Η πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα δεκανίκι για όσους δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα ναρκωτικά — Robin Williams
Είναι πάντα σοκ όταν πεθαίνει ένας μεγάλος σταρ. Όταν όμως πεθαίνει ένας μεγάλος κωμικός, αρνούμαστε να το πιστέψουμε. Κανονικά, αρνούμαστε. Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς έφυγε χτες, στα 63 του. Έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του, που ήταν αφιερωμένη στο χιούμορ, στο να κάνει τον κόσμο να γελάει.
Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς ήταν κωμική ιδιοφυία. Ασταμάτητος, εργασιομανής, μοναδικός στον αυτοσχεδιασμό. Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους που του είχαν πάρει κατά καιρούς συνεντεύξεις, συχνά ήταν δύσκολο να τον παρακολουθήσεις. Το δαιμονικό φυσικό του ταλέντο τροφοδοτήθηκε επί πολλά χρόνια και από την κατάχρηση κοκαΐνης και αλκοόλ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από βαριά κατάθλιψη.
Το Χόλιγουντ, ευτυχώς, εκτίμησε απολύτως το κωμικό του χάρισμα. Ξεκινώντας από την τηλεόραση, όπου έπαιξε τον ανεπανάληπτο ρόλο του εξωγήινου στο “Μορκ και Μίντι” (1978-82), μεταπήδησε σύντομα στον κινηματογράφο, με πρώτη γερή ταινία το “Ο αλλόκοτος κόσμος του Γκαρπ” (The world according to Garp) και μετά, το ’88, το εκπληκτικό “Good morning Vietnam”. Είναι πάμπολλες οι ταινίες που μπορεί να θυμηθεί κανείς χωρίς μεγάλη προσπάθεια, ακριβώς επειδή έπαιζε σ’ αυτές ο Ρόμπιν Ουίλιαμς: “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” (τι θα ήταν χωρίς αυτόν;) η “Κυρία Ντάμπφαϊρ”, ο “Βασιλιάς της μοναξιάς”, το “Χουκ”, και φυσικά το “Good Will Hunting”, για το οποίο κέρδισε και Όσκαρ Β´ ανδρικού ρόλου. Είναι χαρακτηριστικός σε όλους του σχεδόν τους ρόλους ένας σαφής απόηχος μελαγχολίας, που έδινε (πάντα δίνει) κι εκείνο το ειδικό βάρος στην κωμική του performance. Κρίνοντας εκ των υστέρων, ίσως τελικά ο ρόλος που συμπύκνωνε με περισσότερη ενάργεια τη φύση του Ρόμπιν Ουίλιαμς να ήταν η εμφάνισή του στο βίντεο κλιπ του Μπόμπι ΜακΦέριν για το “Don’t worry, be happy”. Τόσο παράξενο πράγμα το χιούμορ. Συνήθως σώζει όλους τους άλλους, εκτός από εκείνον που το προσφέρει τόσο γενναιόδωρα.
Περισσότερα: dimartblog
