Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Χωρίς σχέδιο κι ἐλπίδα

Χωρίς σχέδιο κι ἐλπίδα

Πρότεινε ο Τέλης απο Αάχεν 

Βρισκόμαστε σὲ λάκκο βαθύ. Ἴσως ἀκόμη χειρώτερα καὶ νὰ ἔχουμε χωθεῖ σὲ κινούμενη ἄμμο. Ζαλισμένοι ἀπὸ τὰ ἀλλεπάλληλα χτυπήματα τῶν ΜΜΕ ποὺ μεταφέρουν τὸ πνεῦμα τοῦ πανικοῦ σὲ κάθε δύστυχο ἑλληνικὸ σπίτι, μὲ τοὺς δρόμους νὰ γεμίζουν καθημερινὰ μὲ πρόσωπα ἀγέλαστα, μὲ μάτια ποὺ κοιτοῦν στὸ ἄγνωστο καὶ κόσμο ποὺ περπατάει χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Στρατιὲς ἀνέργων συσσωρεύονται στὰ διάφορα γραφεῖα τοῦ ΟΑΕΔ, ἄνθρωποι χαμένοι ξαφνικά, χτυπημένοι ἀπὸ ἀρρώστια ἀπὸ τὴν ὁποία δύσκολα θὰ ξεφύγουν. Εἶναι ἡ Ἑλλάδα τοῦ σήμερα. Ἡ Ἑλλάδα στὶς ἀπαρχὲς τοῦ νέου μνημονίου. Μιὰ χώρα σὲ ἀπόγνωσι, μιὰ χώρα ποὺ κυριαρχεῖ ἡ θλῖψι κι ὁ φόβος γιὰ τὸ αὔριο ποὺ κανεὶς πιά, μὲ τὶς ἐξαιρέσεις ποὺ πάντα θὰ ὑπάρχουν, δὲν μπορεῖ νὰ προγραμματίσει. Αὐτὴ ἴσως καὶ νὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυστυχία μας. Ὅτι δὲν ἔχουμε τὸ προνόμιο τῶν πατεράδων μας, τῶν παππούδων μας, νὰ προγραμματίσουμε δηλαδὴ τὸ αὔριο.
Οἱ παλιοὶ ἔβαζαν στόχους. Νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά, νὰ τοὺς ἀγοράσουν ἕνα σπίτι, νὰ ἔχουν τὴ σύνταξί τους νὰ βοηθοῦν τὰ παιδιά, τὰ ἐγγόνια. Καὶ μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ μεγάλες οἰκονομίες,
κάποιοι μὲ ξενητειά καὶ μακρινὰ κι ἐπικίνδυνα ταξίδια στὶς θάλασσες τοῦ κόσμου, νοικοκύρεψαν τὰ σπίτια τους, αὐγάτισαν τὴν περιουσία τους, μὲ κόπο καὶ στερήσεις οἱ περισσότεροι, καὶ μαζί μ’αὐτούς, ἔφτιαξαν μιὰ καλύτερη Ἑλλάδα. Χρόνια κυλήσαμε ἔτσι. Μὲ προκοπὴ καὶ μὲ ἀγῶνες γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο. Μὲ τὴν ὤθησι τῶν γονιῶν μας νὰ γίνουμε «καλύτεροι ἄνθρωποι». Μὰ αὐτὸ δὲν κράτησε πολύ. Σιγά-σιγά, μαλθακέψαμε. Χάσαμε τὴν ἐπαφή μας μὲ τὴν γῆ, γίναμε ἀστοί, γίναμε ξένοι μεταξύ μας.  Ξεχάσαμε τὸν πόλεμο ποὺ μᾶς εἶχε διαλύσει, ἀμερικανοποιηθήκαμε ὄντας στερημένοι γιὰ χρόνια κι ἀρχίσαμε τὶς σπατάλες καὶ τὴν μεγάλη ζωή. Υἰοθετήσαμε συνήθειες ξένων, ἀρχίσαμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ φερόμαστε ὄχι σὰν Ἕλληνες μὰ σὰν κλόουν. Ξεχάσαμε ποιοί εἴμασταν, ποῦ εἴμασταν, τι εἴμασταν.
Γλαφυρὰ τὰ εἶπαν προχθές στὴ βουλή οἱ πολιτικοί. Ἄν χρεωκοπήσουμε, μᾶς εἴπαν ὅλοι οἱ περὶ ὑμᾶς κοπτώμενοι, δὲν θὰ μποροῦμε νὰ εἰσάγουμε τίποτε, τὰ ράφια θὰ εἶναι ἄδεια, δὲν θὰ ὑπάρχουν φάρμακα, δὲν, δὲν, δὲν,… Σωστά. Δὲν παράγουμε τίποτε. Εἴμαστε ἄχρηστοι. Γίναμε ἄχρηστοι. Εἰσάγουμε πατάτες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, λεμόνια ἀπὸ τὴν Τουρκία, ἐργάτες ἀπὸ τὴν Ἀλβανία, καὶ φυσικά, ὅλα τὰ αὐτοκίνητα, οἱ ἠλεκτρικὲς συσκευές, εἴδη πρώτης ἀνάγκης, ἀκόμη καὶ τὰ σπίρτα, εἰσάγονται. Δὲν παράγουμε σχεδόν τίποτε, ἀρχοντέψαμε κι ἀφήσαμε τὶς βαρειές δουλειές γιὰ τοὺς παρακατιανούς, τοὺς ξένους…
Κι ἡ προκοπὴ αὐτῶν τῶν χρόνων; Ὁ πλοῦτος; Τὰ ἀκριβὰ αὐτοκίνητα, οἱ διακοπὲς ἀνὰ τὸν κόσμο, ἡ εὐημερία; Ψεύτικα. Ὅλα μὲ δανεικά. Ὅλα μιὰ φοῦσκα. Μάθαμε στὴν εὔκολη ζωή, στὴν ἐπίδειξι, στὴ σπατάλη. Μάθαμε στὴν ἀσυδοσία ποὺ μᾶς παρεῖχε τὸ δανεικό χρῆμα. Αὐτὸ ποὺ ὑποτίθεται δινόταν γιὰ ἀνάπτυξι. Αὐτὸ ποὺ οἱ πολιτικοί μας, ποὺ σήμερα παριστάνουν τὶς ἀθῶες περιστερές, κατασπατάλησαν πρὸς ἐξαγορά ψήφων ἀντὶ νὰ προτάξουν τὸ αὔριο τοῦ τόπου. Διότι τὶ ἦταν οἱ διορισμοί ἄν ὄχι δωροδοκία καὶ ἐξαγορὰ ψήφων καὶ συνειδήσεων; Τὶ ἦταν ὅλες οἱ αὐξήσεις σὲ προκομένους καὶ μη, σὲ ἐργατικοὺς καὶ τεμπέληδες, ἀνεξέλεγκτα, χωρίς κριτήρια, χωρίς μέτρο; Ναί. Οἱ πολιτικοί, πέρα ἀπὸ ἑκεῖνο τὸ μικρὸ κομμάτι τῆς πίττας ποὺ ἀναλογεῖ στὸν κόσμο (ἐπωνομαζόμενο καὶ λαό) φέρουν τὴ μέγιστη εὐθύνη γιὰ τὸ σημερινὸ κατάντημα τοῦ τόπου καὶ τῶν κατοίκων του. Γιὰ τὸν διεθνῆ διασυρμὸ τῆς χώρας καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ κάθε τινός ποὺ φέρει ἑλληνικὴ ὀνομασία ἤ καταγωγή. Αὐτοί, ὁδήγησαν καὶ δυστυχῶς ἐξακολουθοῦν νὰ ὁδηγοῦν τὴ δύσμοιρη πατρίδα στὸ γκρεμό.
Στὰ δυόμισυ χρόνια ποὺ πέρασαν, βγῆκαν στὴν ἐπιφάνεια ἀρκετά. Δὲν ἦσαν ἄγνωστα μὰ πολλοὶ τὰ παρέβλεπαν. Μάθαμε γιὰ τὴν παντελὴ ἀνικανότητα τῶν πολιτικῶν νὰ διαχειριστοῦν μιὰ σοβαρὴ κρίσι χωρὶς τὴν ὕπαρξι καθ’ οἱονδήποτε τρόπο χρηματικοῦ ἀνταλλάγματος. Αὐξήσεις, διορισμούς, διευκολύνσεις, κάτι. Μάθαμε ὅτι ὁ συνδικαλισμός, γίνεται πάντοτε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Οἱ ἀπεργίες καὶ ἡ διάρρηξι τῶν ἱματίων γίνεται πρὸς ὅλες τὶς ἑλληνικὲς κυβερνήσεις μὰ λουφάζουν ὅλοι στὶς προσταγὲς τῶν ξένων (ποὺ τοὺς ὑπηρετοῦν οἱ ἡμέτεροι πολιτικοί τοὺς ὁποίους ὡς ὁμογάλακτοι στηρίζουν οἱ ἐργατοπατέρες). Μάθαμε ὅτι τὸ φοιτητικὸ κίνημα, αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ ἔχουν ρημάξει τὶς σχολὲς κι ἔχουν διαλύσει τὸ σύμπαν στὰ ἐκπαιδευτικά ἰδρύματα, ἐξαφανίζονται τώρα ποὺ γύρω τους διαλύεται τὸ σύμπαν, ἀπολύονται ἄνθρωποι μὲ τὸ ἔτσι θέλω (καὶ δὲν μιλῶ γιὰ τοὺς ὑπεράριθμους γλύφτες ποὺ μὲ κομματικὰ καὶ μόνο κριτήρια παρέκαμψαν ἱκανότερους καὶ κατέλαβαν θέσεις ἀλλὰ γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ παλεύουν γιὰ προκοπὴ καθημερινά). Μάθαμε ὅτι εἴμαστε ἄχρηστοι καὶ περιμένουμε τὰ πάντα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Μάθαμε ἀκόμη ὅτι εἴμαστε ἀπάνθρωποι, πετώντας κόσμο στὸ δρόμο, ἀφήνοντας οἰκογένειες χωρὶς ἕνα εἰσόδημα, νὰ πεινάσουν (νὰ κλέψουν ἄρα γε;). Μάθαμε καὶ θὰ μάθουμε πολλά. Πάθαμε καὶ θὰ πάθουμε πολλά. Ἐκτὸς ἐάν… μὰ τὶ σημασία ἔχουν τὰ ἄν, ἄν  τίποτα δὲν ἀλλάξει στὴ νοοτροπία μας;  
Ὅλοι σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, μποροῦν νὰ βρεθοῦν σὲ δύσκολη θέσι. Ἀκόμη κι ἕνας προκομένος ἄνθρωπος, ποὺ πάλεψε νὰ φτιάξει γιὰ παράδειγμα ἕνα σπίτι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ξαφνικά ἄστεγος. Μιὰ πυρκαγιά, ἕνας σεισμός, μπορεῖ νὰ τοῦ γκρεμίσουν τοὺς κόπους μιᾶς ζωῆς. Τι κάνει ὅμως; Ρίχνεται ξανὰ μὲ τὰ μοῦτρα στὴ δουλειά. Νὰ ξαναφτιάξει ὅτι μπορεῖ. Δὲν μένει ὅμως μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια. Ἐκτός… , ἐκτὸς ἐάν δὲ ἔμαθε ποτὲ του να δουλεύει, ἐάν ἀπέκτησε ἄκοπα ὅσα εἶχε, τὰ κληρονόμησε ἤ τὰ κέρδισε. Τότε ναί. Δυσκολεύεται νὰ προσαρμοσθεῖ καὶ προσπαθεῖ μὲ δανεικά ἤ μὲ ἄλλον τρόπο, πάντως ὄχι μὲ δουλειά, να ξαναφτιάξει ὅσα εἶχε. Αὐτὸ συμβαίνει  σήμερα καὶ στὸν τόπο μας. Οἱ τρόφιμοι τοῦ κοινοβουλίου, οἱ δημόσιοι -τρομάρα τους -ἄρχοντες, αὐτοὶ ποὺ κάποτε τρούπωσαν σὲ ἕνα κόμμα καὶ  ἀναρριχήθηκαν  στὰ ὑψηλὰ κλιμάκια τῆς ἱεραρχίας, αὐτοί οἱ διαχειριστὲς τοῦ δημόσιου πλούτου, οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν χάραξι τῆς πολιτικῆς, ἔφεραν τὴ χώρα ἐδῶ ποὺ τὴν ἔφεραν, χωρίς προοπτική κι ἐλπίδα κι ἄς ἀραδιάζουν ἐμετικὲς ἀνοησίες δίκην ἐξυπνάδας ἤ ἀπειλῶν στὰ ἕδρανα τοῦ κοινοβουλίου, ἐκεῖ ποὺ βρίσκουν ἄσυλο – γιὰ πόσο ἄρα γε - ἐκεῖ ποὺ θεοποιοῦνται ἀλληλοκολακευόμενοι, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀνόητος λαός ποὺ εὔκολα ξαχνᾶ καὶ εὐκολώτερα συγχωρεῖ, τοὺς στέλνει ξανὰ καὶ ξανά γιὰ νὰ βαυκαλίζονται ὅτι ἐξελέγησαν δημοκρατικά.
Ἡ πατρίδα ἀνεβαίνει τὸ γολγοθά της κι ἑμεῖς παρασυρόμαστε πρὸς τὸν πάτο. Τὰ μέτρα ποὺ θὰ ἔλθουν προβλέπονται ἐπώδυνα. Θὰ ὑπάρξει πολλὴ δυστυχία καὶ μακάρι νὰ βγῶ ψεύτης. Δὲν θέλω νὰ φαντασθῶ τὸ ποῦ τραβᾶμε καὶ πότε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀναπνεύσουμε ξανά. Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολα. Καὶ δυστυχῶς οἱ ἐνδείξεις γιὰ τὸ μέλλον εἶναι κακές. Δυό μόνο λόγοι πιστεύω ὅτι ἀρκοῦν γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξουν. Ὁ πρῶτος ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν πλήρη, ἀδιανόητη καὶ ἐγκληματικὴ ἀνυπαρξία σχεδιασμοῦ.  Ἀλήθεια, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν σχηματισθεῖ πραγματικές καὶ ὄχι παρελκυστικὲς ἐπιτροπές, νὰ μελετήσουν προτάσεις, νὰ προτείνουν, νὰ δημιουργήσουν ἕνα σχέδιο σωτηρίας,  πνοῆς ἔστω καὶ μακρινῆς; Ἀκοῦμε γιὰ τὸ τι ἐπιτάσσουν (διάβαζε διατάσσουν) οἱ «ἑταῖροι» μας. Καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ συζητᾶμε μόνο γιὰ μισθοὺς, δημόσια περιουσία, συντάξεις, περικοπές. Ναί. Κάποια ἀπὸ αὐτὰ, σὲ κάποιο μέτρο ἀσφαλῶς καὶ πρέπει (ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ) νὰ γίνουν. Ἀλλὰ ἀπὸ δουλειά τί προβλέπεται; Φτάνει τὸ καλοκαίρι. Ὁ τουρισμός εἶναι ἡ βαριὰ βιομηχανία μας. Ἀκούσατε κάτι; Ἕνα σχέδιο γιὰ τὸν τουρισμό ὅπου μποροῦν νὰ δουλέψουν καὶ νέοι ἄνθρωποι; Ἀκούσατε κάτι συντεταγμένο; Διαφημίσεις ἔστω ποὺ νὰ λένε «Ἐλᾶτε στὴν φτηνὴ Ἑλλάδα, στὸν πλούσιο ἥλιο μας, στὶς πανέμορφες ἀκτές μας». Ἤ ἀκούσατε μιὰν ἀπόφασι ποὺ νὰ λέει γιὰ παράδειγμα γιὰ προγράμματα ἀναβαθμίσεως τῆς ζωῆς μας, γιὰ ἄνεργους νέους ποὺ νὰ παραδίδουν μαθήματα σὲ παιδιὰ ἀνέργων ὥστε νὰ σταματήσει καὶ ἡ γάγγραινα τῆς παραοικονομίας; Ἀκούσατε δράσεις ποὺ νὰ ἀνακουφίζουν τὸν κόσμο; Ὄχι! Γιατὶ ὅλα ἀπαιτοῦν κόπο καὶ ὄχι δανεικά. Ἀπαιτοῦν σκέψι καὶ ὄχι ψήφους. Ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ συμπόνοια καὶ ὄχι ἀποξένωσι κι ἀδιαφορία. Δαπάνη χρόνου γιὰ σχεδιασμό καὶ ὄχι λόγια κολακείας καὶ ὑποσχέσεις. Πράγματα δηλαδή ξένα πρὸς τὴν πολιτική καὶ τοὺς ἑκάστοτε κυβερνῶντες.               
Ὁ δεύτερος λόγος, εἶναι ἐξίσου ὀδυνηρός ὅπως κι ἄν τὸν δεῖ κανείς. Κι αὐτὸς ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν νοοτροπία καὶ τὴν ἀνυπαρξία πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς σκέψεως καὶ εὐαισθησίας ἀπὸ πολλοὺς ἐκ τῶν πολιτῶν. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ὅτι κι ἄν συμβεῖ, παραμένουν ἀταλάντευτοι στὸ κόμμα τους, προσκολλημένοι στὸ πρόσωπο τοῦ ἀρχηγοῦ. Ἕτοιμοι νὰ ψηφίσουν ἀκόμη καὶ ἕνα «στιλιάρι» ἄν τοὺς τὸ ὑποδείξει τὸ κόμμα. Εἶναι οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι ἄνθρωποι. Εἶναι ἐκεῖνοι πάνω στοὺς ὁποίους χτίστηκε τὸ σημερινὸ ἄθλιο πολιτικό σύστημα. Οἱ τυφλοί καίτοι βλέποντες, οἱ ἐπιλεκτικοί κωφοὶ, αὐτοὶ ποὺ ἄκριτα στηρίζουν τὸ πλέον σάπιο σύστημα τῆς χώρας. Κι ὅσο ὑπάρχουν αὐτοί, κάθε πρόβλεψι γιὰ τὸ αὔριο τῆς πατρίδος μας εἶναι ἐντελῶς παρακινδυνευμένο.  Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πολλοὶ, ἔπαθαν, ἔμαθαν ἤ καὶ θὰ μάθουν.
Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι οἱ ὑπάρχοντες πολιτικοί, ἀπεδείχθησαν ἀνίκανοι καὶ τὸ νὰ περιμένουμε νὰ μᾶς σώσουν αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸν γκρεμό, ἀποτελεῖ οὐτοπία. Πρέπει νὰ δείξουμε σὲ ὅλους αὐτούς, ὅτι τελείωσαν. Σὲ λίγο, ἐάν τελικῶς μᾶς ἐπιτρέψουν οἱ κατοχικὲς δυνάμεις νὰ πᾶμε σὲ ἐκλογές – αὐτὸ κι ἄν εἶναι κατάντια - ὅλοι οἱ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο συμμετεῖχαν στὸ πολιτικὸ σκηνικό, νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀπὸ προσώπου βουλῆς. Πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι εἶναι ἀνεπιθύμητοι. Μὴν τοὺς προσκυνᾶτε. Μὴν τοὺς χαιρετᾶτε. Ἀγνοῆστε τους, δεῖξτε τους τὴν δυσαρέσκειά σας. Γιατὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἀγνόησαν ὑπογράφωντας χωρὶς ἐξουσιοδότησι τὴν ἐξόντωσι τῆς πατρίδας μας ἀντὶ νὰ καθήσουν νὰ σκεφθοῦν πῶς θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίσι, εἶναι αὐτοὶ ποὺ τόσα χρόνια χτίζουν γιὰ τὸν ἑαυτούλη τους κι αὐτοὶ ποὺ καὶ σήμερα κοιτάζουν νὰ σώσουν τὸ τομάρι τους. Μὴν τοὺς ἐμπιστεύεστε. Μεταφέρουν τὴν φωνή τῶν κυρίων τους. Ψεύδονται ὄχι γιατὶ τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὄντως ἄσχημα ἀλλὰ γιατὶ δὲν κάνουν τίποτε γιὰ νὰ τὰ ἀλλάξουν. Καὶ δυστυχῶς, μέχρι νὰ γίνει αὐτό, νομίζω ὅτι ἡ μόνη φρᾶσι τροϊκανοῦ ποὺ ἦταν τίμια καὶ προσέγγιζε τὴν πραγματικότητα, ἦταν: «Καλό κουράγιο». Μὰ κουράγιο χωρίς ἐλπίδα δὲν ὑπάρχει. Χρειαζόμαστε νοικοκύρεμα, πρόγραμμα, εἰλικρίνεια, σχέδιο, ἐργασία, ἔργο. Χρειαζόμαστε μιὰ καινούργια Ἑλλάδα. Φτωχή ἴσως, χρεωκοπημένη, ἀλλὰ μὲ σχέδιο νὰ ξαναγίνουμε αὐτάρκεις καὶ ἀξιοπρεπεῖς. Κι αὐτὸ, οὐδεὶς ἀπὸ τοὺς ὑπάρχοντες στὴ σημερινὴ βουλὴ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει.