Ό,τι ράβουμε στο σχολείο, ξηλώνεται πολλές φορές στο σπίτι
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, θυμάμαι όμως κάτι που μου συνέβη μες
στην τάξη. Ήταν η εποχή που κυβερνούσε τούτον τον ταλαίπωρο τόπο ο
«αρχιερέας της διαπλοκής» και τα σπιθαμιαία τσιράκια του. Είχαν
αποθρασυνθεί τα κομματικά «στελέχια», διόριζαν, έκλεβαν, εκβίαζαν,
διέλυαν την πατρίδα, γιατί νόμιζαν ότι θα κυβερνούν και θα βυσσοδομούν
δία βίου. Κατά τις θλιβερές νεοδημοκρατικές παρενθέσεις, ανενόχλητοι και
το ίδιο ισχυροί και αναιδείς, απολάμβαναν την σοδειά των χρόνων
εξουσίας και ακόνιζαν τα νύχια τους για την επικείμενη… επανάταξη.
Τέλος πάντων. Διδάσκω στην Στ’ Δημοτικού το μάθημα «Κοινωνική και
Πολιτική Αγωγή». Συζητούμε με τους μαθητές την σπουδαιότητα της
εργασίας. Επιμένω στην ευλογία και τη χαρά του κόπου-«τα αγαθά κόποις
κτώνται»- να κατανοήσουν οι μαθητές αυτό που μας άφησε παρακαταθήκη ο
ελευθερωτής μας, Γέρος του Μοριά, Θοδωρής Κολοκοτρώνης: «Παιδιά μου… να
δοθήτε εις τας σπουδάς σας και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και
τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το υπόλοιπο της ζωής σας, παρά
να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε
αγράμματοι». (Από το περίφημο λόγο στην Πνύκα, το 1838. Ας προσεχθεί ότι
ο Κολοκοτρώνης συνδέει τα «γράμματα» με την ελευθερία. Και μιλούσε για
τα «γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε», όπως λέει ο
ποιητής και όχι για τα σημερινά «άθεα γράμματα», που μας επέβαλλαν οι
ημιμαθείς, «οι ξεθυμασμένοι φυλετικά Έλληνες», όπως τους ονόμαζε ο
Μυριβήλης).
Συζητούμε, λοιπόν, για την αξία της εργασίας με τους μαθητές μου και
τις αρετές που πρέπει να την δορυφορούν, εντιμότητα, αξιοπρέπεια,
αλληλεγγύη, γιατί «πάσα επιστήμη χωριζόμενη αρετής πανουργία εστί».
Την επομένη μέρα μια μαθήτριά μου, μου λέει αυθόρμητα:
«-Κύριε, ο μπαμπάς μου είπε ότι αυτά που λέτε είναι ανοησίες». (Έτσι
ακριβώς. Κάνουν τεράστιο λάθος οι γονείς που υποτιμούν και χλευάζουν,
μπροστά στα παιδιά τους, τους δασκάλους ή καθηγητές. Η μειωτική εικόνα
του δασκάλου λειτουργεί αρνητικά στην μάθηση και ενσπείρει στα παιδιά
εριστικότητα και επιθετικότητα επί δικαίων και αδίκων. Χάνεται ακόμη η
αρετή του σεβασμού.
Ο άγιος Χρυσόστομος γράφει: «… ει γαρ αδελφόν ου δει κρίνειν, πολλώ
μάλλον διδάσκαλον», δηλαδή, «αν δεν πρέπει να κατακρίνουμε κάποιον
αδελφό-συνάνθρωπο, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κατακρίνουμε τους
δασκάλους». Λόγοι όμως δικαιοσύνης επιβάλλουν να τονίσουμε ότι σε
ορισμένες περιπτώσεις, για την «προκλητική» στάση των παιδιών υπεύθυνοι
είναι και οι δάσκαλοι, οι ράθυμοι και οι αδιάφοροι. Σ’ αυτές τις
περιπτώσεις δεν ψέγουμε τον δάσκαλο ενώπιον του παιδιού, αλλά πηγαίνουμε
στο σχολείο και ζητούμε εξηγήσεις).
Και συνεχίζει η μαθήτρια: «Μου είπε ότι σήμερα για να βρεις δουλειά
πρέπει να έχεις βύσμα. Εγώ έχω. Μεγάλωσε είσαι και μη σε νοιάζει. Θα σε
βολέψω». Ήταν κομματόσκυλο, τρανό και χωμένο στον βούρκο, έως τις τρίχες
της κεφαλής, ο «συνετός» πατέρας. Διορίστηκε ο ίδιος στο Δημόσιο,
διαπρέποντας στην αφισοκόλληση και την δουλοπρέπεια στα «πράσινα»
μεγαλοερπετά και φρόντισε να μεταγγίσει και στο παιδί του την εμετική,
σκωληκοειδή τακτική του. Τι να του πεις αυτού του παιδιού; Το κατέστρεψε
ο ίδιος ο γονέας του.
Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε σήμερα στο σχολείο με την γλώσσα των
παιδιών. Μας κουβαλούν από το σπίτι τις βρισιές που εκτοξεύουν οι
γονείς τους στο σπίτι, φαινόμενο λυπηρότατο, το οποίο αδυνατούμε να
αντιμετωπίσουμε δραστικά οι δάσκαλοι, γιατί κινδυνεύουμε να βρεθούμε
εκτεθειμένοι με την κατηγορία της «λεκτικής βίας». Εκεί καταντήσαμε.
Γράφει η απαράμιλλη Γαλάτεια Σουρέλη σε ένα κείμενό της στο βιβλίο
«Αγιότητα: Ένα λησμονημένο όραμα»: <<Αγωγή αγιότητας… έδιναν οι
μανάδες στα παιδιά τους στο σπίτι: “ Ένας είναι ο Κύριος, δεύτερη είναι η
Παναγία, τρίτος είναι ο Πρόδρομος, τέσσερα τα ευαγγέλια, πέντε οι
Παρθένες, έξι τα εξαπτέρυγα, επτά είναι τα μυστήρια, οκτώ το οκτωήχι,
εννιά είναι τα τάγματα, δέκα είναι οι εντολές, έντεκα τα εωθινά, δώδεκα
οι Απόστολοι”.
Όλα αυτά τα μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους ψέλνοντάς τα.
Και το παιδομάνι – τότε οι άνθρωποι κάνανε πολλά παιδιά – κατέβαζε αυτήν την πρόσθεση και την έκανε αφαίρεση:
Δώδεκα οι Απόστολοι, έντεκα τα εωθινά, δέκα είναι οι εντολές… ένας είναι ο Κύριος!
Αγωγή, ακόμα, γινόταν και με το νανούρισμα:
“Στο πάπλωμά σου κέντησα αετούς να το στολίζουν,/ σου κέντησα μια
Παναγιά, στ’ αχνό προσκέφαλό σου, /κι ακόμα την Αγιά-Σοφιά να ‘χεις στο
μάγουλό σου”. (Τώρα στο σχολείο τα παιδιά μαθαίνουν νανουρίσματα για…
χταπόδια. Έτσι ακριβώς. Στη σελίδα 22 του Ανθολογίου της Γ’ και Δ’
τάξεις, καλούνται οι μαθητές να συνθέσουν «ένα νανούρισμα για χταπόδια».
Κάποιος γονέας, τι να κάνει ο καημένος, έκατσε και συνέθεσε ένα
νανούρισμα για τα πάσχοντα από αϋπνίες χταπόδια του ωκεανού και ιδού το
αποτέλεσμα: «Κοιμήσου χταποδάκι μου/χταπόδι νάνι-νάνι/κι εγώ για σένα
ετοίμασα/το πιο τρανό τηγάνι/κοιμήσου και παρήγγειλα/τα αλατοπίπερά
σου/τα λάδια σου, τα ξίδια σου/και τα μυρωδικά σου./ Της θάλασσας τα
ρεύματα/να ΄ρθούν να σε λικνίσουν/γλυκά μες στο λαγούμι σου/να σε
αποκοιμήσουν./Καθώς αυτοί κοιμήθηκαν,/ οι νόες οι μεγάλοι/πού ‘φεραν την
πατρίδα μας/σε τούτο δω το χάλι».
Μετά την ποιητική πανδαισία συνεχίζω με την Γαλάτεια. «Αγωγή
γινόταν και με την ευχή: “Η Παναγιά μαζί σου”, που περιέχει ολόκληρη την
ορθόδοξη παράδοση! Ποιο παιδί φεύγει σήμερα για το σχολείο του και
κάποιος βρίσκεται πίσω του να το σταυρώσει και να του πει «να ‘χεις την
ευχή μου, η Παναγιά μαζί σου»; Ακόμα και από την ευχή μας έχουμε
στερήσει τα παιδιά μας>>.
Άφησα τελευταίες τις τουρκοσαπουνόπερες. Ας το καταλάβουμε όλοι μας
ότι πρόκειται για ύπουλο εξισλαμισμό. Ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι
Τουρκοκρατίες με τα παιδομαζώματα και τις εξωμοσίες, γίνεται τώρα μέσω
της τηλεόρασης. Οι ψηφίδες μπαίνουν, μία μία, στις θέσεις τους. Ασκέρια
λαθρομεταναστών μουσουλμάνων, τζαμιά στην Αθήνα, εθισμός στην γλώσσα,
την τουρκική, την οποία ακούν τα παιδιά νυχθημερόν στο σπίτι,
περισσότερο από την φωνή των γονιών τους, αφαίρεση από τα σχολικά βιβλία
εικόνων και κειμένων που μιλούν για σφαγές Μουσουλμάνων
(Τουρκοαιγυπτίων, Τουρκαλβανών) εις βάρος Ορθοδόξων Ελλήνων, κατάργηση
ιθαγένειας, θρησκειολογία αντί για ορθόδοξο μάθημα Θρησκευτικών, διά του
οποίου επιβάλλεται από την Γ’ Δημοτικού να μαθαίνουν τα παιδιά για τον
Μουσουλμανισμό, και αποκαλύπτεται το σχέδιο μετατροπής της πατρίδας μας,
ανεπαισθήτως, σε μουσουλμανική αποικία. Προσθέστε τον εκπατρισμό
χιλιάδων νέων μας – τα καλύτερα μυαλά λεηλατούνται – και την προδοσία
των κομματικών νάνων και αρλεκίνων. (Κοινό υπουργικό συμβούλιο
Ελλάδος-Τουρκίας, γεγονός που ποτέ δεν έγινε με την Κύπρο, χώρα
ελληνική).
Φέτος στην Στ’ Δημοτικού, στην οποία διδάσκω – μαθαίνουμε την
νεοελληνική ιστορία, από την άλωση της Πόλης ως τις μέρες μας- το
γεγονός στο οποίο δίνουμε βαρύτητα είναι η Ευλογημένη Επανάσταση του
’21. Ερωτώ: Είναι δυνατόν να διδάσκεις στο σχολείο την Έξοδο του
Μεσολογγίου, το ηρωικότερο ίσως κατόρθωμα της ιστορίας μας, και στο
σπίτι να ξηλώνονται όσα πέτυχες, γιατί οι γονείς του παιδιού εισπνέουν
τις αναθυμιάσεις του Σουλεϊμάν του Γενοκτόνου μας;
«Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη…
Μην αφήσεις τον άθεο να πάρη
το στερνό θησαυρό!», λέει ο Παλαμάς. Και ο στερνός και αδιατίμητος θησαυρός μας είναι μες στο σπίτι μας. Τα παιδιά μας.
