Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου
enimerosipeloponnisou Δεν θα διαβάσετε, από μένα, κατηγορίες για όποιον δημοσιογραφούντα επέλεξε να επιζεί χωρίς να μπορεί να κοιτάζει το πρόσωπό του στον καθρέπτη. Ούτε για όποιον πολιτικό παράγοντα υποκύπτει στον εκβιασμό ή εξαγοράζει και εκμαυλίζει τον ενδιάμεσο κρίκο της αμφίδρομης επικοινωνίας με τον πολίτη.
Ο πρώτος, είναι φουκαράς και πρέπει να ζήσει, Ο δεύτερος, είναι πολιτικός της σημερινής εποχής και πρέπει να κοροϊδέψει όσους περισσότερους μπορεί (μεταξύ αυτών και τον εαυτό του).
Θα καταγράψω όμως τον προβληματισμό μου για δύο κατηγορίες πολιτών. Αυτούς που δεν διαβάζουν εφημερίδες και αυτούς που στηρίζουν λεχρίτες δημοσιογραφούντες.
Νομίζω ότι η χειρότερη κατηγορία πολιτών είναι αυτοί που δεν διαβάζουν. Αυτοί που, από μόνοι τους αποποιούνται του δικαιώματος στην ενημέρωση με προσχήματα του τύπου «δεν υπάρχουν λεφτά», «όλοι ψέματα γράφουν» ή «και τι θα αλλάξει αν μάθω τι γίνεται»; Αυτοί που δεν περιορίζονται να αντλούν την πληροφόρησή τους από τα κανάλια της διαπλοκής ή από blog που δεν φημίζονται για την αξιοπιστία και την θεματολογία τους. Είναι αυτοί που, ουσιαστικά, αρνούνται να μάθουν την άσκημη πραγματικότητα και στρουθοκαμηλίζουν. Είναι αυτοί που συμβάλλουν με την παθητική τους στάση στην κυριαρχία των φαύλων πολιτικών.
Τους άλλους, τους υποστηριχτές του κάθε λεχρίτη που "το παίζει" δημοσιογράφος, δεν τους κατηγορώ. Και δεν τους κατηγορώ γιατί ...είναι ίδια υποκείμενα με τους λεχρίτες. Έχουν λερωμένη την φωλιά τους (οπότε εκβιάζονται) ή θέλουν να έχουν έναν γραφιά των 50 ευρώ που να εκτελεί «συμβόλαια ηθικής δολοφονίας» ή τέλος, κάποιον που να γράφει γι’ αυτούς "Θρύλε θεέ μου ......"
Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί με υγιή ανακλαστικά και να αποβάλλει ή περιθωριοποιεί, τα άρρωστα κύτταρά της. Αυτό όμως προϋποθέτει να συγκροτείται από σωστούς Πολίτες. Και σωστός Πολίτης είναι ο Ενήμερος Πολίτης. Ο Διεκδικητικός Πολίτης. Ο ενδιαφερόμενος για τα κοινά Πολίτης.
Για να είμαστε σωστοί, δηλαδή Ενήμεροι, Διεκδικητικοί και
Συμμετέχοντες, πρέπει να απαιτήσουμε, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, να λειτουργούν ως φωνή στήριξης των αδυνάμων και των πληττομένων. Ως στοιχεία ελέγχου όσων ασκούν (κατ’ εντολή των Πολιτών), την όποια εξουσία. Ως βάθρα στήριξης αξίων και αξιών.
Για να υπάρξουν όλα αυτά, δείγματα μιας υγιούς κοινωνίας, θα πρέπει οι δημοσιογράφοι να μην γίνονται τσιράκια κανενός. Και αν έχουν γίνει, να τους απομονώνουμε. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, να επιβάλλουμε την κάθαρση σε ένα λειτούργημα που δυστυχώς έχει γίνει καταφύγιο και επάγγελμα πολλών προθύμων να υπηρετήσουν τα συστημικά αφεντικά μας, εις βάρος της κοινωνίας και του Έθνους.
Σ.Σ.
Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχουν και στην Αργολίδα τέτοιοι δημοσιογραφούντες.
Είναι εύκολοι και φτηνά εξαγοραζόμενοι. Είναι δουλοπρεπείς μέχρι φτυσίματος ή
εθελοτυφλούντες μέχρι αηδίας.
Είναι
επίσης κοινό μυστικό, ότι υπάρχουν βουλευτές και αυτοδιοικητικοί «άρχοντες» που
τους συντηρούν οικονομικά για να τους έχουν «έτοιμους προς κάθε χρήση».
