ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΔΑ
Του Γιάννη Λακούτση
« Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση κομμουνιστών. Ήταν η
αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας, που
έβλεπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρα τους στα φέρετρα, από σφαίρες που
ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και
όλα αυτά τα αποβράσματα με την επίσημη στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε
έναν εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας».
Μάνος Χατζηδάκης
Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1944. Η Αθήνα πνίγεται στο αίμα. Το ΕΑΜ
αρνείται να συνεργαστεί για την αποστράτευση του ΕΛΑΣ που είχε συμφωνηθεί τρεις φορές ( Λίβανος,
Καζέρτα, Αθήνα) και διοργανώνει ένα μεγάλο παναθηναϊκό συλλαλητήριο στην
Πλατεία Συντάγματος,
παρά
την κυβερνητική απαγόρευση. Υπολογίζεται ότι πήραν μέρος 100.000 άνθρωποι, ενώ
κάποιοι ιστορικοί τους ανεβάζουν στις 500.000. Οι διαδηλωτές δέχθηκαν
καταιγισμό πυρών από την πλευρά των δυνάμεων ασφαλείας. Στη σύρραξη πήραν μέρος
και οι Άγγλοι.
Η βαθύτερη
αιτία των συγκρούσεων, ήταν η διαμάχη ανάμεσα σε δυο δυνάμεις που διεκδικούσαν
την εξουσία: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε
ευρύτερη απήχηση και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά, ο οποίος
παραδοσιακά έκφραζε την
φιλοαγγλική πολιτική, καθώς και τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος, όπως
αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί, το σύνολο
των ενόπλων δυνάμεων, φιλοβασιλικοί, με την υποστήριξη των Άγγλων που ήθελαν να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση
του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Ένα ανατρεπτικό ντοκουμέντο από τα αρχεία του
ΕΛΑΣ που είδε το φως της δημοσιότητας, δείχνει ότι το αιματοκύλισμα ήταν
προαποφασισμένο, με τη σφραγίδα του ΕΛΑΣ και την υπογραφή του Γιώργη Σιάντου.
« …
Διατάξατε άμεσον διάλυσιν Εθνοφυλακής καθ’ άπασαν Ελλάδα με πολιτικά και εν
ανάγκη βίαια μέσα. στοπ.» 2-12-44 Γιώργης Σιάντος.
Ο
αλληλοσπαραγμός αυτός δεν άφησε ασυγκίνητο τον Νίκο Καββαδία, ο οποίος έγραψε
το ποίημα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και δεν
περιλαμβάνεται στις συλλογές του . Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ελεύθερα γράμματα» στις 10-8-1945.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Του Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑ
Στο
παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές.
Πρώτη
σου αγάπη τα λιμάνια σβυούν κι εκείνα.
Θάλασσα
τρώει το βράχο απ’ όλες τις μεριές.
Μάτια
λοξά και τ’ αγαπάς: Κόκκινη Κίνα.
Γιομάτα
παν τα Ιταλικά στην Ερυθρά.
Πουλιά
σε αντικατοπτρισμό- Μαύρη Μανία.
Δόρατα
μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά.
Λάμπει
αρραβώνα στο δεξί σου: Αβησσυνία.
Σε
κρεμεζί, νύφη λεβέντρα Ιβηρική.
Ανάβουνε
του Barriochino τα φανάρια.
Σπανιόλοι
μου θαλασσοβάτες και Γραικοί.
Γκρέκο
και Λόρκα- Ισπανία Πασιονάρια.
Κύμα
θανάτου ξαπολυούνται οι Γερμανοί.
Τάρματα
ζώνεσαι μ’ αρχαία κραυγή πολέμου.
Κυνήγι
παίζουνε μαχαίρι και σκοινί.
Οι
κρεμασμένοι στα δεντρά, μπαίγνιο του ανέμου.
Κι
απέ Δεκέμβρη, στην Αθήνα και φωτιά.
Τούτο
της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι.
Λικνίζει
κάτου από το Δρυ και την Ιτιά.
Το
Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον ΄Αρη.
Πηγές:
istorikathemata.com, περιοδικό «ελεύθερα
γράμματα»
ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΔΑ:
τίλος άρθρου, για τα δεκεμβριανά, του Μενέλαου Λουντέμη
