Του Άρη Δημοκίδη lifo
Το καλύτερο δώρο γονιών σε παιδί (μετά τη ζωή και την αγάπη). Εις μνήμην Λεωνίδα Κύρκου.Ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου μου θύμισε τις πρώτες πολιτικές μου συγκεντρώσεις, μια απίθανη παρανόηση και ένα πολύτιμο ημερολόγιο που κρατούσαν άλλοι για μένα.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 (όταν ήμουν όσο με δείχνει η φωτογραφία μου πάνω) η μαμά και ο μπαμπάς μου πήγαιναν στις συγκεντρώσεις του Λεωνίδα Κύρκου όταν αυτός ερχόταν στη Θεσσαλονίκη. Ως αριστεροί που το ΚΚΕ τους φαινόταν σούπερ αρτηριοσκληρωτικό ψήφιζαν ΚΚΕ Εσωτερικού (και αργότερα ΕΑΡ) και αγαπούσαν τον καλό πολιτικό - που πέθανε σήμερα στα 87 του χρόνια.Μια φορά επειδή δεν είχαν πού να με αφήσουν, αποφάσισαν να με πάρουν μαζί τους - έτσι πήγα στην πρώτη πολιτική συγκέντρωση της ζωής μου. Λόγω μιας ηχητικής παρανόησης όμως είχα καταλάβει ότι θα πηγαίναμε στο "Τσίρκο" και όχι στον "Κύρκο" κι έτσι όλη την ημέρα ήμουν ενθουσιασμένος: το τσίρκο ήταν το αγαπημένο μου μέρος! Το απόγευμα
πήγαμε στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς καθήσαμε και περιμέναμε. Κόσμος πολύς μαζευόταν κι εγώ περίμενα να αρχίσει το τσίρκο με ανυπομονησία.
Κάποτε ακούστηκε δυνατή μουσική κι ο κόσμος άρχισε να χειροκροτά ενθουσιασμένος. Χειροκρότησα κι εγώ με χαρά περιμένοντας να δω τους κλόουν και τα ζώα και τους ακροβάτες. Και
τότε, ξαφνικά, από το μπαλκόνι ενός παλιού κτιρίου (πολιτιστικό κέντρο σήμερα, ίσως και τότε) βγήκε ένας μικροκαμωμένος άντρας κι άρχισε να φωνάζει. "Σύντροφοι και συντρόφισσες!"
Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι να βάλω τα κλάματα. Η μαμά μου δυσκολεύτηκε να καταλάβει το λόγο μέσα σ' όλη βαβούρα. "Ποτέ δεν είπαμε τσίρκο" δικαιολογήθηκε, "βρε Άρη, συγνώμη, Κύρκο είπαμε, νόμισα ότι το κατάλαβες και ότι τον θυμόσουν από την τηλεόραση." Σύντομα όμως αφέθηκα στη στιγμή. Με σήκωσε ο μπαμπάς μου στους ώμους του και με χαρά κουνούσα μια σημαία, άκριτα, αθώα, παιδικά.Μετά από το πρώτο μπέρδεμα με το τσίρκο στον πεζόδρομο Καλαμαριάς πήγαμε με τους γονείς μου σε αρκετές πορείες ειρήνης -απ' το Πανόραμα κατηφορίζαμε προς την πόλη, φωνάζοντας ενάντια στα πυρηνικά- πήγαμε όμως και σε άλλες συγκεντρώσεις του Κύρκου και πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό κάναμε το αστείο μας, ότι τάχα θα πηγαίναμε στο τσίρκο...
Τα επόμενα χρόνια (και δεκαετίες) κατέληξα πως για μένα ο Λεωνίδας Κύρκος συμβόλιζε μια ήρεμη δύναμη. Μου γνώρισε την Αριστερά όπως θα ήθελα να είναι πάντοτε: Καλλιεργημένη, ουμανιστική, χωρίς παρωπίδες, με νοιάξιμο για το συνάνθρωπο και την Ειρήνη, ευρωπαϊκή, ρεαλιστική, με αυτογνωσία και διάθεση αυτοκριτικής, χωρίς εξυπνακίστικες ρητορείες, βαθιά ανθρώπινη.
Και (γιατί όχι;) όταν χρειαζόταν και καλοσυνάτη - λέξη που ο Χάρρυ Κλυνν έβαζε τον Κύρκο να λέει συχνά στις πετυχημένες μιμήσεις του...
-------------------------------------------------------------------------------------------
Την περίοδο της πρώτης συγκέντρωσης της ζωής μου.
Η μαμά μου μου κρατούσε ημερολόγιο. Απ' τη μέρα που γεννήθηκα μέχρι και που έμαθα να γράφω εγώ τα δικά μου ημερολόγια. Περιέγραφε τη ζωή μου με λεπτομέρειες - κι όταν δεν ήμουν μαζί της με έβαζε να της αφηγηθώ πώς πέρασα στη γιαγιά ή στα προνήπια και κρατούσε σημειώσεις για τη μέρα μου.
Τώρα που πέθανε τα βρήκα. Αρκετά τετράδια. Περιγράφουν μια ζωή που δε θυμάμαι. Μου προσφέρουν μια σπάνια ματιά στα χρόνια της αναγκαστικής παιδικής αμνησίας.
Διαβάζοντας καθημερινές, αστείες, μελαγχολικές, ενδιαφέρουσες στιγμές των πρώτων μηνών και χρόνων μου ανακαλύπτω πράγματα για τον εαυτό μου. Εντοπίζω μοτίβα, μαθαίνω για τις πρώτες φορές, βρίσκω τις πηγές άγχους ή χαράς μου, γελάω όταν καταλαβαίνω πώς πρωτοεμφανίστηκαν στοιχεία του σημερινού μου χαρακτήρα.
Σελίδες επί σελίδων: ένα ριάλιτι ανάγνωσμα, μυθιστορηματικό όσο και αληθινό. Μια σπάνια ευκαιρία να βυθιστώ στην χαρούμενη, ελπιδοφόρα αρχή της ζωής - τότε που είχα παντελή άγνοια για τα πάντα, τότε που νόμιζα πως όλα θα πήγαιναν καλά. (Και πήγαν.)
Εκεί διάβασα πρόσφατα κι αυτά για τον Κύρκο και τα θυμήθηκα ξανά. Είχαν συμβεί λίγο μετά την πρώτη μου μέρα στο σχολείο...
