Είναι περίεργο, -ή μάλλον ας με
διορθώσω-, ιδιαίτερο να έχεις ἐνα μέλος της οικογένειας που είναι
καλλιτέχνης. Kαι τι ορίζουμε δηλαδή ως καλλιτέχνη; Το λεξικό μου ορίζει
εκείνον που ασχολείται με τις τέχνες, άτομο, –λέει-, με ευαισθησία και
δεξιότητα ή/και ταλέντο στο τομέα του.
Και καλλιτέχνης, λοιπόν, ειναι μόνον
εκείνος που το ασκεί ως επάγγελμα; Αναρρωτιέμαι. Για μένα όχι, είναι
εκείνος που αφιερώνει ώρες, μέρες, χρόνια πἀνω στην αγάπη του, και που η
τέχνη ειναι κομματι της ζωής του, είτε ως χόμπυ, είτε ως επάγγελμα,
είτε ως έμπνευση…
Εγώ θα σας μιλήσω για το δικό
μου καλλιτέχνη. Το αν έχει ταλέντο ή ὀχι θα αφήσω να το κρίνουν οι πιο
αντικειμενικοί, αυτό που ξέρω όμως είναι πως ευαισθησία έχει περίσσια!
Ο Νίκος Κωνσταντινίδης (που τυχαίνει να
είναι πατέρας μου γι᾽αυτό και συγχωρείστε μου την όποια έλλειψη
αντικειμενικότητας), ὀσα χρόνια τον θυμάμαι ασχολείται με κάποιο κομματι
της τέχνης. Καποτε γρατζουνούσε τη ξύλινη κιθάρα του, ύστερα έπιανε τις
μπογιές και τα χρώματα, αργότερα μας βασάνιζε σφυρίζοντας με το φλάουτό
του. Κἀποια «τα είχε» περισσότερο, κάποια λιγοτερο. Σε όλα, όμως, είχε
πάθος όμως!
Ανήσυχο πνεύμα! Και αυτό στοιχείο των
καλλιτεχνών θαρρώ. Ώσπου ο Νίκος συνάντησε τη φωτογραφία. Και ήταν
μεγάλος έρωτας. Απ” αυτούς που κρατάνε χρόνια.
Το 2005 είναι που ξεκίνησε να ασχολείται
«σοβαρά» με το κομμάτι της φωτογραφίας. Παρακολούθησε μαθήματα στο
«Φωτογραφικό Κύκλο» του Πλἀτωνα Ριβέλλη στην Αθήνα για τρία χρόνια. Με
το καιρό η φωτογραφική του μηχανή (που πλέον έχουμε φτάσει τις τἐσσερις
παρακαλώ) … έγιναν παιδιά του. Σχεδόν ζηλεύω τόσο που τις αγαπάει και
τις προσέχει! Αντικείμενο μεγάλης συναισθηματικής αξίας για εκείνον
βλέπετε, μιάς και είναι το μέσον που του δίνει τη δυνατότητα να
εκφράζεται με το τρόπο που του αρέσει.
