ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ
Σ' ένα δρόμο, βέβαια, πήχτρα πια στα μαγαζιά Vodaphone και στις επιγραφές Νetphone, παρόλα αυτά στεκόταν αγέρωχο σα στοιχειωμένο, για καμιά ογδονταριά χρόνια τώρα, εκείνο το ισόγειο Βιβλιοπωλείο- Χαρτοπωλείο στην γωνία Δαβάκη και Πλάτωνος στην αγορά της Καλλιθέας. Με τις μισοσβυσμένες του επιγραφές ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΓΚΡΙΤΖΗ- ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΩΗΝ ΛΟΥΚΑΤΟΥ, κι εκείνη την κρεμαστή ταμπέλα πούγραφε : ‘‘Χάλασε ο κόσμος - το πού - γιατί;- και το πώς - είναι μέσα εδώ΄’’. Μυστήριο μού φάνηκε που τα στόρια του ήταν, σε ώρα αιχμής, κατεβασμένα, αν κι η πόρτα ανοιχτή. Πάγωσα μόλις πάτησα στο κατώφλι. ΄Αδεια από βιβλία τα περισσότερα ξύλινα ράφια, σαν άδεια φέρετρα τα panels ολόγυρα.. ''Κλείνει το βιβλιοπωλείο;'', ρώτησα μια σκυφτή γυναίκα με γυαλιά. '' Μάλιστα κύριε..'', μούπε χωρίς καλά- καλά να σηκώσει το κεφάλι και να με κοιτάξει.
Σ' ένα δρόμο, βέβαια, πήχτρα πια στα μαγαζιά Vodaphone και στις επιγραφές Νetphone, παρόλα αυτά στεκόταν αγέρωχο σα στοιχειωμένο, για καμιά ογδονταριά χρόνια τώρα, εκείνο το ισόγειο Βιβλιοπωλείο- Χαρτοπωλείο στην γωνία Δαβάκη και Πλάτωνος στην αγορά της Καλλιθέας. Με τις μισοσβυσμένες του επιγραφές ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΓΚΡΙΤΖΗ- ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΩΗΝ ΛΟΥΚΑΤΟΥ, κι εκείνη την κρεμαστή ταμπέλα πούγραφε : ‘‘Χάλασε ο κόσμος - το πού - γιατί;- και το πώς - είναι μέσα εδώ΄’’. Μυστήριο μού φάνηκε που τα στόρια του ήταν, σε ώρα αιχμής, κατεβασμένα, αν κι η πόρτα ανοιχτή. Πάγωσα μόλις πάτησα στο κατώφλι. ΄Αδεια από βιβλία τα περισσότερα ξύλινα ράφια, σαν άδεια φέρετρα τα panels ολόγυρα.. ''Κλείνει το βιβλιοπωλείο;'', ρώτησα μια σκυφτή γυναίκα με γυαλιά. '' Μάλιστα κύριε..'', μούπε χωρίς καλά- καλά να σηκώσει το κεφάλι και να με κοιτάξει.
Η ΤΥΠΩΜΕΝΗ ΡΥΠΑΝΣΗ
Μμ, πουλάκι μου, σε τσάκωσα, είπα μέσα μου ανεβαίνοντας την οδό Κοίλης, φορτωμένος τέσσερις τσάντες απ' το Σκλαβενίτη, και ατενίζοντας το παιδί του δρόμου να τοποθετεί κάτι φυλλάδια διαφημιστικά στα κάγκελα της εξώπορτας του σπιτιού μου. Κατέβηκε ως τη διπλανή πόρτα κάνοντας το ίδιο, κι εγώ τσιμουδιά. ''PRAKTIKER - Το έχουμε'' έγραφαν τα δύο τον αριθμόν (2) φυλλάδια που, όπως τάβαλε, ακουμπώντας στο πλατύσκαλο τις τσάντες, αυτοστιγμεί τα έβγαλα εγώ. Και τι συγκίνηση όταν τον είδα να ανεβαίνει -αντί να κατεβαίνει- και να με αντικρύζει με τα ''PRAKTIKER -Το έχουμε'' ανά χείρας έτοιμο να πάρω τη ρεβάνς : ''To ξέρουμε το Praktiker... από την τυπωμένη ρύπανση δεν ξέρουμε πότε και πώς θα τη γλυτώ- σουμε..'', τού είπα, με όση πατρική γλυκύτητα μπορούσα να πάρω εκείνη τη στιγμή, τείνοντάς του τα φυλλάδια.... ''΄Οχι, κύριε, σάς παρακαλώ... Αφήστε με να βάλω τουλάχιστον το ένα.. Περνάει ο επόπτης και κάνει έλεγχο... και μπορεί να φάω πρόστιμο..'' Το τοποθέτησε, το ένα, ξανά στα κάγκελα της πόρτας, χωρίς να τον εννοώ : ''Περνάει τι; ποιος;'' Μού χαμογέλασε αφοπλιστικά αθώα. Και μ' εκείνο το χαμόγελο, μπήκα στο νόημα: ''Α, να δει τ' αφεντικό σου ότι δουλεύεις! ΄Οτι δεν έχεις πάει για ούζα, δηλαδή..'' ΄Ενευσε ναι, αποζημιώνοντάς με μ' ένα δεύτερο χαμόγελο, και κάνοντάς μου ταυτόχρονα '' Αντίο'' με το δεύτερο φυλλάδιο του ''PRAKTIKER - Το έχουμε'' στο χέρι.
Μμ, πουλάκι μου, σε τσάκωσα, είπα μέσα μου ανεβαίνοντας την οδό Κοίλης, φορτωμένος τέσσερις τσάντες απ' το Σκλαβενίτη, και ατενίζοντας το παιδί του δρόμου να τοποθετεί κάτι φυλλάδια διαφημιστικά στα κάγκελα της εξώπορτας του σπιτιού μου. Κατέβηκε ως τη διπλανή πόρτα κάνοντας το ίδιο, κι εγώ τσιμουδιά. ''PRAKTIKER - Το έχουμε'' έγραφαν τα δύο τον αριθμόν (2) φυλλάδια που, όπως τάβαλε, ακουμπώντας στο πλατύσκαλο τις τσάντες, αυτοστιγμεί τα έβγαλα εγώ. Και τι συγκίνηση όταν τον είδα να ανεβαίνει -αντί να κατεβαίνει- και να με αντικρύζει με τα ''PRAKTIKER -Το έχουμε'' ανά χείρας έτοιμο να πάρω τη ρεβάνς : ''To ξέρουμε το Praktiker... από την τυπωμένη ρύπανση δεν ξέρουμε πότε και πώς θα τη γλυτώ- σουμε..'', τού είπα, με όση πατρική γλυκύτητα μπορούσα να πάρω εκείνη τη στιγμή, τείνοντάς του τα φυλλάδια.... ''΄Οχι, κύριε, σάς παρακαλώ... Αφήστε με να βάλω τουλάχιστον το ένα.. Περνάει ο επόπτης και κάνει έλεγχο... και μπορεί να φάω πρόστιμο..'' Το τοποθέτησε, το ένα, ξανά στα κάγκελα της πόρτας, χωρίς να τον εννοώ : ''Περνάει τι; ποιος;'' Μού χαμογέλασε αφοπλιστικά αθώα. Και μ' εκείνο το χαμόγελο, μπήκα στο νόημα: ''Α, να δει τ' αφεντικό σου ότι δουλεύεις! ΄Οτι δεν έχεις πάει για ούζα, δηλαδή..'' ΄Ενευσε ναι, αποζημιώνοντάς με μ' ένα δεύτερο χαμόγελο, και κάνοντάς μου ταυτόχρονα '' Αντίο'' με το δεύτερο φυλλάδιο του ''PRAKTIKER - Το έχουμε'' στο χέρι.
TAKHΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ
