Του Βασίλη Γκάτσου
Δήμος – επιχειρηματίας .... δεν γίνεται, πόσο μάλλον επιχειρηματίας εκδοροσφαγέας.
Αν ήταν ιδιωτική επιχείρηση και έφτανε σε κατάσταση χρεοκοπίας, ο ιδιώτης θα έχανε χρήματα, οι τράπεζες, λόγω δανείων, θα του παίρνανε την επιχείρηση, θα του παίρνανε ακίνητα κ.λ.π. Η στενοχώρια του ιδιώτη θα ήταν μεγάλη, το ίδιο της οικογενείας του, αλλά και όλων των εργαζομένων που θα έχαναν τη δουλεία τους. Για να την κρατήσει, αρκετό διάστημα θα δούλευε και ο ίδιος και τα μέλη της οικογενείας του. Τα ξέρει ο καθένας αυτά, και ένας στους τρεις περίπου Έλληνες τα έχει υποστεί στη προσπάθειά του να στήσει και να κρατήσει μια δουλειά. Και το κυριότερο όλα αυτά θα γίνονταν σιωπηλά. Απλά κάποιοι θα μάθαιναν ότι έκλεισαν τα σφαγεία.
Αυτά λοιπόν τα Σφαγεία στηθήκανε με δημόσιο και δημοτικό χρήμα και με επιδοτήσεις. Διοικηθήκανε από αιρετούς γιατί η δημοτική επιχείρηση προφυλάσσει από την κερδοσκοπία, από τον καπιταλισμό, και δεν πίνει το αίμα του λαού. Τελικά το ήπιε και το παράπιε κατασπαταλώντας
δημόσιο χρήμα, δηλαδή χρήμα που είναι φόροι του φτωχού λαού, και άφησε τους ποιμένες και τους κρεοπώλες χωρίς σφαγείο να υφίστανται επιπλέον κόπους και έξοδα. Και όλα αυτά συζητιούνται (και αναμεταδίδονται με καμάρι) στις συνεδρίες του ΔΣ μεταξύ τυρού και αχλαδιού, σαν να μη τρέχει τίποτα, χωρίς κανένας να έχασε ή να ρισκάρισε τίποτα, ρίχνοντας φιλάρεσκα τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Δήμος Κρανιδίου και εν συνεχεία Ερμιονίδας που όραμά του είχε να γίνει επιχειρηματίας εκδοροσφαγέας (τρομάρα σας και τρομάρα μας). Άμα υπήρχε τέτοιο όραμα ο Δήμαρχος στα εγκαίνια του Σφαγείου θα έσφαζε συμβολικά και τιμητικά το πρώτο μοσχάρι. Το έσφαξε;
Δώστε τα με ένα λογικό νοίκι σε έναν ιδιώτη, δώστε τα στους κτηνοτρόφους και τους κρεοπώλες που είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να φτιάξουν μια εταιρεία και να τα δουλέψουν, αν νομίζουν ότι μπορούν και τους συμφέρει. Αν αυτοί οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν καταφέρουν να τα λειτουργήσουν σύμφωνα με τους νόμους και με κερδοφορία, τούτο σημαίνει απλά ότι δεν τα χρειάζονται και ότι είναι πιο οικονομικό να πηγαίνουν αλλού να σφάζουν. Άρα κλείνουν το στόμα τους, σταματάνε να ζητάνε τάχατες λύσεις από το δήμο και την πολιτεία και ακολουθούν αυτό που η αγορά τούς έδειξε. Και το Σφαγείο πουλιέται ως εξοπλισμός σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο ανά την επικράτειαν. Αν είναι άξιοι και εργατικοί και τα λειτουργήσουν κερδοφόρα, κέρδος θα έχει ολόκληρη η τοπική αλλά και εθνική οικονομία.
Απλά πράγματα, εκτός και αν ο Δήμος έχει στα σκαριά καμιά εθελοντική ομάδα που θα αναλάβει τα σφαγεία. Όλα να τα περιμένει κανείς, δηλαδή αιρετό να σφάζει και να γδέρνει εθελοντικά.
Όσο για τις ευθύνες του ...θαψίματος των υπολειμμάτων στο χώρο της χωματερής, παραμένουν ευθύνες. Αν θάβονταν φυσικά.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
Δήμος – επιχειρηματίας .... δεν γίνεται, πόσο μάλλον επιχειρηματίας εκδοροσφαγέας.
Αν ήταν ιδιωτική επιχείρηση και έφτανε σε κατάσταση χρεοκοπίας, ο ιδιώτης θα έχανε χρήματα, οι τράπεζες, λόγω δανείων, θα του παίρνανε την επιχείρηση, θα του παίρνανε ακίνητα κ.λ.π. Η στενοχώρια του ιδιώτη θα ήταν μεγάλη, το ίδιο της οικογενείας του, αλλά και όλων των εργαζομένων που θα έχαναν τη δουλεία τους. Για να την κρατήσει, αρκετό διάστημα θα δούλευε και ο ίδιος και τα μέλη της οικογενείας του. Τα ξέρει ο καθένας αυτά, και ένας στους τρεις περίπου Έλληνες τα έχει υποστεί στη προσπάθειά του να στήσει και να κρατήσει μια δουλειά. Και το κυριότερο όλα αυτά θα γίνονταν σιωπηλά. Απλά κάποιοι θα μάθαιναν ότι έκλεισαν τα σφαγεία.
Αυτά λοιπόν τα Σφαγεία στηθήκανε με δημόσιο και δημοτικό χρήμα και με επιδοτήσεις. Διοικηθήκανε από αιρετούς γιατί η δημοτική επιχείρηση προφυλάσσει από την κερδοσκοπία, από τον καπιταλισμό, και δεν πίνει το αίμα του λαού. Τελικά το ήπιε και το παράπιε κατασπαταλώντας
δημόσιο χρήμα, δηλαδή χρήμα που είναι φόροι του φτωχού λαού, και άφησε τους ποιμένες και τους κρεοπώλες χωρίς σφαγείο να υφίστανται επιπλέον κόπους και έξοδα. Και όλα αυτά συζητιούνται (και αναμεταδίδονται με καμάρι) στις συνεδρίες του ΔΣ μεταξύ τυρού και αχλαδιού, σαν να μη τρέχει τίποτα, χωρίς κανένας να έχασε ή να ρισκάρισε τίποτα, ρίχνοντας φιλάρεσκα τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Δήμος Κρανιδίου και εν συνεχεία Ερμιονίδας που όραμά του είχε να γίνει επιχειρηματίας εκδοροσφαγέας (τρομάρα σας και τρομάρα μας). Άμα υπήρχε τέτοιο όραμα ο Δήμαρχος στα εγκαίνια του Σφαγείου θα έσφαζε συμβολικά και τιμητικά το πρώτο μοσχάρι. Το έσφαξε;
Δώστε τα με ένα λογικό νοίκι σε έναν ιδιώτη, δώστε τα στους κτηνοτρόφους και τους κρεοπώλες που είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να φτιάξουν μια εταιρεία και να τα δουλέψουν, αν νομίζουν ότι μπορούν και τους συμφέρει. Αν αυτοί οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν καταφέρουν να τα λειτουργήσουν σύμφωνα με τους νόμους και με κερδοφορία, τούτο σημαίνει απλά ότι δεν τα χρειάζονται και ότι είναι πιο οικονομικό να πηγαίνουν αλλού να σφάζουν. Άρα κλείνουν το στόμα τους, σταματάνε να ζητάνε τάχατες λύσεις από το δήμο και την πολιτεία και ακολουθούν αυτό που η αγορά τούς έδειξε. Και το Σφαγείο πουλιέται ως εξοπλισμός σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο ανά την επικράτειαν. Αν είναι άξιοι και εργατικοί και τα λειτουργήσουν κερδοφόρα, κέρδος θα έχει ολόκληρη η τοπική αλλά και εθνική οικονομία.
Απλά πράγματα, εκτός και αν ο Δήμος έχει στα σκαριά καμιά εθελοντική ομάδα που θα αναλάβει τα σφαγεία. Όλα να τα περιμένει κανείς, δηλαδή αιρετό να σφάζει και να γδέρνει εθελοντικά.
Όσο για τις ευθύνες του ...θαψίματος των υπολειμμάτων στο χώρο της χωματερής, παραμένουν ευθύνες. Αν θάβονταν φυσικά.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
