ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Δημήτρης Τουτουντζής

Συνήθως, όταν οι άνθρωποι μιλούν για προσωπικότητα, εννοούν κάποιον ο οποίος είναι διάσημος γιατί πέτυχε στο επάγγελμά του, στην έρευνα της επιστήμης, στην οικονομική του κατάσταση κ.λ.π. Όμως ο όρος προσωπικότητα είναι ιερός όρος και υποκρύπτει μία Θεία ιδέα. Μέσα σε αυτή περικλείεται η αρχή και το τέλος της Δημιουργίας του ανθρώπου, ο σκοπός του και η επάνοδός του εκεί από όπου ξεκίνησε.

    Μετά την εμφάνιση του ανθρώπου στον κόσμο, παρακολουθώντας τον στις διάφορες φάσεις της ηλικίας του, βλέπουμε ότι χωρίς να παύει αυτός να αποτελείται από πνεύμα, ψυχή και σώμα, εμφανίζει ένα καινούργιο στοιχείο, μια νέα κατάσταση. Αυτή η νέα κατάσταση είναι η συνείδηση, ή καλύτερα ο βαθμός της συνειδήσεώς του.

    Ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο δεν γνωρίζει ακόμη τίποτε αλλά ούτε και έχει κάποια αντίληψη της πηγής και του προορισμού του. Δεν έχει δηλαδή καμία συνείδηση. Εδώ στον κόσμο αρχίζει σιγά – σιγά να αποκτά κάποιο βαθμό συνειδήσεως. Αυτή η διαφορά στον βαθμό της συνειδήσεως παίζει ρόλο στην προσωπικότητα του ανθρώπου. Τι είναι όμως η συνείδηση; Ο όρος συνείδηση είναι ιερός, αλλά και αυτός διεφθάρη και βεβηλώθηκε στη αντίληψη των ανθρώπων, διότι σκόπιμα ο αντίπαλος εισήλθε εκεί και μέσα στα πλαίσια της πλάνης με την οποία παρασύρει τους ανθρώπους, αλλοιώνει και τον ιερό αυτό όρο. Συνείδηση λοιπόν, για τον άνθρωπο είναι η κατάστασή του η οποία του επιτρέπει την αντίληψη της Αλήθειας, την συμμετοχή του σε αυτή και την βίωσή του μέσα σε αυτή.

    Συνεπώς, η διατύπωση ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση, σημαίνει

ότι δημιουργεί στον εαυτό του την κατάσταση εκείνη που του επιτρέπει να εισέρχεται, να αντιλαμβάνεται και να ταυτίζεται σε κάποιο βαθμό πάντοτε με την Αλήθεια. Δεν είναι λοιπόν η συνείδηση κάτι το οποίο παίρνει κανείς και το κάνει δικό του, όπως γίνεται με την γνώση, αλλά κατάσταση η οποία του επιτρέπει κάποιον βαθμό ταυτίσεως της φύσης του με την θεία φύση. Μέσα σε αυτή την ταύτιση αποκτά κάποια αντίληψη της Αλήθειας του Θεού και μετέχει του Θείου.

    Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενη συνάντησή μας, ο κάθε άνθρωπος που εμφανίζεται στον υλικό κόσμο είναι τελείως διαφορετικός από όλους τους άλλους ανθρώπους. Τα χαρακτηριστικά του σώματος, της ψυχής και του πνεύματός του δεν συναντιόνται σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Δεν γεννήθηκαν δε ποτέ στον κόσμο της ύλης δύο άνθρωποι οι οποίοι να έχουν τα ίδια απολύτως χαρακτηριστικά, δηλαδή κάθε άνθρωπος έχει ιδιάζοντα σωματικά χαρακτηριστικά, δικό του ψυχικό χαρακτήρα και δικό του πνευματικό χαρακτήρα.

    Αυτός λοιπόν ο χαρακτήρας που διακρίνει τον άνθρωπο κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, δεν είναι ένα στοιχείο για το οποίο φρόντισε ο άνθρωπος να κάνει κάτι, αλλά είναι δοσμένο από αυτόν ο οποίος τον δημιούργησε, από τον Θεό. Με αυτόν τον χαρακτήρα έρχεται ο άνθρωπος στον κόσμο, γεννιέται με αυτόν και αυτόν διατηρεί σε όλη την ζωή.

Άρα, ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το σύνολο των ιδίων χαρακτηριστικών του κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα. Είναι επομένως ιδιαίτερος, μοναδικός και ανεπανάληπτος. Επειδή όμως, δεν υπάρχει καμία θέση στον κόσμο αυτόν χωρίς να υπάρχει η άρνηση εκ μέρους του αντιπάλου, ο χαρακτήρας του ανθρώπου βρίσκεται κάτω από το βάρος της επιθέσεως και της εναντιώσεως του αντιπάλου.

    Συμπέρασμα: 1^ον. Αφού ο χαρακτήρας είναι τελική έκφραση της Θείας Ιδέας, τοποθετείται μέσα στα πλαίσια της Αρετής. Δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά του είναι αρετές και είναι ευεργετικά για τον άνθρωπο.

2^ον. Ότι προέρχεται από την εναντίωση επιβάλλει περιοριστικές συνθήκες κάτω από τις οποίες εμφανίζονται με ατέλεια τα χαρακτηριστικά αυτά της Θείας Ιδέας.

    Με όσα είπαμε μέχρι τώρα βλέπουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και την συνείδησή του. Τα δύο αυτά συνθέτουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Τι είναι λοιπόν η προσωπικότητα; Προσωπικότητα του ανθρώπου είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του σε συνδυασμό με την ατομική του συνείδηση.

    Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να γίνει διάκριση μεταξύ του χαρακτήρα και της ατομικής συνείδησης. Ο χαρακτήρας είναι το μέσον με το οποίο θα δημιουργηθεί η συνείδηση του ατόμου. Η ατομική συνείδηση είναι το αποτέλεσμα και εμφανίζεται καθώς ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση. Ο χαρακτήρας δίνεται στον άνθρωπο, η συνείδηση κατακτάται από τον άνθρωπο.

 

Η δημιουργία της προσωπικότητας.

Ο σκοπός της εμφανίσεως του ανθρώπου στον κόσμο της ύλης, είναι να δημιουργήσει την προσωπικότητά του σταθερή και αναλλοίωτη ώστε να χρησιμεύσει στα σχέδια του Θεού. Ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα του θεού, που αρχίζει από το μηδέν, για να γίνει μία ημέρα τέλειο. Δηλαδή να αυτοδημιουργηθεί. Τον δημιούργησε μεν ο Θεός αλλά από εδώ και πέρα για να γίνει τέλειος θα το κάνει ο ίδιος. Για να το επιτύχει αυτό πρέπει να υπάρξουν οι προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις περιλαμβάνονται σε ένα μόνο πράγμα, στην Αγνότητα. Μπορεί ένας άνθρωπος ρυπαρός και ακάθαρτος να επικοινωνήσει με τον Θεό; Δεν μπορεί. Οφείλει συνεπώς ο άνθρωπος να γίνει αγνός, εάν θέλει να αποκτήσει συνείδηση της Ιδέας από την οποία δημιουργήθηκε.

    Τι σημαίνει αγνότητα; Αγνότητα σημαίνει κατάσταση απαλλαγμένη κακού, απαλλαγμένη ελαττωμάτων, απαλλαγμένη στοιχείων ξένων προς την φύση του ανθρώπου και την ιδιαίτερη αρετή του. Η απελευθέρωση από τα ελαττώματα σημαίνει αγάπη προς τον εαυτό. Μέσα από αυτή την αγάπη δημιουργεί ο άνθρωπος τις προϋποθέσεις για να αποκτήσει την αντίληψη του Θεού.

    Η αγνότητα είναι η βάση της ηθικής προσωπικότητας και εάν δεν δημιουργήσουμε ηθική προσωπικότητα, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε πνευματική προσωπικότητα. Εάν δεν γίνουμε τέλειοι στο στοιχείο της Αγάπης, δεν μπορούμε να μιλάμε για τελείωση στο στοιχείο της Σοφίας, δηλαδή της αντιλήψεως της Αλήθειας. Αυτό είναι το μεγάλο το τεράστιο έργο του Χριστού. Δεν μίλησε για κάποιο συναίσθημα, δεν κατέβασε την Αγάπη στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνικής συναλλαγής, αλλά υπέδειξε την πύλη και την οδό της Επανόδου. Όποιος ζει την Αγάπη έχει βρει τον δρόμο του προορισμού του, έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει και να τελειοποιήσει την προσωπικότητά του.

Η ισχύς της προσωπικότητας.

Ποια είναι η πραγματική έννοια της ισχύος της προσωπικότητας του ανθρώπου; Ισχύς είναι ο εσωτερικός δυναμισμός της προσωπικότητας και αυτός πηγάζει από την συνείδηση του ατόμου. Ισχυρός συνεπώς είναι ο ενσυνείδητος άνθρωπος. Όσο αποκτά ανώτερη συνείδηση, όσο περισσότερο αντιλαμβάνεται την Αλήθεια και μετέχει σε αυτήν,

τόσο η προσωπικότητά του γίνεται περισσότερο ισχυρή. Η δε συνείδηση εξαρτάται από την πείρα του σε συνδυασμό με την αγνότητά του.

Τι σημαίνει όμως πείρα; Πείρα είναι η αποκτώμενη από τον άνθρωπο πνευματική γνώση από εξωτερικούς και εσωτερικούς ερεθισμούς. Δηλαδή ο άνθρωπος αποκτά γνώσεις πνευματικής τάξεως ή από το εξωτερικό περιβάλλον ή από τον εσωτερικό του κόσμο. Με τις αισθήσεις του ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο, οι αισθήσεις θα του δώσουν την εντύπωση, η εντύπωση δια της ψυχής θα μεταφερθεί στο πνεύμα, το πνεύμα θα συλλάβει την ιδέα. Αυτός είναι ο μηχανισμός για την απόκτηση της πείρας από τον εξωτερικό κόσμο.

    Η πείρα από τον εσωτερικό μας κόσμο αποκτάται από τις επήρειες, τα βιώματα και τις εμπνεύσεις που αυτά μας δημιουργούν, τα οποία δεν προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον αλλά από τον Θεό που κατοικεί μέσα μας, αλλά και από τον παράγοντα της αρνήσεως ο οποίος επίσης έχει πρόσβαση σε εμάς.

    Υπάρχουν λοιπόν δύο πηγές πείρας: Μία πηγή από τον ορατό εξωτερικό κόσμο και μία άλλη πηγή από τον αόρατο εσωτερικό κόσμο. Αυτές οι δύο πηγές δίνουν στον άνθρωπο ερεθίσματα που καταλήγουν σε γνώσεις (πείρα) και υπό ορισμένες προϋποθέσεις σε συνείδηση. Η πείρα επομένως είναι δυνατόν να παραμείνει σαν γνώση και ο άνθρωπος να λύνει με αυτή τα προβλήματα του υλικού κόσμου που ζει. Είναι δυνατόν επίσης, υπό ορισμένες προϋποθέσεις η πείρα να δονήσει κατά ιδιαίτερο τρόπο τον άνθρωπο και αυτή η δόνηση να τον αφυπνίσει και τότε αυτός να βρεθεί σε μία νέα κατάσταση αντιλήψεως της Αλήθειας, που αυτή η κατάσταση είναι η συνείδηση. Η κατάσταση της συνείδησης μας δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουμε το καλό από το κακό.

    Πότε όμως ο άνθρωπος δονείται από την πείρα και αποκτά συνείδηση, δηλαδή αντίληψη της Αλήθειας και πότε αυτή παραμένει μόνο γνώση για να λύνει τα προβλήματα του κόσμου αυτού; Όταν η πείρα προέρχεται από αγνή πηγή και παραλαμβάνεται από αγνό δέκτη, τότε καταλήγει σε συνείδηση. Όταν η πείρα προέρχεται από μικτή πηγή, είναι δηλαδή μίγμα Αλήθειας και πλάνης, τότε σε έναν ελαττωματικό δέκτη παραμένει γνώση, δεν μπορεί να καταλήξει σε συνείδηση και ενδέχεται να καταλήξει σε πλάνη. Γι’ αυτό αν δεν γίνει ο άνθρωπος αγνός, ας μην περιμένει να αποκτήσει συνείδηση της Αλήθειας. Ο αγνός ταυτίζεται με την αγνή πηγή, λαμβάνει από αυτήν και αυτό που λαμβάνει το κάνει συνείδηση, αποκτά αντίληψη της Αλήθειας και αντίστοιχο βαθμό ισχύος.

    Η πείρα λοιπόν αποκτάται από τον άνθρωπο μέσω του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος, ενώ η συνείδηση αποκτάται ανάλογα με τον βαθμό της αγνότητάς του. Όσο αποκτά ανώτερη συνείδηση, τόσο διαμορφώνει μια προσωπικότητα ισχυρότερη. Αυτή δηλαδή η προσωπικότητα που υπήρχε σαν σπέρμα μέσα στον χαρακτήρα του, αρχίζει να αποκτά δική της υπόσταση, δική της ισχύ. Έτσι έχουμε πλέον δημιουργημένη προσωπικότητα δυναμισμένη με την συνείδηση του ατόμου.