Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

To No 45540 προς Irma Greze.



To No 45540  προς  Irma Greze.
Του Γιάννη Λακούτση

Το στρατόπεδο Μπέργκεν Μπέλσεν ιδρύθηκε από τις γερμανικές αρχές το1935, κοντά στην πόλη Cele.Το 1945 έγινε στρατόπεδο συγκέντρωσης για χιλιάδες Εβραίους. Κατά τη διάρκεια λειτουργίας υπολογίζεται ότι πάνω από 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τέτοια κολαστήρια συνδέονται συνήθως με άνδρες δεσμοφύλακες, σκληρούς τόσο στην όψη όσο και στην ψυχή. Ωστόσο, υπήρχαν
και γυναίκες φρουροί, εξίσου διεστραμμένες και αδίστακτες. Μια από αυτές ήταν και η Irma Greze ( 1923-1945). Συγκαταλέγεται στους πιο αδίστακτους εγκληματίες του Β Παγκόσμιου Πολέμου, λόγω της βίαιης και σαδιστικής συμπεριφοράς της.

Η Ισαβέλλα Ρουμπινστάϊν άλλοτε τρόφιμος του στρατοπέδου του Μπέλσεν με Νο 45.540, η οποία διέφυγε από των θάλαμο αερίων και παραβρέθηκε στο δικαστήριο  σαν μάρτυρας κατηγορίας εναντίον της «ξανθής τίγρεως» Irma Greze, της αδίστακτης και διεστραμμένης γυναίκας ναζί, γράφει την παρακάτω συναρπαστική ανοιχτή επιστολή, εκφράζοντας το μίσος χιλιάδων θυμάτων της.

Το Νο   45.540
απευθύνει ανοικτή επιστολή
Προς την ΙΡΜΑ  ΓΚΡΕΖΕ

«Θα επικαλεσθής ασφαλώς ότι ενεργούσες κατόπιν διαταγών και είχες ορκιστεί να υπακούς στα SS, που ήσουν μέλος. Δεν ημπορεί όμως να βρεθεί δικαιολογία δια τα νέα μαρτύρια και τιμωρίες που ανακάλυψες. Καμιά δικαιολογία δια τον τρόπον που ικανοποιούσες τον κτηνώδη σαδισμόν σου. Περιμένουμε ακόμη την απόφασιν. Ημπορεί να υποχρεωθής ν’ αντιμετωπίσης το εκτελεστικόν απόσπασμα. Μπορεί και να σε κρεμάσουν. Αλλά και τότε ακόμη, τα θύματα σου δεν θα θεωρήσουν ότι τους απεδόθη δικαιοσύνη. Μονάχα
αν σε κάμουν να υποφέρης, όπως έκαμες σ’ αυτούς, τότε μονάχα θα πουν ότι απεδόθη δικαιοσύνη. Εμείς τα θύματα σου, δεν θέλουμε να πεθάνης. Θα θέλαμε περισσότερο από σένα, να ζήσης σαν εμάς, έχοντας διαρκώς μπροστά στα μάτια σου τα σύννεφα του βρώμικου καπνού των καπνοδόχων του κρεματόριου. Θα προτιμούσαμε να σε δούμε να τραβάς βαρειές πέτρες, ξυπόλητη και κουρελιάρα, όπως έκανες σε μας. Να σε κοροϊδεύουν και να σε χλευάζουν για την απελπισία σου, να πεινάς τόσο που να μη κοιμάσαι τη νύχτα, όπως εμείς, να σου κόβουν τα ξανθά μαλλιά σου, όπως μας τα έκοψες και συ. Να σε υποχρεώνουν να προσέχης την ώρα που θα καίνε τους αγαπημένους σου. Θα θέλαμε να δούμε και σένα, τ’ «όμορφο κορίτσι», να καταντήσης πετσί και κόκκαλο από την πείνα
και την εξάντληση- μια «μουνζεβάϊπ», όπως μας έλεγες. Θάπρεπε να παραδοθής και συ στο «Χιμμελοκομάντο»- όπως μας έλεγες- για σου δείξη τον « δρόμον τ’ ουρανού» στα δωμάτια των ασφυξιογόνων. Να σε πετάξουν ζωντανή στο φούρνο του κρεματόριου, όπως έκαμες σε τόσους από μας. Μας έκαμες να υποφέρουμε τα μαρτύρια της κολάσεως. Τώρα  είναι η σειρά μας να σε μισούμε και να φωνάζουμε εκδίκησι. « Αχτουνκ. Φραου Αουφζίερ Γκρεζε Κομμτ!» ( Προσοχή. Έρχεται η επιθεωρήτρια, η κυρία Γκρέζε). Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόμο που μας προξενούσε αυτή η διαταγή. Σε θυμούμε που περνούσες με αλαζονία, με τη στολή σου των SS
και το τρομερό σκυλί στο πλάϊ σου. Έκανες γούστο να το ρίχνης επάνω μας! Θα θυμούμε πάντα τις γυαλιστερές και κομψές σου μπόττες και τον τρόπο που μας κτυπούσες μ’ αυτές. Μου έδωσες έναν αριθμό, το 45540 και με στιγμάτισες μ’ αυτόν στο χέρι. Θα με συνοδεύη σ’ όλη τη ζωή μου ως τον τάφο! Είχα στο κεφάλι ένα βρώμικο κουρέλι και φορούσα τα πανταλόνια ενός Ρώσου στρατιώτου, που πέθανε από τα μαρτύρια και ένα ξεσκισμένο πουκάμισο, που είχε τον αριθμό μου και την «Ασπίδα του Δαυϊδ», πούβαζαν στους Εβραίους. Είχα τσόκαρα από ξύλο και δίπλωνα τα πόδια μου με κουρέλια. Τα τσόκαρα ξέσκιζαν τα πόδια μου, αλλά τα κουρέλια ξέσκιζαν την καρδιά μου. Δεν σ’ ένοιαζε τίποτε! Περπατούσες σαν τύρανος μπροστά μας με γαντιωμένα χέρια, για να μην έρθης σε επαφή μαζί μας και όταν ακόμη μας κτυπούσες με το μαστίγιο. Αισθάνθηκες ποτέ το μίσος των ματιών μας;
Από κάποια καλή τύχη διέφυγα από το δωμάτιο των ασφυξιογόνων και από το «βασίλειο τ’ ουρανού». Είμαι τώρα ζωντανή και ελεύθερη. Μοιάζω πάλι άνθρωπος. Τα μαλλιά μου μεγάλωσαν. Αλλά στο χέρι μου φέρνω πάντα τον αριθμό της φυλακής μου, το νούμερο 45540 διότι τίποτε  δεν ημπορεί να μου το σβύση. Μερικές φορές ξυπνώ ενώ είναι ακόμη νύκτα και για λίγα λεπτά θαρρώ ότι στις 6 θα είμαι πάλι στην επιθεώρησι.Τώρα έχω και πάλι ένα όνομα. Είμαι η «Ισαβέλλα», η δεσποινίς Ρουμπινστάϊν. Μονάχα το στίγμα μου θυμίζει ότι ήμουν κάποτε το Νο 45540.
Συ είσαι τώρα στη φυλακή και έχω καταθέσει εναντίον σου ως μάρτυς. Θα ημπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο απαριθμώντας τα εγκλήματα σου.
Θα σου θυμίσω ένα μονάχα από αυτά, όχι το πιο κακό, αλλά ωστόσο χαρακτηριστικό.
Θυμάσαι τον Ιούνιο του 1943. Ήταν στο στρατόπεδο του Μπέργκμαν, στο Μπλοκ 14. Από το ένα μέρος της πλατείας στέκονταν στη σειρά οι Άρειες γυναίκες και από την άλλη οι Εβραίες. Σ’ έναν μπάνκο κάθονταν μερικές τόσο κουρασμένες σωματικώς και ψυχικώς, που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιες. Καθώς περνούσες, ένα από τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα έκανε άθελα του από φόβο ένα κίνημα. Εσύ νόμισες δήθεν ότι το πτωχό εκείνο θύμα της ναζιστικής τρομοκρατίας θέλησε και ήταν ικανό να σε κτυπήση, Ποιόν; Εσένα, την κυρίαρχο της ζωής μας και του θανάτου! Θυμάσαι τι της έκαμες; Την έσπρωξες στο μέσον της πλατείας, μολονότι δεν μπορούσε να περπατήση. Την έβαλες να γονατίση και να κρατά πάνω από το κεφάλι της ένα βαρύ ξύλο. Και την υποχρέωσες να φωνάζη διαρκώς, «Κτύπησα την επιθεωρήτρια! Κτύπησα την επιθεωρήτρια!». Ήμουν τόσο ταραγμένη, που δεν μπόρεσα να μετρήσω πόσες φορές την κτύπησες με το μαστίγιο σου. Συ ίσως το θυμάσαι. Τότε επλησίασε ο φίλος σου, ο Ρέττερ των SS και άρχισε να την κλωτσά στο πρόσωπο με τα σπιρούνια της μπόττας του, ωσότου το αίμα άρχισε να τρέχη. Τότε της φώναξες:
«Σήκω» και την άφησες να πάη στο κελλί της. Έπειτα από δυο εβδομάδες πέθανε.
Τα έχεις ξεχάσει όλα αυτά. Στη δίκη ζητούσες επιείκεια. Τα μάτια του κόσμου είναι προσηλωμένα στο Λούτεμπεργκ περιμένοντας την απόφαση. Αλλά τα θύματα σου την έχουν εκδώσει ήδη. Σε καταδικάζουμε να ζήσης και να υποφέρης όσα υποφέραμε εμείς. Και να μην ιδής ποτέ το φως της ελευθερίας».

                                                            Νο 45.540
                                                            (τώρα πάλι)
                                       ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΡΟΥΜΠΙΝΣΤΑΪΝ

Δυο μέρες πριν δημοσιευτεί η επιστολή, το δικαστήριο είχε καταδικάσει την Irma Greze  σε θάνατο δια απαγχονισμού.

εφημ. Ελευθερία.  Δεκέμβριος  1945, leninimports.com.