Γράφει ο Στέλιος Μάινας Πηγή Ντράπηκε ο συνάδελφος και μου το εξομολογήθηκε, «έχω φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, σε παρακαλώ δώσε μου δανεικά εκατό ευρω να πληρώσω το ρεύμα, γιατί με απείλησαν πώς θα το κόψουν. »
Εντάξει, εμείς είμαστε προπονημένοι στη συνθήκη της αβεβαιότητας και του μετεωρισμού που
επικρατεί ,λογω επαγγελματος, μα φαίνεται πώς οδηγούμαστε σε συνθήκες ανέχειας σε ρυθμούς που δεν ανακόπτονται και δεν έχουν επιστροφή.
Και δεν μπορείς να λυπηθείς περισσότερο για νέους η παλιούς, γιατί οι νέοι απαξιώνονται, αφού δεν μπορούν όχι μόνο να ασκήσουν το επάγγελμά τους και να γίνουν καλύτεροι, αλλά ούτε και τα προς το ζην να βγάλουν από τα λεγόμενα δορυφορικά -γύρω από τις Τέχνες και το Θέατρο- επαγγέλματα , το επάγγελμα του σερβιτόρου ,για παράδειγμα, που για δεκαετίες ήταν ο τροφοδότης των άνεργων ηθοποιών μας, απαξιώθηκε κι αυτό , αφού ποιόν να σερβίρεις και που;
Έβλεπα το καλοκαίρι φίλους που δούλευαν σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και μου ‘λεγαν τον Σεπτέμβρη,» τα λεφτά με φτάνουν για τρείς μήνες μόνο, πρέπει να βρω το αργότερο μέχρι τα Χριστούγεννα δουλειά ,γιατί αυτό το καλοκαίρι πήγε άπατο»,.
Αλλά και οι παλαιότεροι, που έχουν ανοιχτεί σε υποχρεώσεις και δεσμεύσεις και τώρα έμειναν ξεκρέμαστοι , με τα ηρεμιστικά στη τσέπη , για να αντιμετωπίσουν το δισεπίλυτο πρόβλημα » πώς πληρώνονται οι λογαριασμοί» . Και καλά οι συνάδελφοι που ο, η σύντροφος τους εξασκούν άλλα επαγγέλματα με λιγότερους κλυδωνισμούς, άντε πες, λίγη υπομονή, θα έρθουν στο σπίτι κάποια ευρώ, θα περάσει και το σήμερα. Τι να πουν εκείνοι οι καλλιτέχνες που συμβιώνουν με άλλους καλλιτέχνες, εκεί να δείτε ανθρωπιστική κρίση…
Νέοι καλλιτέχνες στα φανάρια, με τη κόκκινη μύτη του κλόουν, και με το παγωμένο χαμόγελο της αμηχανίας, πετάνε μπάλες και κάνουν ταχυδακτυλουργικά, ζητώντας τον πενιχρό οβολό των εποχούμενων. Συνάδελφοι, πίσω απ’ την ασφάλεια της ανωνυμίας που δίνει η ψεύτικη γενειάδα του Αγίου Βασίλη, τα Χριστούγεννα, άλλοι ντυμένοι από πεταλούδες έως ξωτικά, στις εισόδους πολυκαταστημάτων, άλλοι μεταμφιεσμένοι σε κλόουν , περιφέρονται στα παιδικά πάρτυ, διασκεδάζοντας τα παιδικά γενέθλια, καλλιτέχνες που δίνουν τον τόνο στο χειροκρότημα των θεατών των τηλεπαιχνιδιών.
Ακόμα και τα σπηκάζ των διαφημίσεων που κάποτε αποτελούσαν ένα σίγουρο αποκούμπι για δύσκολους καιρούς του καλλιτέχνη, έχουν φτάσει σε μηδενικό σημείο παραγωγής, αφού η αγορά στενάζει. Για να μην πώ για την τηλεόραση που από τον πληθωρισμό των σαράντα σήριαλ έπεσε στην ένδεια των πέντε έξι, και πολλά είναι….
Και κάθε μέρα να βλέπω τις σχολές να αυξάνονται και να πληθύνονται, και τα όνειρα των παιδιών που θα ήθελαν να προσφέρουν να συνθλίβονται στα πεζοδρόμια της καθημερινότητας και της ανέχειας. Κάθε μέρα βλέπω τον κινηματογράφο να γίνεται ρεφενέ, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πυροβολημένοι επιμένουν να θέλουν να εκφράζονται, και βλέπω στο Θέατρο να εξανεμίζονται οικονομίες και να μένουν συνάδελφοι απεγνωσμένοι και απλήρωτοι. Θέατρα να κλείνουν και περιουσίες να χάνονται, τα Δημοτικά περιφερειακά να απαξιώνονται και να υπολειτουργούν ( δεν είναι καιρός για πολυτέλειες σου λέει) και το χειρότερο είναι πώς κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνουμε πώς είμαστε απλά στο προχώλ μιας κρίσης που δεν έχει προηγούμενο στην Ιστορία μας
Και λες, μα δεν υπάρχει ούτε ένα φωσάκι στο σκοτάδι, κάποιο κερί ρε παιδί μου να μας δώσει μια ελπίδα, λίγη ζεστασιά; Πήγα στο θέατρο αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό, και ανακάλυψα, γεμάτες αίθουσες, και είδα ανθρώπους να μοιράζονται την ελπίδα με τους καλλιτέχνες,( ευκαιρία να χαμηλώσετε κι άλλο το εισιτήριο παιδιά, συντονιστείτε με την κοινωνία!) και ένιωσα μια βαθιά ζεστασιά, πως η τέχνη έχει γίνει το παρηγορητικό ίαμα. Αν όχι για να μας σώσει , αλλά για να μας ανακουφίσει απ την κατάθλιψη…
