Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Η αρρυθμία δεν μας είναι σπανία αγάπη



Του Γιάννη Λακούτση
Η Αθήνα του 1923
( με λόγια)

«Η πολυανθρωπία έφερε  και την ασχημίαν μαζί της. Η παράγκα το πολύ να ενεφανίζετο άλλοτε εις τα άκρα της πόλεως, ευδοκιμεί εις τα κέντρα μας. Πολλά είχομεν επιτύχει εις την πόλιν μας, αν και υπήρχον δι αυτήν οι πλέον δυσμενέστεροι όροι. Και προπαντός είχομεν πραγματοποιήσει κάποιαν τάξιν, ευπρέπειαν, ανθρωπισμόν. Κουρελόπανα δεν ενεφανίζοντο εις τα κέντρα της πρωτευούσης, ούτε οι εμπορικοί δρόμοι  είχον όψιν εμποροπανηγύρεως. Κωλόπανα κυματίζουν, σανιδώματα πρόχειρων ικριωμάτων τοποθετούνται εις τα καλύτερα μας πεζοδρόμια, κανδήλια, τσεμπέρια, βλαχόκαλτσες, τηγάνια, παλιοπάπουτσα, αντεριά κρεμούνται εις καλύβας  του αθιγγανοτέρου είδους. Την στιγμήν όπου η πόλις μας έβαινε προς την ευπροσωποτέραν εμφάνισήν της, επήλθον η αρρυθμία, η τσαπατσουλοσύνη,η ασχημία, η βαρβαρότης και έστησαν βάναυσον χορόν εις τα πλέον συχνάζόμενα ευπρεπή μέρη της. Ευθήνην δεν δυνάμεθα να αποδώσωμεν εις τους διαπράτοντας
τας ασχημίας ταύτας. Αυτοί όπως ήξεραν και όπως ηδυνήθησαν έπραξαν.
Μη έχοντας το αίσθημα της τάξεως δεν ηδύναντο να την εκδηλώσουν.
Την ευθύνην την έχουν οι αρμόδιοι, οι εντεταλμένοι δια την υγιεινήν, την τάξιν,την ευπρέπειαν. Αυτών η θέλησις, η μέριμνα έπρεπε να επιβληθή, όπως μη γίνει εμποροπανήγυρις η πρωτεύουσα. Αλλά αφήκαν να ακολουθήσουν την πλέον τυχαίαν φοράν, να επιβάλλουν την ιδικήν των σφραγίδα της αταξίας, της αρρυθμίας, της ακαταστασίας. Αφήκαν τους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους να κατακτηθούν υπό του ψιλικατσιδισμού, αδιαφορήσαντες όχι μόνον προς την ευπρέπειαν, αλλά και προς τα συμφέροντα των εμπόρων καταστηματαρχών, οι οποίοι πληρώνουν ακριβά ενοίκια, βαρείς φόρους, μεγάλους δασμούς, ριψοκινδυνεύουν κεφάλαια.
Ταυτοχρόνως δια της μεταβολής των εμπορικών μας οδών εις μπαγιατοπάζαρα κατέστησαν δυσχερεστάτην την κυκλοφορίαν των διαβατών και των τροχοφόρων.
Εφθάσαμεν ούτω να γίνωμεν πόλις του Αφγανιστάν, ενώ δεν υπήρχε κανείς λόγος
και ενώ μία τοιαύτη κατάστασις δεν είναι αρεστή.
Συνιθίσαμεν τόσον εις τας αθλιότητας ταύτας ως εις κανονικήν εκδήλωσιν
του αθηναϊκού βίου, ώστε νομίζω, ότι πρέπει να θεωρούμεν ως αντινομίαν
την εμφάνισιν των αρμοδίων χωρίς σαρίκι. Προτείνομεν, λοιπόν να φορέσουν τούτο όλοι οι δημοτικοί μας άρχοντες, αλλά και μπουρνούζια με το μαρκούτσι του ναργιλέ εις το χέρι. Τι διάβολο άρχοντες της αφγανιστουπόλεως είναι ούτοι φορούντες λαιμοδέτην και καπέλλο».

Εφημ. Η βραδυνή 3 Δεκ. 1923.

Η Αθήνα του 2013
( χωρίς λόγια)