Δημήτρης Τουτουντζής
Κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαϊου
γιορτάζουν οι μητέρες όλου του κόσμου και τα ανθοπωλεία κάνουν χρυσές δουλειές.
Ωστόσο πολλά χρόνια πριν, είχε διαφορετικό
νόημα και η γυναίκα που την καθιέρωσε πέθανε πολεμώντας την ίδια την έμπνευσή
της.
Πίσω στο 1908, η Άννα Τζάρβις, μία
ακτιβίστρια από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να τιμήσει τη μνήμη
της μητέρας της, ξεκίνησε μια εκστρατεία προκειμένου να καθιερωθεί η Ημέρα της
Μητέρας ως επίσημη γιορτή.
Η Τζάρβις έχασε τη μητέρα της το 1905 και
καθώς δεν είχε η ίδια παντρευτεί ή αποκτήσει παιδιά ένιωσε την ανάγκη να
τιμήσει τη μνήμη της.
Η εκστρατεία που έκανε το 1908 για την
καθιέρωση της γιορτής είχε μεγάλη απήχηση και στις 10 Μαϊου εκείνης της χρονιάς
εκατοντάδες οικογένειες συγκεντρώθηκαν στο Γκράφτον, τη
γενέτειρα της Τράβις σε
μια εκκλησία που αργότερα μετονομάστηκε
΄΄ Διεθνής Ναός της
Μητέρας ΄΄ καθώς και σε άλλες πόλεις για να υποστηρίξουν την κίνησή της.
Τελικά η ιδέα της Τζάρβις έγινε δεκτή με
ενθουσιασμό και το 1914 καθιερώθηκε επίσημα ως γιορτή της Μητέρας η δεύτερη
Κυριακή του Μαϊου και μάλιστα τα πρώτα χρόνια ήταν επίσημη αργία, ενώ ακόμα και
οι ευγενείς έδιναν στους υπηρέτες τους άδεια προκειμένου να περάσουν τη μέρα με
τις μητέρες τους. Ωστόσο με τα χρόνια η γιορτή πήρε άλλη τροπή και έχασε τον
παραδοσιακό της χαρακτήρα.
Γύρω στο 1920, η Τζάρβις εξοργισμένη από τη
διεθνή εμπορευματοποίηση της γιορτής και μαζί με την αδελφή της Ελσινόρη
ξεκίνησαν νέα εκστρατεία προκειμένου να καταργήσουν την εμπορευματοποίηση στην
οποία είχε εξελιχθεί το αρχικό τους όραμα και συνελήφθησαν αρκετές φορές για
την προσπάθειά τους αυτή.
Όπως χαρακτηριστικά Δήλωνε η Τζάρβις: το να στέλνεις τυπωμένες
κάρτες στη γιορτή της μητέρας δείχνει ότι είσαι πολύ τεμπέλης για να γράψεις
ένα γράμμα στη γυναίκα που έκανε για σένα περισσότερα απ’ όσα οποιοσδήποτε
άλλος άνθρωπος στον κόσμο, ενώ για τα γλυκά και τα σοκολατάκια ότι το θεωρούσε
τελείως υποκριτικό αφού τα περισσότερα τα έτρωγε ο ίδιος ο αποστολέας.
Ωστόσο ο πόλεμος που κήρυξε η Άννα Τζάρβις
στη γιορτή που η ίδια εμπνεύστηκε δεν έφερε αποτέλεσμα και η ίδια πέθανε το
1948 πάμφτωχη και με άνοια σε κάποιο σανατόριο.
Η ΜΑΝΑ
Του Γεωργίου Μαρτινέλλη
Μάνα κράζει το παιδάκι,
Μάνα ο νιος
και Μάνα ο γέρος,
Μάνα ακούς σε κάθε μέρος,
Α! τι όνομα γλυκό.
Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.
Εις τον κόσμο άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.
Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τα’ ψηφάει,
για το τέκνο π’ αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.
Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ’ ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ’ απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει,
ο καημός είναι μεγάλος.
σαν τη μάνα δεν είν’ άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.
Κι όποιος μάνα πια δεν έχει,
Μάνα κράζει στ’ όνειρό του.
Πάντα Μάνα στον καημό του,
είν’ ο μόνος στεναγμός!
Αφιερωμένο σε όλες τις Μητέρες!
Πηγή: Μηνιαία Εφημερίδα,
΄΄ Επι κοινωνία εν τύπω. ΄΄
