Αντίο, φίλε!
Συγγνώμη που δεν ανταποκρίθηκα όσο θα ΄θελα.
Στην μνήμη του παντοτινού φίλου μου, Αγά, αφιερώνω ένα ποίημα της
ποιήτριας, Μαρίας Ζάμπα.
Γιάννης Λακούτσης
Ω, ΠΩΣ ΓΕΛΟΥΣΑ…
Ω, πώς γελούσα δίχως
ποτέ μου
να δείξω θέ μου, πόσο πονούσα
Πως και στη θλίψη την πιο μεγάλη,
πως το κεφάλι, δεν τόχω σκύψει…
Κι’ η μοίρα οπόταν μεσ’ στα μεγάλα
δεινά, μια στάλα δροσιάς, μου αρνιόταν,
έστεκα ακόμα σαν το λουλούδι,
κι είχα τραγούδι, γέλιο στο στόμα…
ω, δύναμή μου, πούθε σ’ αντλούσα;
Πώς σας κρατούσα ψυχή, κορμί μου;
Αναίσθητη όλοι κι
άλλοι με λέγαν
κι όταν με καίγαν οι φλόγες, όλη
ω, πώς γελούσα, δίχως ποτέ μου
να δείξω θέ μου πόσο πονούσα.
Καλό ταξίδι απ΄ όλες μας, φίλε Αγά.
.
