Να δούμε τι είμαστε και όχι που μας κατατάσσουν οι ιδεολογίες

Του Βασίλη Γκάτσου
Με τον Α ή Β τρόπο, με το Α ή Β πλάνο, ένα είναι βέβαιο: Ο δανεισμός ο υπέρογκος της χώρας έχει σχεδόν διευθετηθεί + μια καλή ακόμη βελτίωση των όρων αποπληρωμής που απομένει.

Όμως ο πακτωλός των δανεικών που έπεφτε κάθε χρόνο στην οικονομία και μας έκανε όλους να ξεφύγουμε από τον ελληνικό λιτό βίο (Βαρουφάκης) πάει περίπατο.

Άρα γυρίζουμε στην πραγματική οικονομία: δουλειά, λιτός βίος, αποταμίευση, επένδυση, κέρδος. Γιατί όχι;

Αρκεί ο πολιτικός κόσμος και η Δικαιοσύνη να διασφαλίσουν ότι η αποταμίευση και το κέρδος μένουν σε αυτούς που δουλεύουν και διάγουν βίον λιτόν, και να μην περνάνε στη κουλέτα της πλουτοκρατίας και το ενδιάμεσο στρώμα των επιτηδείων και μάλιστα των κρατικοδίαιτων. Γιατί η πλουτοκρατία στη χώρα μας, με τα μεγάλα της πλοκάμια, είναι μόνο για να υπερκαταναλώνει και να επιδεικνύεται. Δεν είναι ιθύνουσα τάξη. Δεν είναι αστική τάξη με αστικό όραμα*. Αν ήταν θα πρωτοστατούσε στο ξεπέρασμα της κρίσης και όχι στην εκμετάλλευση της κρίσης.

Ναι, να περάσουμε στον προγονικό ουσιαστικό λιτό βίο και τις αξίες του, αλλά ο λιτός βίος και η πραγματική εργασία παράγουν αποταμίευση και κέρδος. Αυτά πρέπει να διασφαλιστούν υπέρ του κοινωνικού συνόλου και της χώρας και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά αν αυτά περνάνε στα χέρια της πλουτοκρατίας με έναν Α αλγόριθμο, ή στα χέρια μιας εξουσιαστικής νομεκλατούρας με έναν Β αλγόριθμο.

* Η αστική τάξη της Βρετανίας, Γερμανίας, Γαλλίας κ.λ.π. είχε συναίσθηση της αποστολής της και την στήριζε με το αίμα της. Ο βιομήχανος, ο έμπορος, ο κεφαλαιούχος έστελνε τα παιδιά του να
γίνουν στρατηγοί, πιλότοι, ναύαρχοι. Υπερασπιζόταν με το αίμα της το όραμά της. Η στρατιωτική διοίκησή τους ήταν αστική. Στη χώρα μας είναι λαϊκή. Η πλέον σημαντικές ειδικότητες του στρατού μας, όπως οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, οι καταδρομείς κ.λ.π. είναι από τα λαϊκά στρώματα, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Η πλουτοκρατία εξαντλεί το όραμά της μόνον στη δωρεά μικρής κλίμακας κυρίως στο πολεμικό ναυτικό και το λιμενικό σώμα.

Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αρχίσει να δημιουργείται αστική τάξη και στη χώρα μας, όχι βέβαια σαν της Ευρώπης. Χαρακτηριστικό ότι είχε παρουσία σημαντική και στο στράτευμα. Μετά τον πόλεμο κατέρρευσε και τη θέση της πήρε η σημερινή πλουτοκρατία, περισσότερο δημιούργημα της Κατοχής, του Εμφυλίου και του σχεδίου βοήθειας της δεκαετίας 1950.

Ξεχωρίζει ο εφοπλισμός, ο οποίος είναι γέννημα των συνθηκών που δημιουργήθηκαν στην Ανατολική κυρίως Μεσόγειο από τον 14ο αιώνα και έως την Επανάσταση του 1821 και ο οποίος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα τα μεγαλύτερα πολιτιστικά ιδρύματα της χώρας μας είναι δημιουργήματα του εφοπλισμού.

Και να μη μας διαφύγει, ότι υπάρχει ο Αστός, αλλά και ο μικροαστός.... που ακολουθεί το αστικό όραμα. Υπάρχει μεν ο Πλουτοκράτης αλλά και ο μικροπλουτοκράτης που ακολουθεί το πλουτοκρατικό όραμα. Πρόβλημα ο Πλουτοκράτης αλλά και 1000 μικροπλουτοκράτες = ένας Πλουτοκράτης, δηλαδή να μη στρίβομεν των ευθυνών μας βλέποντας μόνον τον Πλουτοκράτη.

Έτσι η Ελληνική Αστική Τάξη σε αντιδιαστολή με την Ελληνική Εργατική Τάξη είναι μάλλον δάνειο από άλλες χώρες και άλλες πραγματικότητες. Άλλωστε αυτό το ζευγάρι είναι ιστορικά δεμένο. Το ένα σκέλος προϋποθέτει το άλλο, και δεν υπάρχει αυτοτελής ύπαρξη κανενός. Το να λέμε ότι η Αστική μας τάξη δεν έπαιξε το ρόλο που της αρμόζει τώρα στη κρίση, δεν έχει περιεχόμενο. Ποια Αστική τάξη; Αλλά και ποια Εργατική; Η βιομηχανική εργατική τάξη, ο κορμός της εργατικής, είναι πιο μικρή από την αγροτική τάξη. Την καλή εποχή μόλις 250000 εργαζόμενοι δούλευαν σε επιχειρήσεις που απασχολούσαν πάνω από 5 μισθωτούς. Σήμερα, άστα να πάνε. Να δεχθούμε ότι ένα αριστερό κόμμα του 3% γίνεται κυβέρνηση γιατί πίστεψε σε αυτό η εργατική τάξη; Οι εργαζόμενοι και οι νοικοκυραίοι, ναι.

Με αυτές τις σκέψεις θέλω να πω ότι δεν μπορούμε, αμέτι μουχαμέτι να μπούμε μέσα στο δίπτυχο Αστική Τάξη - Εργατική Τάξη για να προσδιοριστούμε ταξικά.... με το ζόρι. Αλλιώς είναι η ιστορία μας, αλλιώς διαμορφωθήκαμε. Δουλοπάροικοι δεν υπήρξαμε ποτέ. Καλλιεργητές, βιοτέχνες, έμποροι, κουρσάροι, πειρατές, πολεμιστές, ναι. Και πάντα ορθόδοξοι, με την έννοια, άπιστοι για τους Οθωμανούς, αιρετικοί για τους Δυτικούς..... αιρετικούς.

Επιβίωσε μέσα από αυτές τις Συμπληγάδες το τρελοβάπορο, σιγά μη το βυθίσει μία από τις 7 μεγάλες οικονομικές κρίσης του νεότερου βίου μας!

Πού θα πάει; Όπου νάνε μας έρχονται τα μυαλά στη θέση τους! Έστω και για όσο χρειάζεται.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος