Του Τάκη Σπετσιώτη
ΣΚΗΝΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΚΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Σ' ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Πολύ
χάρηκα που ο Αντώνης έστησε πάγκο με βιβλία καταμεσίς της Ομόνοιας, έξω
απ' το Ηondos Center, σαν υπάλληλος παλαιοβιβλιοπώλη. Τον ήξερα από
πιτσιρικά, πωλητή στο ''Μικρό Μοναστηράκι'', με μακρυά μαλλιά, δίστασα
προς στιγμήν βλέποντάς τον κουρεμένο, αλλά εκείνος μ' αναγνώρισε αμέσως.
Θα μου πείτε τώρα, σιγά τα λάχανα, τα καρότσια με τα βιβλία βρωμάνε,
όπου κάνεις πανταχού παρόντα, και ποιος χέστηκε, εδώ δεν έχουνε
να φάνε τα βιβλία θα κοιτάξουνε..Ναι, αλλά εμένα, μούλειπε απ' την
Ομόνοια, ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να δω πάγκο με παλαιά βιβλία έξω
απ' τον Hondos όπου οτιδήποτε μπορείς να δεις να πουλιέται και ν'
αγοράζεται πλην βιβλίων. Τσιμπημένος στις τιμές βέβαια, γι αυτό κι εγώ,
με τη σειρά μου, έδινα τσιμπιές στην Μις Εμ που με συνόδευε, φανατική
βιβλιόφιλον επίσης, να μην φωνάζει, ενώ ψάχναμε τις ντάνες του Αντώνη,
''Ιιι!'' και ''Ω!!'Κι αυτό υπάρχει;' Καλέ απ' το 60 έχω να το δω!'', τήν
τσιμπούσα λοιπόν, προσπαθώντας να τής κάνω μερικές ενέσεις
αυτοσυγκράτησης : '' Μην δείχνεις, βρε ζώον, ότι το θέλεις τόσο..Αν απ'
το '60 τού λες ότι το ψάχνεις, θα τον ακούσεις να σού ζητάει κανά
εξηντάρι ευρώ κερατιάτικα,έτσι γι' αναδρομικά, αφού το ψάχνεις απ' το
60.'' Αλλά να, που, την αμαρτία μου την λέω, την πάτησα κι εγώ. ΄Οταν
ξαφνικά έπεσα πάνω σε κείνη την ποιητική συλλογή του Νίκου Παππά ''Το
ηρωικό τριαντάφυλλο'', την βραβευμένη με Α΄Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως το
1965, μια συλλογή που ποτέ δεν απέκτησα (και που ξεχάστηκε παρά τα
βραβεία της), αλλά είχα διαβάσει, μαθητής, για την βράβευσή της σ' ένα
λαικό περιοδικό κι είχα αποστηθίσει από τότε λίγους στίχους που
δημοσίευε ως δείγμα το περιοδικό εκείνο, συγκινήθηκα,και, παίρνοντάς την
στα χέρια μου, πριν την ανοίξω, το εξώφυλλο απλώς ατενίζοντας,άρχισα ν'
απαγγέλλω σα δωδεκάχρονος μαθητής : '' Το τριαντάφυλλο που έχω κλείσει-
σ' ένα βιβλίο του Γυμνασίου - κάθεται στη σελίδα τριανταδύο- και
πολεμάει με τους Τρώες..'' Πήρε τη ρεβάνς η Μις Εμ, χαμογελώντας βλοσυρά
κι ειρωνικά για τις υποδείξεις που τής έκανα μόλις πριν, αλλά - το
σπουδαιότερο- δάκρυσε, ακούγοντάς με να απαγγέλω απ' έξω, το ωραίο λαικό
παιδί, ο παλαιοβιβλιοπώλης ο Αντώνης.
