Δική μας επιδίωξη, δική μας συνεισφορά, η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη

ΑΠΟ  ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥ <anastaslamprou@gmail.com>
 

Λέμε ΟΧΙ στη λιτότητα, αυτό είναι σίγουρο, κανείς δε θα έλεγε το αντίθετο.

Αλλά αυτό δεν είναι σήμερα στο τραπέζι, δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να περιγράψει αξιόπιστα τον τρόπο που αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα εντός ή εκτός ευρώ, εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς μια επώδυνη περίοδο αλλαγών και προσαρμογών.

Αυτές οι προσαρμογές (μεταρρυθμίσεις τις λένε άλλοι) έπρεπε να έχουν γίνει πολύ νωρίτερα προκειμένου να πονέσουν λιγότερο -να έχουν μικρότερο κοινωνικό και οικονομικό κόστος.

Δεν έγιναν. Πρέπει να γίνουν τώρα και θα μας πονέσουν όλους αλλά θα μπορέσουμε να δώσουμε μια κατεύθυνση στις ζωές μας και στις ζωές όσων έρχονται μετά από εμάς. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνουν και θα υποστούμε το κόστος, ατομικά και συλλογικά.
Το ζήτημα είναι, πάντα ήταν, η στρατηγική επιλογή για το μέλλον.

Για αυτό ψηφίζουμε πάντα, για αυτό ψηφίζουμε και την ερχόμενη Κυριακή. Oι επιλογές είναι δύο.

Η επιλογή του ΝΑΙ έχει τις γνωστές δυσκολίες που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και υπηρετείται από ένα πολιτικό προσωπικό με πληθώρα αντιφάσεων και αδυναμιών, καταδικασμένο στη συνείδηση των περισσότερων και μάλλον δίκαια.

Διατηρεί όμως  τη χώρα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που σήμερα διανύει μακρά συντηρητική φάση, κάνει ελάχιστα για τις κοινωνικές ανισότητες και ασκεί ανεπαρκή κοινωνική πολιτική.

Αυτά αλλάζουν, σήμερα ή αύριο, αλλά αλλάζουν. Για όσους

περιλαμβάνονται σε αυτή.

Η επιλογή του ΟΧΙ είναι στην πραγματικότητα εξίσου σκληρή. Δεν αφορά βεβαίως την τάδε ή τη δείνα πρόταση, της 22ας ή της 24ης Ιουνίου, τον ΦΠΑ στο 13% ή στο 23%, αυτή που πρότεινε η κυβέρνηση ή αυτή που πρότειναν οι Θεσμοί (πρώην Τρόικα).

Αφορά τον προσανατολισμό της χώρας εκτός ΕΕ, σε άλλα λιμάνια που είπε και ο ακόμη φρέσκος πρόεδρος της Κυβέρνησης.

Ο δρόμος αυτός όμως δεν έχει ξεκάθαρο προορισμό, μάλλον γιατί δεν υπάρχει.

Είναι μια ουτοπία στην οποία δίνει καθένας το περιεχόμενο που φαντάζεται ενώ η απόσταση που πρέπει να διανυθεί ξεπερνά τα όρια των τριών διαστάσεων της πραγματικότητας. Εκτός αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μπορεί να μας υποδείξει μια πραγματικότητα με περισσότερη δημοκρατία, ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη από όσα τέτοια κουτσουρεμένα μας προσφέρει η τωρινή Ευρώπη. Να της δώσει, όμως, όνομα. Κράτους ή ομάδας κρατών. 

Αυτά δεν αλλάζουν.

Μεταξύ των δύο, επιλέγουμε συνειδητά να πούμε ναι. Παραμένουμε στην υπηρέτηση του στόχου της Ελλάδας εντός του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα. Ο στόχος αυτός εξυπηρετήθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταπολιτευτικών πολιτικών δυνάμεων και άλλαξε την Ελλάδα, της προσέφερε ασφάλεια και υποστήριξε ολόκληρο το φάσμα της σημερινής μας καθημερινότητας.

Το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος έφερε τα πράγματα έως εδώ με τη μικρότερη ή μεγαλύτερη συμμετοχή μας, την αδιαφορία, την ανοχή ή τη σιωπή μας, ευθύνεται για το σύνολο των προβλημάτων μας και θα πρέπει να συμπεριληφθεί στις επερχόμενες αλλαγές.

Αλλά κατά τη δική μας άποψη τώρα είναι η ώρα του ΝΑΙ.

Από την ερχόμενη Δευτέρα όλοι μαζί ακολουθούμε το δρόμο που οδηγεί σε ένα υπαρκτό μέλλον, μέσα από δυσκολίες, σκληρή δουλειά και ανάληψη ευθύνης. Το δρόμο που χρωστάμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές αν δεν θέλουμε να τις καταδικάσουμε. Το δρόμο, επιτέλους, της αλλαγής.

Δική μας επιδίωξη, δική μας συνεισφορά,  η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, δική μας επιδίωξη η ισότητα των ευκαιριών, η κοινωνική δικαιοσύνη, με την Ελλάδα στην Ευρώπη.

ΝΑΙ.

Γιάννης Παπαδημητρίου, Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού

Χριστόφορος  Σκαμνάκης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Γιώργος Τσουκαλάς, Τοπογράφος Μηχανικός Μέλος Διοικούσας Επιτροπής Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας