Του Βασίλη Γκάτσου
Και ενώ στη χώρα μας και φυσικά και στον δήμο μας μύρια όσα τα προβλήματα, βρέθηκε το φάρμακο.
Είναι το νέο έμβλημα στη σφραγίδα του δήμου Ερμιονίδας, κατευθείαν ερχόμενο από την παλιά και ένδοξη σφραγίδα του Δήμου Κρανιδίου:
Και η παλιά ένδοξη αυτή σφραγίς τι απεικονίζει;
Δύο, λέει, δελφίνια, που στη μέση έχουν μια πορφύρα και στο κάτω μέρος κλάδο ελαίας. Τα έφτιαξε αυτά ο δήμος Κρανιδίου για να τονίσει, λέει, τον ναυτικό χαρακτήρα του (με τα δελφίνια), την ένδοξη ιστορία του (πορφύρα) και την παραγωγική του δύναμη (κλάδος ελαίας).
Η αλήθεια είναι ότι το έμβλημα ήλθε ….. έτοιμο στο Κρανίδι το οποίο ούτε καν ρωτήθηκε, αλλά και ούτε καν ενδιαφέρθηκε. Και ο καλλιτέχνης δεν είχε δει ποτέ του πορφύρα. Δηλαδή μία υπηρεσία του έστειλε μια σφραγίδα και αυτό ήταν όλο κι όλο. Τα δελφίνια μάλλον με χαμογελαστούς σαρδούμπαλους μοιάζουνε έτοιμους για ψήσιμο, ή ευτυχισμένους που ψήθηκαν.
Η πορφύρα μόνο πορφύρα δεν είναι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι κηρύριζα και ως κηρύριζα έχει σχεδιαστεί και στο νέο έμβλημα του νεότερου Δήμου Κρανιδίου. Άρα και ο νεότερος δήμος του Κρανιδίου αγνοεί το κοχύλι πορφύρα από το οποίο προέρχεται η βαφή
και το μπερδεύει με την κηρύριζα. Και πολύ σωστά, γιατί μόνον η ιστορική Ερμιόνη είναι γνωστή για την πορφυροβαφή της και ούτε φυσικά το Κρανίδι που τότε ήτανε δάσος, ούτε οι αρχαίοι Αλιείς στους οποίους βρέθηκε μόνον ένα μικρός, ασήμαντος σωρός πορφυρών μη συνδεόμενος με πορφυροβαφείο. Άρα έμβλημα φέρον πορφύρα, μόνον η Ερμιόνη είναι σωστό να χρησιμοποιεί, για οποιαδήποτε χρήση.
Και η ελαία μόνο ελαία δεν είναι. Είναι ένα διακοσμητικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται και στα