Η διαφθαρείσα κόρη
Ω! Ωραιοτάτη δεσποινίς , και ζηλεμένη κόρη,
πώς άφησες να
διαφθαρείς , από μυστακοφόρο αγόρι;
Ασέλγησε χωρίς αιδώ, στο νεαρό κορμί σου
έφτασαν ως τον ουρανό,
οι κλαυθμοί κι οι οδυρμοί σου.
Ήσουν μια νέα λυγερή, ήσουν γεμάτη χάρη,
δες τώρα πώς κατάντησες, από έναν εξηντάρη.
Δεν ήξερες, δε ρώταγες, με ποιόν κάνεις παρέα
συ που πάντα χειροκρόταγες, του λαού τον εκδορέα;
Δεν άκουγες τον αναιδή, είχες κλειστά τα ώτα,
εκείνον τον φιλέλληνα , από τη Μινεσότα;
Δεν ήξερες πως ήτανε, ένας απ’ τους τερμίτες
αυτούς που αγαπούν τρελά, μόνο οι τραπεζίτες;
Εξ αιτίας εκείνου τ’αγοριού, που διέφθειρε εσέ το νιάτο,
όλοι μαζί εσύ κι εμείς, πήγαμε στον πάτο.
Μόνοι πορευόμαστε,
συνεχώς παραμιλάμε
και ας μη γελιόμαστε, σε λίγο το διαλάμε.
|
Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012
Η διαφθαρείσα κόρη
