Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Το φιλί, στην ελληνική ποίηση



Το φιλί, στην ελληνική ποίηση

Του Γιάννη Λακούτση

To φιλί είναι μια ένδειξη στοργής και τρυφερότητας. Κι όμως, σε ορισμένα μέρη του πλανήτη δεν θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Στη Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, αν φιληθείς δημόσια κινδυνεύεις να πας φυλακή. Το 10% του πληθυσμού της γης δεν φιλιέται. Οι Εσκιμώοι αντί για φιλιά, τρίβουν τις μύτες τους.        
Οι  ιστορικοί θεωρούν ότι το ρομαντικό φιλί ήταν άγνωστο και ότι στην Ευρώπη έγινε γνωστό από τις εκστρατείες του Μ. Αλεξάνδρου. Στην αρχαία Ελλάδα, κάποιος κοινωνικά ισότιμος θα φιλούσε έναν άλλο άντρα στο στόμα, ενώ οι υπηρέτες, στρατιώτες και σκλάβοι, φιλούσαν μάγουλο, χέρι, πόδια, ακόμα και το έδαφος. Το παγκόσμιο ρεκόρ φιλιού το κατέχει ένας Ταϊλανδός, με 58 ώρες 35 λεπτά και 58 δεύτερα. 
Η ταινία «το φιλί» του 1896, αποτέλεσε σκάνδαλο για την εποχή.  

 
Το φίλημα
(Γ. Σουρής)


Στον ύπνο μου, Αργίτισσα,
σε είδα και σου ζήτησα
ένα γλυκό φιλί.

Μα εσύ δεν με εσίμωνες,
κι από μακριά μ’ εθύμωνες
Αργίτισσα τρελή.

Ώρα πολλή μ’ ελίγωνες,
και  στη καρδιά μ’ επλήγωνες
με χίλια δυο γινάτια,

Αχ! Μα εγώ δεν κράτησα
κ’ εμπρός σου εγονάτισα
με δακρυσμένα μάτια.

Και σ’ είπα: έλα σώσε με,
κ’ ένα φιλάκι δώσε με,
Αργίτισσα, γλυκό.

Χάρη μικρή σου ζήτησα,
και το φιλί, Αργίτισσα
μην το θαρρείς κακό.

Σ’αυτά τα λόγια έμεινα,
κι εξύπνησα κι απέμεινα
χωρίς φιλί στο στόμα.

Αχ! Ακριβά σαν χρήματα
τα έχεις τα φιλήματα
και στ’ όνειρο ακόμα.



Η κρίσης μου
( Αχ. Καραβίας)

Τα μάτια και τα μάγουλα
Μαλώναν μεταξύ τους
Και για να παύσ’ η γλώσσα τους
Με κάλεσαν κριτή τους.

Εφτά φορές τα φίλησα,
Εφτά, για να μη σφάλλω.
Δεν ηύρα νοστιμώτερο
Το εν από το άλλο.

Κανένα δεν ενίκησεν
-Τα χείλη θα νικούσαν,
Αλλά τα κατεργάρικα
Σιωπούσαν, δεν μιλούσαν.


Τετράστιχον Σουλτάνου
(Γεωρ.Παράσχος)

Με υπεσχέθης φίλημα, ερατεινή μου φίλη,
εμβήκαν δε εγγυηταί τα ρόδινά σου χείλη.
Αν την υπόσχεσιν εσύ δεν θέλεις να πληρώσης,
Την παίρνω απ’ τους εγγυητάς, εσύ μη με την δώσης.



Εξομολόγηση
(Ι.Πολέμης)

Παπά, μια κόρη αγάπησα
και μ’αγαπούσε σαν τρελή,
μια μέρα την αγκάλιασα,
πήρα το πρώτο της φιλί.
Παπά, τι συλλογάσαι;
-Αν την αγάπησες πολύ,
συχωρεμένος νάσαι…



Μη ξεχνάς
(Δημ. Βικέλας)

Χθές το βράδυ σε είχα αγκαλιά
Κ’ οι καρδιές μας κοντά εκτυπούσαν
Κ’ εις τα χείλη μ’ εμπρός ’κυματούσαν,
 Τα ευώδη ξανθά σου μαλλιά,
Και τα έδιδα χίλια φιλιά…


Το παράπονον
(Γ.Βιζυηνός)

Σαν παίξαμε το τόπι
’πλησίασε κατόπι
και κάτι τι με ’μίλησε
κι ακόμη σαν μ’ ωμίλει
ήρθε στα δυό μου χείλη
και τρυφερά μ’ εφίλησε.

Μα φίλημα ήτο ’κείνο;
Ακόμα ως τώρα φτύνω
Φαρμάκι από το στόμα μου!
Κ’ εκείνο αντίς να φτυέται,
σιγά σιγά σκορπιέται
σ’ ολόκληρο το σώμα μου.


Το φιλί
(Αριστ. Βαλαωρίτης)

Κι εγώ σ’ αγκάλιασα σφιχτά
και σόφραξα, ψυχή μου,
τα χείλη μ’ ένα φλογερό
κι απέραντο φιλί μου.

Και τότ’ επίστεψες και συ
ότ’ έχει κι η ζωή μας
μια μόνη αθάνατη στιγμή
κλεισμένη στο φιλί μας…


Πόθος
(Ι.Γρυπάρης)

Τα φιλιά σου είχαν τη λαύρα
Και τη φλόγα την παλιά
Στη ματιά σου δεν ξαναύρα
Α! την πρώτη αγάπη πλιά…

Να μη βλέπω τη ματιά σου
Δίχως φλόγα και ψυχρή
Γιατί, αν κλέβω τα φιλιά σου
Ας σε ξέρω καν νεκρή.



Στη δενδροστοιχία
(Μήτσου Παπασπύρου)

Μα ’κει που έσκυφτα κρυφά να ’πω στ’ αυτί της κάτι.
-Τα μυστικά που η καρδιά στη μοναξιά ποθεί-
Είδα κρυφά ’πο τα κλωνιά του φεγγαριού το μάτι.
Να μας ακολουθεί.

Γιατί φεγγάρι μου ωχρό δεν μας αφήνεις μόνους,
Να ανταλλάξωμεν κι εμείς δυό μοναχά φιλιά,
Να χύσωμε δυό δάκρυα μέσα στους τόσους πόνους,
Εδώ στη σιγαλιά;


Το φίλημα
(Αντωνίου Μανούσος)

Ξυπνούν τα πουλάκια
Κι ευθύς κελαηδούνε
Ζητώντας να βρούνε
φιλί ερωτικό.
Τα δένδρα και τ’ άνθη
Κι εκείνα αγαπιόνται
Λυγίζουν, φιλιόνται,
Φιλί μαγικό.

Και ζέφυροι κι αύρες,
Γλυκ’ αγκαλιασμένα,
Πετούν χορτασμένα,
Κι αυτά από φιλί.
Εγώ μόνος είμαι,
π’ανίσως τολμήσω
εσέ να φιλήσω,
Εχάλασ’ η γη!


Παρά τας όχθας του ποταμού Γλάσκου
(Π.Σ.Συνοδινός)

Τα χείλη που παρακαλούν τον θάνατον να κλείσουν,
Τάχα δεν παρεκλήθησαν ποτέ τους να χαρίσουν
 Εν φίλημα γλυκύ;
Ερώτησέ την Κόρη μου, αν σήμερον ο Νούς της
Λατρεύει η βδελύσσεται τους πρώην στοχασμούς της
Αγάπη μου κακή.

Του Κόσμου τα μυστήρια προς τι παραγνωρίζεις;
Ω! δέξου εν μου φίλημα και μη με βασανίζεις,
Και μη με τυρρανής.
Την δρόσον των χειλέων Σου μ’ εν φίλημα δεν χάνεις,
Εις την καρδίαν μου μ’ αυτό το φίλημα αυξάνεις,
Γλυκά κυριαρχείς…


Φιλημένη
(Κ.Καρυωτάκης)

Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί μονάχα
εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκιά φωνή σου
κι έγειρες το κεφάλι σου –να το θυμάσαι τάχα;-
μα ’γω το «ναι» εδιάβασα στα μάτια, τη μορφή σου
σ’αγκάλιασα σε φίλησα χωρίς να σε ρωτήσω
εσύ φαινόσουν πονηρή πως ήσουν θυμωμένη
και να ξεφύγεις ήθελες, μα όχι να σ’ αφήσω
εγλίστρησες και μου ’φυγες, είσαι όμως φιλημένη.


Πατινάδα
(Αργ. Εφταλιώτης)

Έβγα και γλυκοπότισε λουλούδια μαραμένα,
κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες την καρδούλα σου,
λυπήσου με, και δόστηνα σε χείλη διψασμένα,
ν’αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.

Η θάλασσα της γης φιλάει και τις ιτιές τ’ αγέρι,
κι εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυο χειλάκια σου,
με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι εγώ χωρίς αστέρι,
σκοτάδι η γης, κι εγώ χωρίς τα δυο ματάκια σου!..


Το τελευταίο τραγούδι μου
(Μ. Πολυδούρη)

Ακόμα σ’ ένα φίλημα
σ’ ένα ερωτικό μεθύσι
τα χείλη μου προσφέρω.
Μα δε βλέπετε τ’ Όραμα
και μόνο εγώ το ξέρω
πως μ’έχει πια κερδίσει…



Φωτερά σκοτάδια
(Γ.Δροσίνης)

Θέλω τα ρόδα ολόδροσα κι ευωδιαστά ανθισμένα,
την ευλογία της ομορφιάς στον κόσμο να σκορπούν:
Χείλη ανοιχτά απ’ τους στεναγμούς κι απ’ τα φιλιά καμένα
χείλη, που κι αν σωπαίνουνε- το λεν πως αγαπούν…


Το φίλημα
(Γ.Ζαλοκώστας)

Από τη μέση με άρπαξε, με φίλησε στο στόμα
και μου ’πε: Για αναστεναγμούς,
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.

Μεγάλωσα και τη ζητώ…άλλον ζητά η καρδιά της,
και με ξεχνάει τ’ ορφανό…
Εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της…


Το φίλιμα
(Κ.Κρυστάλλης)

κ’είδα κοράσιο οπόσκυφτε κι έπινε με τα χείλια,
κ’ είχε τα χείλια κόκκινα σα με βαφή βαμμένα
και σ’ όσες βρύσες έσκυφτε να πιή, σ’ όσα ποτάμια,
έβαψαν όλα τα νερά, έβαψαν τα χορτάρια,
έβαψαν και τα πρόβατα, έβαψαν τα ψαλίδια.
Απαρατάω το ραβδί, κρεμάω τον αραγό μου,
την κόρη αρπάζω οχ’ τα μαλλιά και την φιλώ στα χείλια,
κι έβαψαν και τα χείλια μου…


Πως άνθισαν απόψε τα φιλιά μου
( Ρίτα Μπούμη Παπά)

Πώς άνθισαν απόψε τα φιλιά μου
κι εγίναν τα ξερά μου χείλια κήποι
και στα νεκρά σκιρτήσαν σωθικά μου
παλιοί λησμονημένοι κάποιοι χτύποι;


Του κάκου
(Λορ. Μαβίλης)

Σου αρέσαν τα σονέτα μου κι αγάλι
αγάλι εψυχοπόνεσες κι εμένα
κ’ εχάρισές μου, ομορφομάτα, μ’ ένα
φίλημα, την καρδιά σου τη μεγάλη…



Ερωτικό
(Ναπ. Λαπαθιώτης)
Καημός αλήθεια να περνώ, του έρωτα πάλι το στενό Ώσπου να πέσει η σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου. Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό Τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμα του. Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί Στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί αχ, καρδιά μου, που μου το ’τάξανε πολλοί Κι όμως δε μπόρεσε κανείς, ποτέ να μου το δώσει. Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι στο βυθό Και με τη νύχτα μυστικά γίνουμε πάλι ταίρι Αυτό το ανεύρετο φιλί που το λαχτάρησα πολύ Σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει.
Το συγκεκριμένο ποίημα, έχει ακροστιχίδα και σχηματίζει το όνομα «Κώστας Γκίκας» που ήταν η μεγάλη αγάπη του ποιητή. Αργότερα μελοποιήθηκε από τον Νίκο Ξυδάκη και το τραγούδησε με υπέροχο τρόπο η Ελευθερία Αρβανιτάκη