Τοπική Πολιτική

Του Βασίλη Γκάτσου

Αφού μπήκαμε για τα καλά στην προεκλογική περίοδο.

Το σπουδαιότερο είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας, για να μη πετάμε στα σύννεφα, πρώτ΄ απ΄ όλα οι δημότες - ψηφοφόροι και στη συνέχεια οι δημότες - υποψήφιοι.

Βασικά στοιχεία αυτής της πραγματικότητας (κατά τον γράφοντα πάντα):

1). Η "επαναφορά της χώρας σε αναπτυξιακή τροχιά" δεν σημαίνει  και επαναφορά στην προτέρα κατάσταση που βιώσαμε από τη δεκαετία του 1970 μέχρι την αρχή της μεγάλης κρίσης. Η χώρα ζούσε με δανεικά, που πηγαίνανε κατά κύριο λόγο σε κατανάλωση και όχι επενδύσεις, και που τάιζαν ένα υπερτροφικό δημόσιο τομέα όπου πάρκαρε δια βίου κυρίως η κομματική πελατεία, αλλά και κάθε άλλου είδους πελατεία (βλέπε Πανεπιστήμια, εταιρίες που 'ζούσαν' από, ή απομιζούσαν, το δημόσιο κ.λ.π.). Και όπου παρκάρει τέτοιου είδους πελατεία, μπένε μούνε, άστα και βράστα. Εννοώ ότι και ένας ευρύτατος πυρήνας αρίστων δημοσίων υπαλλήλων - λειτουργών καταστρέφεται με την εισπήδηση αυτής της πελατείας (Σημείο κατάπτωσης: Ενώ ο στρατιωτικός αλλά και άλλοι κλάδοι του δημοσίου πάνε όπου τους στέλνει η υπηρεσία, ο ιδιωτικός υπάλληλος υπογράφει σύμβαση με μεγάλη εταιρεία με την υποχρέωση να πάει όπου αυτή τον τοποθετήσει μελλοντικά, οι τέως υπάλληλοι της Νομαρχίας Αργολίδας επέλεξαν (!!!) να μην έρθουν στην άδεια από ειδικευμένους υπαλλήλους δημοτική υπηρεσία Ερμιονίδας, τη στιγμή που χιλιάδες υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα 'επέλεξαν' τη ξενιτιά = τους πέταξε η χώρα έξω από την πατρίδα τους, αφού δεν είχαν τα προνόμια του θεσίτη).

Όταν ζεις από υπέρογκο δανεισμό, και το πολιτικό σου σύστημα είναι πελατειακό, είναι αυτονόητο ότι αφανίζεις τον παραγωγικό σου μηχανισμό. Έτσι την περίοδο της 'ανάπτυξης' με δανεικά, αφανίσαμε την βιομηχανία μας (βαριά, μεσαία και ελαφρά) από τα αστικά κέντρα μας, διαλύσαμε την αγροτική και αλιευτική παραγωγή με ευθύνη πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και με ενθουσιώδη χειροκροτητή την αριστερά (βαρύτατη η πολιτική ευθύνη της και ας λέει ό,τι θέλει) κάθε απόχρωσης που περιέργως στήριζε και στηριζόταν στην εργατική 'τάξη' η οποία χωρίς εργοστάσια γίνεται περιθωριακή τάξη. Και πίσω βέβαια από την πολιτική είμαστε όλοι οι πολίτες που δείξαμε αφροσύνη. Τα δανεικά οδήγησαν στα εύκολα επαγγέλματα των απλών υπηρεσιών, και στο όνειρο μίας θέσης σε γραφείο του δημοσίου. Οι "θεσίτες" ως 'τάξη' πλέον, έγιναν οι τιμητές του ιδιωτικού τομέα. Ο σιτιζόμενος από το δημόσιο κορβανά θεσίτης, έγινε τιμητής των ανθρώπων της βιομηχανίας, του εμπορείου και της ναυτιλίας, συνάμα δε παραγωγός γραφειοκρατίας και παραγωγός πολιτιζζζμού! 

Όταν πλέον όλοι οι εχέφρονες σε Ευρώπη και Αμερική επανέρχονται στο κλασσικό "η βιομηχανία είναι πυλώνας", δηλαδή σταθερότητα, στον τόπο μας η βιομηχανία και ο κόσμος της κατάντησε να είναι εχθρός μας. Ο μισός και βάλε πληθυσμός της χώρας είναι στους νομούς Αττικής και Θεσσαλονίκης, δηλαδή αστοί και δεν έχουν εργοστάσια να δουλέψουν! Τους τα έκλεισε όλα ο πολιτικός κόσμος κάθε απόχρωσης, κόσμος που επαγγελματικά ανήκει σε εξωβιομηχανικές εξωαγροτικές 'τάξεις'  και στους κατ' επάγγελμα κομματανθρώπους, όπως εύκολα θα διαπιστώσετε αν ανατρέξετε στην αντιστοιχία βουλευτής - επάγγελμα. Το ανάλογο είναι για τον γεωργικό πληθυσμό της Ερμιονίδας, να του κόψεις τα δέντρα, να του κλείσεις τις στάνες, να του σπάσεις τα καΐκια και τις βάρκες, πράγμα που εν μέρει έγινε, αλλά στη βιομηχανία ήταν ο κανόνας.

Φυσικά και οι δανειστές μας, και μάλιστα τα πλούσια βόρεια κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα και αυτά στην ευφορία της εποχής, έκαναν αυτό που πάντα έκαναν. Δάνειζαν και δωροδοκούσαν όχι τους φτωχούς, αλλά τους ανόητους και άφρονες με διπλό σκοπό: Να έχουν σημαντικά έσοδα από τόκους, αλλά το και κυριότερο, να τους υποτάσσουν στη θέλησή τους και στα συμφέροντα τους, εκβιάζοντας τους, να αγοράζουν από αυτούς αγαθά και υπηρεσίες μεγάλης προστιθέμενης αξίας και να εκχωρούν κάθε είδους διευκολύνσεις, ακόμη και να χύνουν το αίμα τους για τα συμφέροντά τους, δίνοντας συγχρόνως δάνεια για να αγοράζουν όπλα από τον δανειστή. Όσοι  διάβασαν την εξαιρετική εργασία του κυρίου Καργάκου για την Μικρασιατική καταστροφή, θα δουν αναλυτικά ποιοι και πώς δανείζανε και με ποιες 'παράπλευρες απαιτήσεις', όχι τους φτωχούς, αλλά τους ανόητους και άφρονες που τρέχανε για δανεικά.

Έτσι είδανε οι Βόρειοι την Ένωση, ως συνέχεια της παλιάς πολιτικής τους, ως επέκταση του ζωτικού τους χώρου, χωρίς πολέμους στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, βέβαιοι ότι οι ανόητοι δεν γιατρεύονται εύκολα.

Όμως δεν τους βγαίνει πλέον, γιατί με τη σειρά τους δεν διάβαζαν ιστορία, ή μάλλον διάβαζαν μόνον αυτήν που οι ίδιοι έγραφαν.

Πριν τη βιομηχανική επανάσταση  χοντρικά μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, η Κίνα ήταν  η παγκόσμια δύναμη, όχι μόνον στην παραγωγή, αλλά στην τεχνογνωσία - καινοτομία. Η παραγωγή χάλυβα είναι αδιάψευστος μάρτυς, με τη μέθοδο της υψικαμίνου και του ρευστού χυτοσιδήρου, μέθοδο άγνωστη ακόμη στην τότε Ευρώπη.

Σήμερα όχι απλά επανέρχεται με τις δικές της αξίες αλλά και με την εμπειρία του Δυτικού κόσμου, αλλά την ακολουθεί και ο δεύτερος γίγαντας η Ινδία και κοντά τους όλα τα κράτη της Ασίας. Αν λέμε τι θα είναι η Αμερική μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες σε 50 χρόνια, διαισθανόμαστε ότι η Δυτική Ευρώπη θα είναι 'τι το ολίγον'. Η Γερμανία με τη βιομηχανία της που είναι κυρίως μηχανοκατασκευές και χημικά, μόνη της δεν μπορεί να σταθεί πουθενά, γι' αυτό είναι υποχρεωμένη να συμβάλει στο συμμάζεμα της ΕΕ, και στο να αφήσει στη μπάντα τις παλιές καλές πρακτικές της ηγεμονίας, των δανείων και των εξαρτήσεων στον χώρο της ΕΕ, πρακτικές βέβαια και των Γάλλων, Βρετανών. Γιατί με φυσικό τρόπο, μόνον βελανίδια φυτρώνουν στην Ευρώπη, ενώ στην ευρύτερη Ασία τα πάντα. Έτσι και η μετατροπή του εθνικού Μάρκου σε κοινοτικό Ευρώ επί των ημερών μας έφτασε ως κόμπος στο κτένι.

Άρα είμαστε ως χώρα, μέσα στα γρανάζια μιας τεράστιας προσαρμογής στις απαιτήσεις των καιρών, και μάλιστα προσαρμογής αμυντικού χαρακτήρα.

Άρα, όσο χρέος και να μας χαριστεί μάλλον με την επιμήκυνση των δανείων και μείωση των επιτοκίων, δανεικά ΤΕΛΟΣ. Ανάπτυξη θα έχουμε πλέον σύμφωνη με τις πνευματικές και παραγωγικές δυνατότητές μας, και πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή την κατάσταση επιτυχώς.*** Δηλαδή μια νέα Ελλάδα.

2). Αυτό σημαίνει και το τέλος της ανάπτυξης στην Ερμιονίδα όπως την ξέραμε. Όχι ότι δεν θα έρθουν και άλλοι πλούσιοι να γίνουν βιλάρχες, όχι ότι δεν θα κτίζονται εξοχικά, όχι ότι θα σταματήσει η πώληση κτημάτων. Το ξέφρενο πανηγύρι δεν θα ξανάρθει, και Ανάπτυξη θα έχουμε πλέον σύμφωνη με τις παραγωγικές δυνατότητές μας, και πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή την κατάσταση.

Όποιος υπόσχεται επιστροφή στις παλιές μας συνήθειες και βεβαιότητες, θα έχει δικούς του λόγους να το κάνει. Όχι απλά δεν είναι δυνατή, αλλά είναι καταστροφική ακόμη και ως ιδεοπρόταση.

3). Η Ερμιονίδα έχει χάσει την παραγωγική θάλασσά της (διαφωτιστική η συνέντευξη του κυρίου Μέξη, ως προέδρου του συλλόγου επαγγελματιών αλιέων Ερμιόνης, που έπρεπε να αναμεταδοθεί από τα τοπικά μπλογκ, που όμως δεν προτείνει λύσεις για το πρόβλημα της θάλασσάς μας), και την παραγωγική γη της (διαφωτιστική η ομιλία του κυρίου Δημήτρη Κόντου στη γιορτή του Ροδιού στην Ερμιόνη). Την τελευταία με διπλή έννοια: Έχει πουληθεί μεγάλο μέρος της, και η υπόλοιπη δεν έχει νερό, ενώ αυτό που έχει επιτείνει την μείωση της παραγωγικής ικανότητας της γης, είναι η κάκιστη ποιότητα του νερού.

4). Ο ξενοδοχειακός τουρισμός μας και ενοικιαζομένων καταλυμάτων είναι από τους πλέον προβληματικούς της χώρας, γιατί χωρίς αεροδρόμιο, είναι εκτός διεθνούς αγοράς. Στηρίζεται κυρίως στη μεσαία τάξη της Πρωτεύουσας η οποία έχασε δια παντός τις ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού. Ξεκινήσαμε με την αφέλεια ότι με δικές μας μεταφορικές εταιρείες θα φέρναμε τους ξένους στα δικά μας ξενοδοχεία που θα ξόδευαν τα λεφτά τους και στα γύρω χωριά. Τελικά κάλλιστα μπορούν όλα να είναι σε ξένα χέρια, όπως και σχεδόν είναι, και μεις να δουλεύουμε μεροκάματο σε ξενοδοχεία με βραχιολάκια, οι ξένοι να περνάνε με κρουαζιερόπλοια ή να έρχονται με αεροπλάνα και μόνον. Δεν θα προσαρμοστούν αυτοί, εμείς πρέπει να βρούμε το δρόμο μας. Μην ξεχνάμε όμως ότι γύρω στο 10% των θαλασσίων μεταφορών ανήκει σε ελληνικά χέρια.

5). Οι πάμπλουτοι βιλάρχες, οικονομικά και πολιτιστικά, είναι μέχρι στιγμής αποκομμένοι από το γίγνεσθαι της Ερμιονίδας.

Αυτοπεριμαντρωμένοι με πυκνές σειρές κυπαρισσιών, είναι ο καθείς μόνος του και αθέατος. Κάνουν μικρές δωρεές στην τοπική κοινωνία, αλλά είναι εκτός της παραγωγικής διαδικασίας, την στιγμή που οι περισσότεροι είναι διαπρεπείς επιχειρηματίες! Οξύμωρο.

6). Τα εξοχικά είναι στα χέρια μιας αδύναμης πλέον μεσαίας τάξης της Πρωτεύουσας, πρόκειται να μειώσουν κατά πολύ την μικρή άλλωστε κατανάλωσή τους. Έχουν προβλήματα μεγάλα ασφάλειας ζωής και περιουσίας, διάθεσης των λυμάτων τους, πόσιμου και ποτιστικού νερού, ενώ από δω και πέρα μπαίνουν και στο σύστημα φορολόγησης ακίνητης περιουσίας.

Μα το κυριότερο είναι η αλλαγή φαντασιακού των νέων παιδιών. Οι περισσότεροι εξοχικάριοι είχαν μεγαλώσει σε χωριά και κτήματα, και η φαντασίωση του εξοχικού του χάριζε μέρος του χαμένου τους παραδείσου, που με το εξοχικό πίστευαν ότι διασώζουν και για τα παιδιά τους. Όμως τα παιδιά τους είναι αστοί της Πρωτεύουσας, η ζωή τους είναι αστική. Θα πάρουν μια βόλτα και από το εξοχικό, αλλά θα πάνε και αλλού, χώρια που τους τραβάει ο δικός τους τρόπος, ο αστικός, στην Πρωτεύουσα. Και κακά τα ψέματα, ο χειμώνας δεν περνάει σε εξοχικό, ούτε για συνταξιούχους, ενώ με τα έργα της παραλιακής ζώνης στην Πρωτεύουσα, θα περνιέται και το καλοκαίρι ευχάριστα. Και νησιά όπου αναπτύχθηκε η εξοχική κατοικία βλέπουν, ότι δεν έφερε τα αναμενόμενα οικονομικά αλλά και πολιτιστικά αποτελέσματα.

7). Η Ερμιονίδα έχει την δική της κουλτούρα. "Ήθελε να την έχει", κατά τον πρώην Νομάρχη κύριο Σαλεσιώτη. Μόνο που η βάση αυτής της κουλτούρας είναι η μόνωση, αυτό που οι παππούδες μας λέγανε "κόκα αρβανίτικη". Δηλαδή ο καθένας μόνος του, μέσα στη σοφία του, δηλαδή σε αυτό που ο καθένας νομίζει για σοφία. Η συναίνεση, η συνεργασία, η συνεταιριστική ιδέα, η μετοχική ιδέα, η από κοινού διεκδίκηση, η συναντίληψη για το κοινό καλό, η κοινή πρακτική, η εμπορική και μεταποιητική σύμπραξη, δεν ευδοκιμούν στον τόπο μας. Και αυτό είναι η πλέον δυσάρεστη πλευρά της πραγματικότητάς μας. Τόσο δυσάρεστη που είναι αμφίβολο αν είναι η Ερμιονίδα σε θέση να διαχειριστεί επωφελώς ακόμη και το νερό που θα φέρει ο Ανάβαλος η τα τοπικά φράγματα. Πόσο μάλλον τη θάλασσα, το περιβάλλον, το τοπίο, την ιστορικότητα της περιοχής.

Και όμως είμαστε σε μια περιοχή που μεγαλούργησε η συμμετοχική ιδέα καραβοκύρηδων και πληρωμάτων και η συμμετοχή τους στα κοινά. "Δεν είμαστε σας τους βορειοελλαδίτες", δηλαδή τους πρόσφυγες, "είμαστε ο καθένας μόνος του", αλλά η οργάνωση των Κοινών των Υδραίων και Σπετσιωτών διαψεύδει αυτήν την αντίληψη, οργάνωση που δυστυχώς δεν διδάσκεται στα τοπικά σχολεία μας. Απλά ξεφύγαμε και πρέπει να επανέλθουμε πρωτίστως μέσω της οικογενειακής και σχολικής παιδείας.

8). Η Ερμιονίδα δεν είναι αυτή του 1960. Ο ντόπιος πληθυσμός, αλλά και η παροικία, έχουν πουλήσει πολύ μεγάλο μέρος της καλλιεργήσιμης γης. Και κακά τα ψέματα, η λέξη Δήμος = Δάμος, έχει τη ρίζα του στη γη = Δη = Δα και στη διανομή της. Και η οικία, μέρος της γης είναι. Άρα με αυτή την έννοια, Δήμος Ερμιονίδας = κάτοχοι γης, βιλάρχες, εξοχικάρχες Έλληνες και ξένοι, μόνιμοιΈλληνες και ξένοι, επιχειρηματίες - κάτοχοι γης και ακινήτων, και ελληνικό δημόσιο που ως γη κατέχει πάνω από τη μισή Ερμιονίδα. Αν δεν λάβει αυτό υπ' όψιν του ο Δήμος, δηλαδή ότι το ΚΟΙΝΟΝ της Ερμιονίδας είναι όλοι αυτοί, τότε είναι εν μέρει δήμος, αδύναμος δήμος.

9). Εφόσον σήμερα το ΚΟΙΝΟΝ, ως διοίκηση, είναι ο Δήμος Ερμιονίδας, πρέπει να εκφράσει τις αλήθειες της Ερμιονίδας, ΤΩΡΑ που έχει την ιστορική ευκαιρία της κρίσης, ΤΩΡΑ που όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι έχουμε γίνει στάχτη και πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αναγεννηθούμε.

10). Με τους βιλάρχες δίπλα μας, πάθαμε αυτό που έχουν πάθει Ύδρα και Σπέτσες. Βλέπουν τα παλιά αρχοντικά ο κόσμος και η διοίκηση και συμπεραίνουν ότι οι Υδραίοι είναι πάμπλουτοι, τη στιγμή που οι περισσότεροι κάτοικοι περιμένουν ένα μήνα το χρόνο να δουλέψουν. Έτσι τι αιτήματα να έχουν με τέτοια αρχοντικά; Αυτό έχουμε πάθει και μεις. Είμαστε η πλούσια επαρχία που δεν έχει καμιά ανάγκη. Πού να αντιληφθούν ότι είμαστε πια μια περιοχή προβλημάτων;

***  Ένα απόσπασμα από άρθρο χρήσιμο για τους αριθμούς: Το 2009 το ελληνικό κράτος είχε δαπάνες 84,2 δισ. ευρώ και έσοδα 50,5 δισ. ευρώ. Εμφάνισε έλλειμμα 36,3 δισ. ευρώ από το οποίο τα 24,3 δισ. ευρώ πρωτογενές δηλ. εκτός τόκων. Το ύψος των μισθών και συντάξεων του δημοσίου το 2009 ήταν 24,5 δισ. ευρώ συν 17,7 δισ. ευρώ η επιδότηση από το προϋπολογισμό για τα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή, από έσοδα 50,5 δισ. ευρώ τα 42 ήταν για μισθούς και συντάξεις… Και αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό σοβιετικού μοντέλου;

Επίσης το 2008 μια χρόνια πριν τη χρεοκοπία η χώρα είχε εξαγωγές 19,8 δισ. ευρώ και εισαγωγές 63,8 δισ. ευρώ. Το εμπορικό έλλειμμα ήταν στα 44 δισ. ευρώ και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών στα 32,6 δισ. ευρώ.

Το 2009 η Ελλάδα  χρεοκόπησε καθώς οι δαπάνες ξεπέρασαν τα έσοδα κατά 36,3  δισ. ευρώ περίπου και οι εισαγωγές ήταν τριπλάσιες των εξαγωγών. 

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος