Γιάννης Μακριδάκης
Από τη μια η αισχρότητα, ο φασισμός, η απανθρωπιά, η ηλιθιότητα κι από την άλλη η ευγένεια, η τέχνη, η σύνεση, ο σεβασμός, η ψυχή.
Κάθε μέρα γίνονται και πιο διακριτές οι γραμμές. Κάθε μέρα η κρησάρα δουλεύει και ολοένα και περισσότεροι διαχωρίζονται και αναγκάζονται να πάρουν θέση με τους μεν ή με τους δε. Βρισκόμαστε πια κοντά στο τέλος. Όσοι μείνουν απαθείς ως τότε, θα πάρουν θέση αναγκαστικά την ώρα που θα τους ντύσουν τη στολή για να γίνουν πρώτοι θυσία στην Ηλιθιότητα.
Προχωρεί πολύ γρήγορα η κατάσταση επιτέλους. Ο αμόρφωτος αρχοντοχωριάτης τοποτηρητής προσπαθώντας να εξυπηρετήσει στα γρήγορα τους εντολείς του, σπρώχνει το ίδιο γρήγορα και τον ιστορικό χρόνο.
Και φτάσαμε ξανά στο ιστορικό σημείο όπου οι άνθρωποι στέκονται αλληλέγγυοι και αντιστέκονται με την ψυχή και την τέχνη τους, ενώ τα ανθρωποειδή προάγουν ξανά τον κυνισμό, το μίσος, τον θάνατο και την καταστροφή.
Φτάσαμε στο ξεκάθαρο σημείο όπου οι μεν ενσαρκώνουν καθημερινά το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και οι δε τα κατώτερα ένστικτα του αποκτηνωμένου όντος και τις χαμερπείς σκέψεις ενός ηλίθιου νου, που είναι βέβαιος για τα πάντα και περισσότερο βέβαια για τον εαυτό του.
Τέτοια ξεκάθαρη σύγκρουση συνέβη και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, με αποτέλεσμα τότε τον αποδεκατισμό της ανθρωπότητας και την επικράτηση του κρετινισμού που οδήγησε ξανά ως το σήμερα.
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι σήμερα θα έχει διαφορετική τροπή και αποτέλεσμα η σύγκρουση. Η ανθρωπότητα έχει συλλογική μνήμη χρυσόψαρου, όπως έχω ξαναγράψει.
Για το μόνο που είμαι αισιόδοξος είναι ότι όσοι επιζήσουν αυτής της σύρραξης που βρίσκεται στις πόρτες μας, θα έχουν ταπεινωθεί. Κι αυτό είναι σπουδαία επένδυση για το άμεσο μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
