ΔΕΥΤΕΡΑ
...τι βαρετό βράδυ... πόσο πεσμένο το φεισμπουκ...είναι κι αυτό το μπούκωμα, το συνάχι που έχω, και δεν έχω γεύση...ό,τι κι αν δοκιμάσω... βοήθα με, θεέ μου, μην γίνω επιθετικός...
ΤΡΙΤΗ
Tι ευχάριστο βράδυ! ΄Εφτιαξε πολύ κι η διάθεσή μου. Δεν βήχω τόσο πολύ, η μύτη μου δεν τρέχει όπως χθες. Προσπερνώ τα δυσάρεστα στην τηλεόραση. Χαζεύω τα δέντρα του δρόμου μας, γυμνές σκοτεινές σιλουέττες. Τα κλάδεψαν πριν λίγες μέρες για να ξαναπετάξουν. Αμέλησα να κλαδέψω κι εγώ κάποιους απ' τον Τοίχο του φεισμπουκ. Λυπάμαι, δεν το σηκώνω το ζόρι που τραβάνε να μού το μεταδίδουν. Από αύριο.
ΤΕΤΑΡΤΗ
Βλέπω και το απόγευμα της Τετάρτης να βαδίζει προς το βράδυ. Απ' τη βεράντα σηκώνω τα μάτια στον ουρανό. ΄Εχουμε άφθονο ακόμη, ιδίως απ' την μεριά μας, των ταπεινών προσφυγικών μονοκατοικιών, αλλά κι από απέναντι, οι νεότευκτες πολυκατοικίες δεν κατάφεραν εντελώς να τον κρύψουν. '' Δεν μπορούμε να μετατρέψουμε την Ελλάδα σ' έναν απέραντο καταυλισμό προσφύγων''... - μουρμουρίζει η τηλεόραση. Σε λίγο το γκρι, η συννεφιά που απ' το πρωί καλά κρατεί, θα γίνει μαύρο. Σβύνω τη γόπα μου στο κάγκελο του μπαλκονιού, βάζοντας στόχο να πέσει στο μικρό δοχείο απορριμάτων του στύλου της ΔΕΗ, αλλά πέφτει στο δρόμο. Μην ρυπαίνετε... Με περιμένει γαλοπούλα σούπα αυγοκομένη, για βράδυ και αλατοπιπερωμένο κρέας... Η σιωπή... Και τα παλιά ξεχασμένα μυθιστορήματα της δεκαετίας του ' 60 που ξετρύπωσα απ' τα ράφια μου...
ΠΕΜΠΤΗ
Νύχτωσε. Σκεπάσαμε τα παράθυρα με τις κουρτίνες. Ψυχή στο δρόμο. Πούναι εκείνες οι άλλες βραδυές που ακουγόντουσαν οι περαστικοί να πηγαίνουν στις ταβέρνες, γελώντας, κουβεντιάζοντας- θυμήθηκε η μητέρα μου. ΄Ολοι στα σπίτια τους είναι. Μέσα και βήχουν.
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ
