20 Νοεμβρίου 1989. Υπογραφή της Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού.

Του Γιάννη Λακούτση
 

Ήδη στα τέλη του 19^ου αιώνα αρχές 20ου, ήταν σε εξέλιξη συζητήσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, παράλληλα με εκείνες των δικαιωμάτων του παιδιού.

Το 1924 υιοθετείται από την Κοινωνία των Εθνών η πρώτη διεθνής Διακήρυξη
για τα δικαιώματα του παιδιού (Διακήρυξη  της  Γενεύης). Το 1942  υπογράφεται στο Λονδίνο ο Παιδικός Χάρτης  για τον Μεταπολεμικό Κόσμο. Στις 11 Δεκεμβρίου 1946 ιδρύθηκε η UNICEF, η οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα παιδιά που αποσκοπούσε στο να βοηθήσει τα παιδιά σε όλο τον κόσμο μετά τον Πόλεμο.

Η  ίδια ημέρα καθιερώθηκε  ως η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Από το 1946 επιδιώκεται η αναγνώριση της Διακήρυξης της Γενεύης από τα Ηνωμένα Έθνη και η συζήτηση αυτή καταλήγει 20 Νοεμβρίου 1959 στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του παιδιού, χωρίς δεσμευτικό χαρακτήρα πάλι. Το 1978 ανακινείται και πάλι το θέμα από τις χώρες που απαρτίζουν τα Ηνωμένα Έθνη, με αφορμή το Διεθνές Έτος Παιδιού, το 1979, για μια διεθνή συμφωνία που θα αποτελέσει διεθνές δίκαιο. Στις 20 Νοεμβρίου 1989, μετά από αρκετές αντιπαραθέσεις υιοθετείται η Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, και υπογράφεται στις 26 Ιανουαρίου 1990, από τα περισσότερα κράτη του κόσμου.

Στην Ελλάδα κυρώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1992 με τον Ν.2101.

 Το πλήρες κείμενο της σύμβασης για τα Δικαιώματα του παιδιού

(Στο εξώφυλλο του TIME η  14 χρονη Αφγανή Bibi Aisha. Όταν επιχείρησε να δραπετεύσει από τον σύζυγο της, εκείνος της έκοψε με μαχαίρι τη μύτη και τα αυτιά).

theguardian.com
 

Ένας ποιητής προσεύχεται για τα παιδιά

Δεν βλέπουν το γιατί,
μα πολύ το χρειάζονται.
Ίσως πιότερο κι απ’ το ψωμί.
Την ψυχή τους άδεια δε θα πρεπε να χουν.
Οι άνθρωποι γύρω τους θα πρεπε να τ’ αγαπάν.

Θα πρεπε να ναι σε χώρο απαλό,

όπως στη μήτρα της μαμάς.
Όταν κάτι τα πειράζει, δίχως να ξέρουν τι,
κάθε παιδί,
σαν ελάφι τρομάζει,
Κάποιος πρέπει να κρατήσει το κεφαλάκι του
με τη ζεστή του παλάμη.

Θεέ,

δως του Εσύ
αυτή τη ζεστή παλάμη, σε παρακαλεί,
αλλά είναι μικρό ακόμα,
και δε ξέρει Ποιος είσαι.

Έφτασαν άραγε οι φωνές αυτών των παιδιών ως εσένα;
Τις βρήκες. Τα γιάτρεψες.
Κι αυτό Εσύ τα’ ονόμασες α γ ά π η.

                                           Μίλαν Ρούφους

                (Ίσως, ο μεγαλύτερος σλοβάκος ποιητής εν ζωή).