Ο Βασιλιάς των τυριών.
Το διάβασα στην Καθημερινή και μεταφέρω μερικά κομμάτια του για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Παράγεται
στην περιοχή κυρίως της Πάρμας, στην Ιταλία βέβαια. Είναι προϊόν ΠΟΠ
και όλη την δραστηριότητα, όπως και τα τυροκομία τα ελέγχει σε κάθε τους
λεπτομέρεια ο τοπικός συνεταιρισμός που ιδρύθηκε το 1928 και από το
1964 πήρε τη σημερινή του μορφή.
Παράγεται
σε 373 τυροκομία (!!!). Ετήσια παραγωγή 3 000 000 κεφάλια των 35 κιλών
το καθένα, δηλαδή 105 000 τόνοι τυρί από έναν συνεταιρισμό. Παράγεται
από αγελαδινό γάλα. Βάλτε λοιπόν πόσες χιλιάδες αγελάδες έχει η Πάρμα.
Στην καπιταλιστικότατη Ιταλία.
Ο
συνεταιρισμός πέρασε την κρίση του 1930, το φασιστικό καθεστώς, τον
πόλεμο και τα χρόνια της ειρήνης και έφτασε εδώ που είναι, από τη
δημιουργικότητα και το συνεταιριστικό πνεύμα των μελών του βέβαια, και
όχι από τα λογύδρια προοδευτικών βουλευτών που το τυρί το ξέρουν μόνο
από τη μακαρονάδα.
Για να πάρουμε μια ιδέα τι εστί ΠΟΠ και τι παραγωγή χρειάζεται για να βγεις με αξιώσεις στην αγορά.
Η
Ερμιονίδα, μαζί με την περιοχή την ορεινή μέχρι Επίδαυρο, με Ανάβαλο
και με φράγματα, με πραγματική πρωτοπόρα κτηνοτροφία (Ναι, κάτω από
τις ανεμογεννήτριες και δίπλα στα φωτοβολταϊκά, αλλά μακριά από
καταστάσεις Σταυρού) μπορεί να έχει μια παραγωγή 5000 τόνων τυρί αρίστης
ποιότητας με πρότυπο οργάνωσης τον ιταλικό συνεταιρισμό.
Μπορεί
να έχει μια παραγωγή 10 000 τόνων λαδιού αρίστης ποιότητας που εμείς
θα το στέλνουμε επώνυμο στο εξωτερικό, και δεν θα το αγοράζουν οι Ιταλοί
μπιρ παρά για να το στέλνουν αυτοί ως δικό τους.
Μπορεί να έχει μια παραγωγή 30 000 τόνων ροδιού αρίστης ποιότητας.
Αποδεδειγμένα είχε κάποτε 5 000 τόνους εσπεριδοειδή αν και πάλι δεν είχε νερό.
Αυτοί
είναι στόχοι τόσο για την Ερμιονίδα, όσο και για την Περιφέρεια, όσο
και για το Κράτος, αν θέλουμε όλοι πραγματική αγροτιά στηριγμένη στην
ποιότητα και την αλληλεγγύη. Και τότε η περιοχή θα έχει 30 000 μόνιμο
πληθυσμό.
Το μπορούμε, όπως το μπορούν και στην Ιταλία.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
