Του Γιάννη Λακούτση
Γεώργιος Στρατήγης
« Οπόταν έκοβ’ ο θεός με τ’ άγιο του χέρι
Απ του παπού μας την πλευρά, για να του δώση ταίρι,
Ως φαίνεται απ’ τη δεξιά θα έκοψε πλευρά του,
Γι αυτό δεν έδωσε καρδιά εις την συντρόφισσα του».
General
Ο Γεώργιος Στρατήγης γεννήθηκε στις Σπέτσες, από γονείς που
κατάγονταν από την Καστάνιτσα Κυνουρίας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα,
Βερολίνο, Παρίσι.
Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στον Πειραιά και στην
Αλεξάνδρεια.
Το πρώτο λογοτεχνικό έργο στην Τσακώνικη διάλεκτο «α
Τσουράνα»,είναι εμπνευσμένο από τη ζωή της Καστάνιτσας. Δημοσίευσε επτά
ποιητικές συλλογές
και μία συλλογή διηγημάτων. Έγραψε θεατρικά μονόπρακτα και
μετάφρασε ξένα ποιήματα. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε με ποιήματα που δημοσίευσε
στο περιοδικό «ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ» του Βλάση
Γαβριηλίδη με το ψευδώνυμο General.
« Νέα Εστία»:
«Ο Στρατήγης και με όλα του τα διαλείμματα στη μοναξιά του,
αποσυρμένος και σωπαίνοντας και με όλα του τα νευριαστικά τινάγματα, με
την αποχή του από ζητήματα που ταράτουν και συγκλονούν και άλλοτε του κάκου αναστατώνουν, άλλοτε οργώνουν τα χώματα προς νέα
θερίσματα, δούλεψε γερά την ποίηση, και δοκίμασε σχεδόν όλα τα είδη της λογοτεχνίας.
Η φύσις
τον εμπνέει και τον κάνει ν’ ακούει « τι λένε τα κύματα», το
χαρακτηριστικότερο βιβλίο του. Αλλά η πατρίδα του είναι της καρδιάς του η καρδιά
βρίσκεται στο ηρωικό νησί του…»
Τραγούδια του « Νησιού
μας»
Στη Βεράντα του Ποσειδωνίου
Όλα του νησιού μας αγαπώ τα κάλλη
Που με ουράνια η φύσις στόλισε στοργή
Λιμανάκια,δάση, κορυφή, ακρογιάλι,
Κύματα, λουλούδια, θάλασσα και γη.
Σόλα με τη λύρα κάτι θα τους πω
Μα εσε βεράντα, τώρα σ’ αγαπώ.
Συ του Ποσειδώνιου πιο όμορφο στολίδι,
Πάνω σου περνούμε ξένοιαστη ζωή,
Στους μεγάλους χάρμα, στα παιδιά παιγνίδι,
Μες την αγκαλιά σου βράδυ και πρωί
Συ μας κάνεις φίλους κι όλους μας ενώνεις
Και τους ξένους όλους στοργικά αδελφώνεις.
Μα για σε μια ζήλεια στην ψυχή μου νοιώθω,
Έτσι, ό,τι λατρεύω κι ό,τι λαχταρώ,
Έχω για βαθύ μου μυστικό μου πόθο,
Μόνος να το βλέπω, μόνος να χαρώ
Και γι αυτό με βλέπεις νύχτα χαρωπό
Μόνη σου, βεράντα κι έρμη σ’ αγαπώ!.
Στης Αυγής το μάγο σαν ροδίτης θάμα
Και μενεξεδένιο το Αιγαίο ξυπνάς,
Σαν από θεωρείο στης ζωής το δράμα
Με σκηνογραφία ρόδινα βουνά
Μαγεμένος τότε στρέφω προς τα ουράνια
Κι άνθρωπος πως είμαι, λέω με περηφάνεια.
Στη βουβή του Απείρου και αστερένια αγκάλη,
Στο σκοτάδι μόνος πάντα περπατώ
Και την Ιστορία πάντα τη μεγάλη
Του Νησιού θυμάμαι κι όλο μελετώ
Κάθε σκέψι, πόνο, στοχασμό μου, βήμα
ακου! Πως ρυθμίζει λικνιστά το κύμα!
Και στα παιδικά μου σαν γυρίζω χρόνια
Και θυμάμαι ηρώων πούσβυσαν μορφές,
Τότε εις του πελάγου την ορχήστρα αιώνια
Μου ξυπνούν στα στήθη γνώριμες στροφές
Και σου ψιθυρίζω πύρινο σκοπό.
Σ’ αγαπώ βεράντα, πόσο σ’ αγαπώ!
Γεώργιος Στρατήγης
Πηγές: 1) Ε.Λ.Ι.Α 2) «ΝΕΑ
ΕΣΤΙΑ» Νοε. 1927 3) «ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ» Ιαν.
1881
