Του Ιωάννη Λακούτση
Η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που αποχαιρέτησε νεκρό, ήταν η ποιήτρια Φλωρεντία Φουντουκλή. Απήγγειλε μέσα στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, συγκινητικό επικήδειο ποίημα στην εξαδέλφη της Χρυσούλα Χαριτάκη,το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα, με την οποία συνεργαζόταν,
« Εφημερίς των Κυριών» στις 11 Σεπτεμβρίου 1888.
ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Προς την εξαδέλφην μου
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΧΑΡΙΤΑΚΗ
Εκφωνηθείς εν τω ιερώ ναώ Αγίας Ειρήνης
Σεπτέμβριος επρόβαλε
Φθινόπωρον σιμώνει.
Το κάθε χελιδόνι,
Ανοίγει τα φτερά
Η χλόη κιτρινίζει
Το άνθος δεν μυρίζει
Μηνύεται βοριάς.
Ψυχρός βοριάς εφύσησε,
Βροχή κι ανεμοζάλη
Σου πήρε το λουλούδι σου,
Απ’ την θερμήν σου αγκάλη
Αχ του’κοψε τον κλώνο.
οπού τα ρόδα ανθούνε,
κι εκείνη ρόδον έζησε
όσο τα ρόδα ζούνε
μιαν αυγούλα μόνο.
Εγώ που της εγνώρισα
τας χάριτας τα κάλλη,
Αισθάνομαι τί συμφορά
Είναι αυτή μεγάλη.
Και με τον πόνο’ς την καρδιά
Με μάτια δακρυσμένα
Της φέρω κι εγώ ένα
Δακρίθρικτον ανθό.
Αχ! Μα γιατί, σκληρέ βοριά,
Τέτοιον ανθό να πάρης,
’Σ τον κήπόν του να σπάρης
παντοτεινό καημό;
Γιατί να πάρης τον ανθό,
Που είχ’ ολόγυρά του
Μικρά μπουμπούκια τρυφερά,
Που δροσίζ’ η σκιά του;
-Αχ! Ο σκληρός ο θάνατος
πολύν καιρόν εκλέγει,
κι όταν εύρη το θύμά του
« έλα μ’ εμε του λέγει».
Κι ουδείς μπορεί ν’αντισταθή
Ή πλούσιος ή πένης
Εις την κακόηχον φωνήν
Της μαύρης ειμαρμένης
Μην κλαίτε σύζυγε καλέ,
Γονείς ατυχισμένοι
Εις τας αγκάλας του Θεού
Εκείνη σας προσμένει.
