθών μας. Κρατάμε ακόμα τα στοιχεία της καθημερινότητας, προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις στάχτες που άρχισαν να πέφτουν πάνω μας, αλλά βλέπουμε άλλους να πέφτουν και να δυσκολεύονται να σηκωθούν, και για πρώτη φορά αισθανόμαστε ότι ίσως η τέφρα θα γίνει ο τάφος μας.

Ισως είναι σύμπτωση ότι στην ίδια την Πομπηία τον τελευταίο μήνα κατέρρευσε ένα κτίριο και μέρος ενός άλλου – οι σημαντικότερες απώλειες απ’ όταν η πόλη θάφτηκε στις στάχτες του Βεζούβιου το

Οι προστάτες των θαλασσινών (από τον Ποσειδώνα στο Φωκά και το Νικόλαο)

Του Γιάννη Λακούτση
O ‘Αγιος Φωκάς και όχι ο Άγιος Νικόλαος είναι ο πρώτος Xριστιανός προστάτης των θαλασσινών  γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (περιοδικό σκάφος)
               Θάλασσα τους θαλασσινούς μη τους θαλασσοδέρνεις
Θαλασσάκι μου και φέρε το παιδάκι μου…
5000 χρόνια (ίσως και περισσότερα) το ίδιο νόημα, με άλλες λέξεις, άλλο μέτρο, άλλη σύνταξη.Η μάνα του ναυτικού, πάντα, προσπαθούσε να δαμάσει το φόβο της, είτε το έλεγε στον Ποσειδώνα είτε στον Δελφίνιο Απόλλωνα, είτε στον Τρίτωνα, είτε στον Πρωτέα, είτε στους Διόσκουρους, είτε στον Άγιο Φωκά, είτε στον Άγιο Νικόλαο. Τα πρόσωπα άλλαζαν, ο φόβος πάντα ίδιος. Λύτρωναν οι θεοί των Αρχαίων ή οι Άγιοι των Χριστιανών, λύτρωναν και απάλλαζαν τους ανθρώπους από τους φόβους του, τους χάριζαν, δηλαδή, την ελευθερία τους, έστω και προσωρινά.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ
Γιος του κρόνου και της Ρέας, αδελφός του Δία και του Άδη. Εθεωρείτο κύριος της θάλασσας και όλων των φαινομένων της. Πίστευαν ότι προστάτευε τους ναυτικούς και τους ψαράδες. Με την τρίαινα του προκαλούσε αλλά και ημέρευε τις θύελλες. Κατοικούσε σε ολόχρυσο ανάκτορο στο βυθό της θάλασσας (στις Αιγές). Σύμβολα του ήταν η τρίαινα, το δελφίνι, το άλογο, το πεύκο (απ΄αυτό,
συνήθως, κατασκεύαζαν τα πλοία).
ΤΡΙΤΩΝ
Γιος του Κρόνου και της Αμφιτρίτης. Είχε σώμα ανθρώπινο, το οποίο κατέληγε σε ουρά ιχθύος. Τον φαντάζονταν, επίσης, με δόντια θηρίου, με βράγχια κάτω από τα αυτιά και με ανθρωπινη μύτη. Άλλες φορές τον φαντάζονταν με δύο ουρές ιχθύος ( Ιχθυοκένταυρος) ή με δύο πόδια αλόγου

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ο Παρθενώνας του Κώστα Γαβρά

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΠΡΩΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ

  Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΕΙ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝ-ΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑ-ΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.

  ΚΑΘΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ: ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΧΟΡΩΔΙΑΚΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ, ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟΥ ΠΝΕΥΣΤΩΝ ΜΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ. ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/12/2010 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΙΔΥΜΩΝ, ΩΡΑ 19.00
ΣΑΒΒΑΤΟ 18/12/2010 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ, ΩΡΑ 19.00
ΚΥΡΙΑΚΗ 19/12/2010 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΕΡΜΙΟΝΗΣ (ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΥΓΓΡΟΥ), ΩΡΑ 19.00.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ.

Στο Μέγαρο Μουσικής ο Παναγιώτης Τέτσης

 Ο Παναγιώτης Τέτσης μύησε  το κοινό του Megaron Plus, στα μυστικά της ζωγραφικής του, αποκάλυψε τα συστατικά της, δίνοντας και μια γεύση από την δεινή διδακτική του πείρα.
 «Μην πιστεύετε στο παραμύθι της έμπνευσης» είπε . «Εάν ο καλλιτέχνης δεν καθίσει στο εργαστήρι του, έστω και χωρίς όρεξη, δεν υπάρχει περίπτωση επιφοίτησης» είπε ο ακαδημαϊκός και δάσκαλος, συνομιλώντας με την τεχνοκριτικό και υπεύθυνη των εκθέσεων του Μεγάρου Μουσικής, Έφη Ανδρεάδη.
  Παραδέχθηκε όμως ότι υπάρχει το ερέθισμα στον ζωγράφο, όπως στην περίπτωσή του συνέβη με την γενέτειρά του, την Ύδρα, που του άνοιξε τον δρόμο στην απεικόνιση της φύσης. Όπως και οι σημαντικοί για τον ίδιον φίλοι του, που πόζαραν ακίνητοι ατέλειωτες ώρες προκειμένου να ζωγραφίσει τις φιγούρες και πορτρέτα τους.

 Ο κολορίστας Παναγιώτης Τέτσης, μίλησε για τις δοκιμές στις τεχνικές του, για τα υλικά του - λαδομπογιές, τέμπερες, ακουαρέλες, την χαρακτική αλλά και για τον θαυμασμό του στις νωπογραφίες - μια τεχνική, όπως είπε, πολύ δύσκολη που έχει εγκαταλειφθεί από χρόνια.

Το παιγνίδι στην Αρχαιότητα.

Του Γιάννη Λακούτση
          Το παιγνιδι στην Αρχαιότητα.

"Το παιγνίδι είναι έκφραση του υποσυνείδητου και της φαντασίας του παιδιού"
(ΦΡΟΫΝΤ)
 Ως μία από τις σημαντικές ασχολίες του παιδιού, το παιχνίδι, είναι στενά συνδεδεμένο με την παιδική ηλικία, της οποίας αποτελεί κύριο γνώρισμα.Θεωρείται επίσης πρωταρχικός παράγοντας ανάπτυξης και αναγνωρίζεται παγκοσμίως, ως καθοριστική επιρροή στη διαδικασία μάθησης. Η επίδραση που ασκεί το παιχνίδι, εχει διερευνηθεί επανειλημμένως από επιστήμονες, κυρίως λόγω των ποιοτικών αλλαγών που επιφέρει στον ψυχισμό του παιδιού αλλά και στον χαρακτήρα του. Απο βρέφος ακόμη, το παιδί ξεκινάει την εξερεύνηση του κόσμου μέσα απο το παιχνίδι.Οι κουδουνίστρες, τα μαλακά ζωάκια που βγάζουν ήχους, είναι τα πρώτα παιχνίδια μέσα απο τα οποία το παιδί αρχίζει να εξερευνά το περιβάλλον. Παρατηρώντας τα, το βρέφος εξασκεί την αντίληψή του καθώς απομνημονεύει σιγά-σιγά τα χρώματα,τα σχήματα,αρχίζει να προσανατολίζεται στο καινούργιο και αναπτύσει τις αισθήσεις του.
   Η διαχρονική παρουσία των παιχνιδιών και η αντιστοιχία μεταξύ των παιχνιδιών αρχαίων και των νεότερων Ελλήνων, ανιχνεύεται μέσα απο πηγές, όπως το " Ονομαστικόν" του Πολυδεύκους.Στίς παραστάσεις των αρχαίων αγγείων, απεικονίζονται επίσης γνωστά παιχνίδια, όπως το σχοινάκι, ο χαρταετός, οι κούνιες, τα ζάρια κ.α, για τα οποία δεν υπάρχουν πληροφορίες στα αρχαία κείμενα. Στα παιδιά δίνονταν όπως και σήμερα, παιχνίδια κατα τη γέννηση (οπτήρια), την επέτειο της γέννησης (γενέθλιοι δόσεις), κατά την Πρωτοχρονιά (επινομίδες), κατά την μύηση του παιδιού σε ορισμένη λατρεία και σε άλλες ευκαιρείες. Οι πλαταγώνες, πλαταγαί, ή σείστρα, ήταν ενα παιχνίδι που επινόησε, ισως, ο μεγαλύτερος μηχανικόςτου Ε' π.χ αιώνα, Αρχύτας. Ηταν κύκλοι με κουδουνάκια, αγγεία η κούφια είδωλα γεμάτα με μπίλιες για να κουδουνίζουν (κουδουνίστρες).Τέτοια παιχνίδια εχουν ερθει στο φως με ανασκαφές.Άλλα παιγνίδια είναι: η Μυίνδα (η τυφλόμηγα). Ο τροχός ή κρικηλασία (το τσέρκι ή κανάρι). Ο στρόμβος (η σβούρα). Το πέταυρον ( η τραμπάλα). Το αρτιάζειν (μονά ζυγά). Η ακινητίνδα ( στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα). Το κολαβίζειν ή κολαβισμός (το μπιζ). Η

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Το "αδύνατον" μας ανήκει.

Πηγή
@ Την ίδια στιγμή που νιώθεις πως βρωμίζεις μέχρι το μεδούλι, καταπιανόμενος με "απόψεις" φιλήσυχων "νοικοκυρέων" που δεν κωλώνουν να πουλήσουν και τη μάνα τους την ίδια ακόμη αν χρειαστεί, προκειμένου να εξασφαλίσουν την θέση κάποιου αναπληρωματικού βασιλικού υποποδίου, άλλοτε προφασιζόμενοι την ανάγκη (έχω παιδάκια να θρέψω) και άλλοτε επικαλούμενοι κάποιο "ανώτερο" σκοπό, (εμένα δεν με ενδιαφέρει τίποτε παρά μόνο η Τέχνη μου), την ίδια ακριβώς στιγμή, έρχεται το απόλυτο παγκόσμιο σύμβολο της Τέχνης, η μέγιστη εν ζωή προσωπικότητα αυτού το πλανήτη ο Μίκης Θεοδωράκης, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο του Πνεύματος, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο του Ανθρωπισμού και των Αγώνων, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο σεβάσμιος και υπερήλιξ έφηβος "Μίκης", να μας θυμίσει πως δεν μπορεί ο Καλλιτέχνης να είναι αποκομμένος από το όποιο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και όταν με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμη και "νόμιμο", η Δημοκρατία (η όποια Δημοκρατία) καταλύεται και οι κοινωνίες και οι άνθρωποι δοκιμάζονται, ο αληθινός Καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα, οφείλει να γίνεται και πνευματικός φάρος και εμπνευστής αλλά και εμψυχωτής, βάζοντας την Τέχνη του παραπόδας ή θέτοντάς την στην υπηρεσία του "αγώνα". (του όποιου αγώνα).
  Σε κάθε περίπτωση, ο Καλλιτέχνης οφείλει πρωτίστως νά έχει δημόσιο λόγο. Και όταν ο μέγιστος λειτουργός της Τέχνης Μίκης Θεοδωράκης δείχνει τον δρόμο, οι θλιβεροί αρλεκίνοι της οφείλουν να βγάζουν τον σκασμό και να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι. Ή κάτι σοφότερο, να διδάσκονται.
  Ακούτε συχνά από τους πατερούληδες : Aντί να "μιλάτε", πηγαίντε να βγάλετε φωτογραφίες. Όχι ρε αγράμματοι και ανιστόρητοι ξυλοσχίστες, δεν θα πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Και αν βγάλουμε θα είναι αυτές που θα φωτογραφίζουν την ξεφτίλα και την παρακμή σας. Ούτε και ποιήματα θα γράψουμε. Κι αν γράψουμε θα είναι τέτοια που θα δώσουν φτερά στις κουρασμένες ψυχές των ανθρώπων. Και ούτε και μουσικές θα παίξουμε. Κι αν παίξουμε θα είναι μουσικές που μόλις ακουστούν θα δείτε τα οργισμένα πλήθη νάρχονται κατά πάνω σας.
  ΣΠΙΘΑ λέγεται αυτό που ξεκινάει ο Μίκης και καλεί όλο τον πνευματικό και καλλιτεχνικό κόσμο σε εγρήγορση και πανστρατειά απέναντι στην λαίλαπα που έρχεται στην χώρα. Μιά οικονομική λαίλαπα η οποία όμως είναι γνήσιο τέκνο δεκαετιών απίστευτου ηθικού ξεπεσμού. Ενός ξεπεσμού που έχει χίλια πρόσωπα. Ενός ξεπεσμού που τον συνηθίσαμε. Ενός ξεπεσμού που τον αποδεχτήκαμε σιωπηλά σε αντάλλαγμα λίγης ψευδαίσθησης ευζωίας.
  ΣΠΙΘΑ λέγεται και ίσως είναι η σπίθα από το εφηβικό του πνεύμα, ίσως είναι η σπίθα από τα παιδικά μάτια του, ίσως είναι η σπίθα από την μέχρι παρεξηγήσεως αγαθοσύνη του, ίσως η σπίθα από την βαθιά ελληνική και γι' αυτό και παγκόσμια ψυχή του.
  Μιά σπίθα που αν γίνει φωτιά, μπορεί να κάψει όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα που εντελώς ψευδεπίγραφα εδώ και χρόνια αποκαλείται "κοινοβουλευτική δημοκρατία", μιά σπίθα που αν γίνει φωτιά μπορεί να κάψει ό,τι μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να κάψουν κομματικοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που πάνω στην ξεφτίλα τους γιά το ποιός μετά το διαζύγιο θα πάρει το ψυγείο και ποιός το πλυντήριο, απαξιώθηκαν πλήρως στην συνείδηση κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενου πολίτη και τον ανάγκασαν να καταναλώνει ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΠΕΔΟ, τα σιχαμερά υποπροϊόντα της πολιτικής.
  Μιά σπίθα που μπορεί να δώσει πίσω στον Άνθρωπο αυτό που στην ουσία σήμερα πραγματικά του λείπει περισσότερο και πάνω απ' όλα : την χαμένη του αξιοπρέπεια.
  Ουδείς σήμερα γνωρίζει πού θα οδηγήσει αυτή η κίνηση του Μίκη. Μπορεί στο τίποτα, μπορεί και στα πάντα. Δεν ξέρω όμως αν αυτή τη στιγμή έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Ή αν έχει μεγαλύτερη σημασία από την φράση του "εύχομαι οι έλληνες να κάνουν αυτό που δεν μπορούν".
  Ανεξάρτητα με το αν υποστηρίξουμε ή όχι αυτήν την κίνηση του Μίκη Θεοδωράκη, αξίζει φίλοι μου, ο καθένας μας από το πόστο του, ο καθένας με τις δυνάμεις του, τουλάχιστον να προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να κάνουμε "αυτό που δεν μπορούμε".
 Αξίζει να προσπαθήσουμε γιά το "αδύνατον". Γι' αυτό που σήμερα φαντάζει παράλογο, απίστευτο, ανήκουστο. Το καταφέραμε πολλές φορές στην ιστορία μας. Μπορούμε να το καταφέρουμε και άλλη μία.
 Τα περιθώρια πιά τελείωσαν και το "αδύνατον" μας ανήκει.

Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη

«Η τέχνη δεν είναι παιχνίδι γι' αργόσχολους. Είναι αστραπή, είναι πόνος, είναι γέννα», σημείωνε κάποτε η χαράκτρια Βάσω Κατράκη (1914-1988).

Εικόνα:Η Βάσω Κατράκη, ηλικιωμένη πια, αλλά όχι λιγότερο ρωμαλέα, στο εργαστήριό της, σμιλεύοντας ένα από τα περίφημα «άλογά» της
   enet
Ο ποιητικός αφορισμός της συνδέεται και με μια πολύ ρεαλιστική διαπίστωση: κατ' εξοχήν η δική της τέχνη δεν ήταν παιχνίδι για αργόσχολους.
Προσέξτε, από σήμερα που η έκθεση «Βάσω Κατράκη - Πνοή στην πέτρα» υποδέχεται το κοινό στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, τις πέτρινες μήτρες των χαρακτικών της: είναι όγκοι ψαμμίτη χαραγμένοι συνήθως και από τις δύο πλευρές. Πέρα από τη διαπίστωση ότι αυτονομούνται ως αξιοθαύμαστα, μοντέρνα γλυπτά, εξομολογούνται το μυστικό ενός τεράστιου σωματικού κόπου. Εξ ου και η επισήμανση του επιμελητή της έκθεσης Γιάννη Μπόλη ότι «πολλοί δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι ήταν γυναικεία τα χέρια που σμίλευαν έτσι τον ψαμμιτόλιθο».
  Να και μια άλλη διάσταση λοιπόν στον χαρακτηρισμό «ρωμαλέα αγωνίστρια» που συνοδεύει εσαεί τη χαράκτρια, κυρίως όμως επειδή εκείνη ταυτίστηκε με την αντιστασιακή κοινωνική συνείδηση, τον αριστερό στοχασμό, την ΕΠΟΝ κι επί Χούντας την εξορία στη Γυάρο. Το έργο της ασφαλώς δεν

Ετών 55

Πηγή
 Είμαι ζωντανό παράδειγμα του πώς επιβίωσε ένας του συναισθήματος που είναι πολίτης του πλανήτη, ζει το τώρα, συμπορεύεται μ’ αυτό, ακούει την εποχή του και την κάνει τραγούδια, θέατρο. Όλα μου ’χουν γίνει, γιατί οι πεθαμένοι μου και τώρα πια κι ο εαυτός μου δεν μ’ αφήνουν να κάνω μαλακία. Γιατί δεν με πήραν από κάτω τα λεφτά. Ενώ, πάλι, δεν μου ’λειψαν και ποτέ.

Το 55 μου σκάει το τυχερό
Ποτάμια μαύρα και πέντε
Πενήντα πέντε
Ποτάμι που ’κλαιγα κι εγώ
   Μετά θυμάμαι ένα κόκκινο ραδιόφωνο ψηλά στην κουζίνα, λευκό κοκάλινο γύρω γύρω και μπροστά το ηχείο κόκκινο, νομίζω ότι έπαιζε μόνο Χατζιδάκι, το «Γαρίφαλο στ’ αυτί» και το «Μαντολίνο»… Εντάξει, ήταν όλα παράξενα, ο μπαμπάς είχε βέσπα και η μάνα μου είχε μια πλεκτομηχανή της μόδας κι έκανε πλεχτά για όλους μας κι έβγαζε και μεροκάματο.
  Η Καλλιθέα ήταν χωματόδρομοι, πέρναγε τις απόκριες και γαϊτανάκι με το γαϊδούρι το χαρτονένιο που το φόραγε στη μέση του ο τσολιάς και δίπλα κρεμόντουσαν τα ψεύτικα ραμμένα ποδάρια. Όταν χιόνιζε ο κόσμος έπαιζε στο δρόμο όλος μαζί κι από δίπλα άκουγες την αυλή που παίζανε και ζούσανε τέσσερις-πέντε οικογένειες. Πικροδάφνες, και το μπακάλικο λεγόταν «Εδώδιμα αποκιακά»! Ήμασταν στον πρώτο μιας μονοκατοικίας. Στο ισόγειο έμενε η ξαδέρφη του Γιάννη Τσαρούχη κι άλλη μια οικογένεια, πολύ καλοί άνθρωποι. Τα

Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες στο στόχαστρο της Κου Κλουξ Κλαν.

 Πρόταση ανάρτησης του κου Γιάννη Λακούτση
 Γράφει ο Ηλίας Κουγιεμήτρος*

Οι πρώτες ελληνικές οικογένειες μεταναστών στην Αμερική, επιζητούσαν να μένουν η μία κοντά στην άλλη για προστασία, καθώς αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα από τους Αμερικανούς. Τους θεωρούσαν, τους πιο ανεπιθύμητους μετανάστες. Το κατακάθι της Ευρώπης. Δεν τους θεωρούσαν καν λευκούς, αλλά μιγάδες. Οι Εργοδότες τους έβαζαν να κάνουν τις πιο επικίνδυνες δουλειές και τους πλήρωναν με τα μικρότερα μεροκάματα. Χωρίς να το θέλουν, οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες, με τη διαφορετικότητά τους, έγιναν θύματα των ρατσιστών. Αντιμετωπίστηκαν ως εισβολείς που απειλούσαν τις θέσεις εργασίας και τα χρηστά ήθη των ‘‘γνήσιων’’ Αμερικανών, ενώ κατηγορήθηκαν ως υπεύθυνοι για την αύξηση της εγκληματικότητας. Η λέξη “Έλληνας” εκστομιζόταν εναντίον τους ως βρισιά.
  Τους αποκαλούσαν “dirty Greeks”, “den katalaveni”, newcomers με τα παράξενα ονόματα. Πολλοί αναγκάστηκαν να κόψουν τα επίθετά τους και να αλλάξουν τα μικρά τους ονόματα. Ο Αθανάσιος θα γίνει Tom. Ο Κωνσταντίνος θα γίνει Gus. Ο Δημήτρης θα γίνει Jim. O Παναγιώτης, Pete. O Ηλίας, Louis . . .

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά



ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΛΕΛΟΒΑ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΡΤ 2010
Λελόβας Λουκάς LookArt 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑ

«Βαρετό 2010»

· Το μόνο που ζητάω είναι να μπορέσω να αποδείξω ότι τα λεφτά δεν μπορούν να με κάνουν ευτυχισμένο. Spike Milligan
· Τι πρέπει να κάνει κανείς αν δει ένα ζώο που απειλείται με εξαφάνιση να τρώει ένα φυτό που απειλείται με εξαφάνιση; George Carlin
· Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αν δεν υπήρχε ο Έντισον θα βλέπαμε τηλεόραση κάτω από το φως των κεριών; Al Boliska
· Θα 'θελα να 'ξερα ποιος βάζει τις βιταμίνες στο σπανάκι, στο καρότο και στο ρετσινόλαδο και δεν τις βάζει στα παγωτά, στα πατατάκια και στις καραμέλες. Ένας πεντάχρονος
· Αν ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί από μαϊμούδες και πιθήκους, τότε γιατί έχουμε ακόμα μαϊμούδες και πιθήκους; George Carlin
· Πόσοι από σας πιστεύετε στην τηλεκίνηση; Σηκώστε το χέρι μου. Emo Philips
· Ισχυρίζομαι ότι μία εκκλησία με αλεξικέραυνο στη στέγη, δηλώνει έλλειψη πίστης. Doug McLeod
· Αν το “μαύρο κουτί” πάντα παραμένει άθικτο μετά από κάθε συντριβή αεροπλάνου, γιατί -ρε γαμώ το- δεν κατασκευάζουν ολόκληρο το αεροπλάνο από το ίδιο υλικό; George Carlin
· Οι πόλεις έπρεπε να χτίζονται στην εξοχή, όπου ο αέρας είναι πιο καθαρός. Henri Monnier
· Αν όλοι οι άλλοι τρόποι αποτύχουν, διάβασε τις οδηγίες χρήσης. Αξίωμα επιδιορθώσεων
· Το 98% των σπιτιών στην Αμερική έχουν τηλεόραση, πράγμα που σημαίνει ότι στο υπόλοιπο 2% πρέπει να δημιουργήσουν σεξ και βία μόνοι τους. Ανώνυμος
· Στη Σαχάρα κάνει τόση ζέστη, ώστε οι κάτοικοί της αναγκάζονται να ζουν αλλού. Μαθητής
· Αν μια χελώνα δεν έχει το καβούκι της, θεωρείται άστεγη ή γυμνή; George Carlin
· Λένε ότι ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική. Μα από τη στιγμή που ο Κολόμβος σαλπάρισε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, τι θα μπορούσε να είχε κάνει η Αμερική για να τον αποφύγει; Francis Claude
Ενόσω λύνω το πρόβλημα, παραμένω αδρανής.
. . . . . . . . . . . . . . . !
_______________________________________________
συλλογή θεμάτων προς συζήτηση: ΕΛΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ


«Βαρετό 2010» James Ward, Λονδίνο
Η σκληρή δουλειά θα σε ανταμείψει στο μέλλον. Η τεμπελιά θα σε ανταμείψει άμεσα.
Συνέδριο Βαρεμάρας 2010
Aν ανήκετε σε αυτούς που θεωρούν τα κάθε λογής συνέδρια βαρετά, αυτό θα το λατρέψετε: το πρώτο Συνέδριο Βαρεμάρας θα πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο αυτό το Δεκέμβριο.

magni ce glicia glossa pu den echi na chathi

Στην ελληνόφωνη Καλαβρία είναι αφιερωμένη η εκδήλωση που διοργανώνει ο Οργανισμός για τη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ), στις 8 Δεκεμβρίου, στην αίθουσα «Δαίδαλος» του Ελληνο-βρετανικού Κολλεγίου, στην Αθήνα. «Ελληνοκαλαβρέζικη διάλεκτος: ιστορία και χαρακτηριστικά», είναι το θέμα της ομιλίας του Αθανάσιου Κόρμαλη, ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει ο Πρόεδρο του ΟΔΕΓ, Κωνσταντίνος Καρκανιάς. Στο πλαίσιο της εκδήλωση θα προβληθεί η ταινίας μικρού μήκους, «Το φουκάρι τη γενία», του ελληνοϊταλού σκηνοθέτη Αλεσάντρο Σπηλιωτόπουλου, ο οποίος θα παραβρεθεί και θα μιλήσει στην εκδήλωση.
• Η πρώτη ταινία στη γκρεκάνικη διάλεκτο
 Η ταινία γυρίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι στη Χώρα του Βούα (Μπόβα) από τον ελληνοϊταλό σκηνοθέτη Αλεσάντρο Σπηλιωτόπουλο και έχει μία ιδιαιτερότητα: είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου στη γκρεκάνικη διάλεκτο. Οι τελευταίοι ομιλούντες των ελληνικών της Καλαβρίας περιγράφουν το ιδίωμά τους ως την «magni ce glicia glossa pu den echi na chathi» (σπουδαία και γλυκειά γλώσσα που δεν πρέπει να χαθεί), όπως αναφέρεται σε σχετικό ρεπορτάζ του Έντσα Καβαλλάρο, στην εφημερίδα της Καλαβρίας, «il Quotidiano». Η ταινία είχε επιλεγεί για το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας 2010, γεγονός που είχε

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Εκτός ελέγχου η κρίση στις ΗΠΑ

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ
Πηγή:ΑΥΓΗ

Με την Ευρώπη να έχει γίνει φέτος το επίκεντρο της οικονομικής κρίσης, φαίνεται να έχει ξεχασθεί εντελώς ο ʽμεγάλος ασθενήςʼ της παγκόσμιας οικονομίας, οι ΗΠΑ. Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε το 2008 στις ΗΠΑ και μετά πέρασε τον Ατλαντικό για να εγκατασταθεί στην Ευρώπη. Όλοι τότε άρχισαν τις συγκρίσεις για το πόσο δυναμικότερη είναι η αμερικανική οικονομία έναντι της ευρωπαϊκής, πόσο λιγότερα χρέη κουβαλά στη πλάτη της η Αμερική και πόσο πιο ευλύγιστη είναι η νομισματική και δημοσιονομική της πολιτική (συγκριτικά με τη διασπασμένη Ευρώπη) με συνέπεια να ανακάμπτει άμεσα. Πόσο αληθινή, όμως, είναι αυτή η εικόνα; Είναι πράγματι η Ευρώπη το μαύρο πρόβατο της παγκόσμιας οικονομίας ή πίσω της κρύβεται μια πολύ χειρότερη αμερικανική κρίση που κινδυνεύει να τα παρασύρει όλα στο διάβα της ;
Είναι χρήσιμο να δούμε μερικά στοιχεία για την αμερικανική οικονομία και κοινωνία πριν βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του :

1. Οι τράπεζες και η οικονομία των ΗΠΑ έγιναν την τελευταία διετία αποδέκτης της μεγαλύτερης στην ιστορία δημοσιονομικής και νομισματικής βοήθειας που υπήρξε ποτέ. Ο συνδυασμένος λογαριασμός κεφαλαιακών ενισχύσεων που προσφέρθηκαν αφειδώς από πλευράς Fed και κυβέρνησης ανήλθε σε περισσότερα

Φεστιβάλ φωτογραφίας, κάτω απο τη γέφυρα

Της Ρίνας Λουμουσιώτη
Το Κτίριο της Εσπλανάδας στο Δέλτα Φαλήρου φιλοξενεί το κεντρικό εκθεσιακό πρόγραμμα του Athens Photo Festival, Under The Bridge, έως 12 Δεκεμβρίου, στο οποίο περιλαμβάνονται και φέτος  ενδιαφέρουσες εκθέσεις, παγκοσμίως αναγνωρισμένων φωτογράφων.
 Είναι ένα ραντεβού των φίλων της φωτογραφίας  και της ψηφιακής τεχνικής.
 Το κτίριο της πεζογέφυρας διαμορφώνεται, για δεύτερη χρονιά, από  12 χώρους που καλύπτουν μία επιφάνεια συνολικού εμβαδού 4.500τμ.
  Εκεί χαρήκαμε δυνατές φωτογραφίες, με κοινωνικές και πολιτικές αγωνίες με κριτική διάθεση.
Απαγορευμένες, σκληρές, τρυφερές..
Μας άρεσαν ιδιαίτερα:
Πολυξένη ΠαπαπέτρουBetween Worlds
Παιδιά  που φορούν μάσκες ζώων, κάπου στη  Αυστραλία. Εκπληκτική ιδέα και τόπος..

Jean Claude Moschetti «Μαγεία στη Γη» Παραδοσιακές κοινωνίες στην Αφρική, όπου φύλακες του χωριού  φορούν ειδικές μάσκες και στολές, σαν κάποια φρουρά για το κακό.
Claudia Rogge Η Κόλαση, το Καθαρτήριο και ο Παράδεισος σε πολύ μεγάλου μεγέθους εικόνες με πολύ γυμνό και  στοιχεία διαστροφής. Δυνατό και σκληρό θέμα.. Ψηφιακή επεξεργασία.

Οι γυρολόγοι

Του Γιάννη Λακούτση
Τριάντα πέντε επαγγέλματα του δρόμου που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.

Επαγγέλματα του δρόμου, που άνθησαν στην Ελλάδα περίπου έναν αιώνα (1860-1960). Πλανόδιοι έμποροι, τεχνίτες και διασκεδαστές που όργωναν γειτονιές και πλατείες, που περιφέρονταν σε πανηγύρια και γιορτές εξυπηρετώντας μικρές βασικές ανάγκες και χαρές ανθρώπων του μόχθου και της φτώχιας. Οι γυρολόγοι συνήθως είχαν οικογενειακή παράδοση. Ζυμώνονταν με τους πελάτες και μοιράζονταν τα βάσανα και τις μικροχαρές τους. Ο γελαστός και γλυκομίλητος πραματευτής, που έχει πελατεία γυναικόκοσμο, (« έχω μπιχλιμπίδια και στολίδια για τις όμορφες»). Ο μανάβης με τη σούστα. Ο γαλατάς από τα άγρια χαράματα με τα στρογγυλά δοχεία και τα κύπελλά του.Ο ψαράς που ισορροπούσε στο κεφάλι του ένα καλάθι γεμάτο ψάρια. Ο νερουλάς με πιο φημισμένο τον Σπύρο Λούη, το Μαραθωνοδρόμο,. Ο κανατάς, που χρησιμοποιούσε κυρίως τα ανθεκτικά κανάτια Αιγίνης,(ο μπαρμπα Γιάννης ο κανατάς, γουστόζικος τύπος στην Πλάκα με το γαϊδουράκι του, έγινε τραγούδι θρυλικό). Ο παγοπώλης με το καρότσι του σκεπασμένο με μουσαμά. Ο ξερακιανός και βρώμικος καρβουνιάρης. Ο παγωτατζής με την πιτσιρικαρία να τρέχει πίσω του. Ο τυροπιτάς,ο κουλουράς με την τάβλα στο κεφάλι του. Ο στραγαλατζής, ο σαλεπιτζής, ο λεμονατζής, (« εδώ είναι το κρύο μια πενταρούλα δύο»), ο γανωματής, ο παπλωματάς, ο γιαουρτάς,ο καρεκλάς ο μπαλωματής, ο λούστρος με το κασελάκι του, ο ακονιστής, (« -ορίστε κυρία μου μαχαίρι να σφάξεις