Η μία είναι δίδυμη, πιθανόν πάνω σε πανάρχαια ρίζα.
Είναι
ένας λοφίσκος της ευρύτερης περιοχής Κρανιδίου που βλέπει προς Κορακιά.
Είναι ό,τι απόμεινε από κάποιον ελαιώνα που πιθανόν να χάνεται στα βάθη
της Βυζαντινής
Εποχής. Ενδιαφέρον έχει η πάνω ελιά της φωτογραφίας. Δεν είναι μία αλλά
δύο πολύ πολύ κοντινές. Η δεξιά είναι πολύ παλιά. Φαίνεται ότι από
κάποια ρίζα της φύτρωσε κωλόριζα η οποία μπολιάστηκε και έτσι προέκυψε
αυτό το διπλό δέντρο. Στους ελαιώνες τους παλιούς
βρίσκουμε πού και πού τέτοιες διπλές ελιές και, αρκετά σπάνια, τριπλές.
Αυτό είναι και μία ένδειξη ότι στις θέσεις αυτές υπήρχαν αρχαίες ελιές
σαν των Φούρνων και της Μονής Αγίων Αναργύρων τις οποίες κάποια στιγμή
τις θεώρησαν ως μη παραγωγικά δέντρα με πολύ
όμως μεγάλο κορμό, να τον κάνουν κούτσουρα για τη φωτιά. Επειδή το
ριζικό σύστημα ήταν πολύ εκτεταμένο θεώρησαν ότι μπορούν να μπολιάσουν
δύο και τρεις κοντινές κωλόριζες οι οποίες θα αναπτυχθούν γρήγορα. Γι’
αυτό μιλάμε για ρίζα ελιάς και όχι για δέντρο.
Οι δίδυμες και τρίδυμες ελιές λοιπόν πρέπει να γίνονται σεβαστές και να τιμώνται, γιατί μπορεί να βρίσκονται πάνω σε
πανάρχαιες ρίζες ελιών.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
