Του Βασίλη Γκάτσου
"Εύκολα συμπεραίνουμε ότι οι ανάγκες σε νερό ενός γηπέδου γκολφ 18 οπών, με τις ελάχιστες διαστάσεις των 550 στρεμμάτων, ανέρχονται σε 6.050 m3 ημερησίως τους καλοκαιρινούς μήνες και οι ετήσιες ανάγκες του μπορούν να ανέλθουν σε 1.000.000 m3."
(Αυτά από μελέτη για την Κρήτη που έχει πιο πολλές βροχές από την Ερμιονίδα).
Τρία
golfs στην Ερμιονίδα σημαίνει 3000000 κ.μ. νερό το χρόνο! Μπορούν να
προέλθουν μόνο από αφαλάτωση νερού θαλάσσης με κόστος 1 ευρώ ανά κ.μ. Αν
βάλουμε διανυκτέρευση τουρίστα σε καλό ξενοδοχείο = 100 ευρώ, τότε
χρειάζονται 30000 τέτοιες διανυκτερεύσεις για να πληρωθεί το νερό! Και
άλλες τόσες τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα.
Αλλά τι σημασία έχει αυτό, όταν τα αεροπλάνα θα κατεβάζουν στο αεροδρόμιο του Πορτοχελίου μιλιούνα τους τουρίστες;
Αεροπλάνα και γρασίδια, οι νέοι από μηχανής θεοί, αφού τα εξοχικά δεν μας σώσανε.
Με
τη φαντασία μας πλάθουμε κόσμους, κόσμους εύκολους, και ένας εξ αυτών
είναι ότι κάπου κάποιοι που τους λέμε επενδυτές σκέπτονται: είναι μια
άκρη της ελληνικής γης που τη λένε Ερμιονίδα (Πορτοχέλι βέβαια τη
ξέρουνε). Εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειές, η γη και η θάλασσα δεν
τους φέρνει τίποτα, πλέον τίποτα και τα εξοχικά. Θα πάμε εκεί να τους
φτιάξουμε αεροδρόμιο, να τους φτιάξουμε γρασίδι, να αναπτύξουμε τον τόπο
τους, να επενδύσουμε γι' αυτούς και ό,τι βγάλουμε και μεις.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος (Chief Executive Officer) που θα πει αυτά στους μετόχους - επενδυτές θα μαζέψει ένα σωρό ντομάτες.
Και
επειδή οι ντομάτες δεν αρέσουν στους CEO (δηλαδή οι άνθρωποι είναι
όντως τσακάλια που πρέπει να πείσουν τους επενδυτές), θα πουν:
Κύριοι
στην Ερμιονίδα έχουμε εντοπίσει χώρους σε καλή τιμή για να αναπτύξουμε
golfs και συγκροτήματα βιλών. Οι κάθε είδους ενισχύσεις, επιδοτήσεις,
φοροαπαλλαγές κ.λ.π. που μας προσφέρονται είναι τέτοιες που μόνο το 30%
της συνολικής επένδυσης θα είναι πραγματικά λεφτά.
Σαν
εταιρεία που απλώνεται σε όλο τον κόσμο θα κατευθύνουμε την πελατεία
μας και σε αυτά τα golfs. Ξέρουμε να τα δουλέψουμε. Στην περιοχή υπάρχει
ανεργία και αεργία και το εργατικό κόστος θα είναι μακροχρόνια μικρό.
Αν πιάσει η δουλειά, θα υπάρξουν για όλους μας κέρδη. Αν δεν πιάσει, ή
όταν δεν περπατάει πια ικανοποιητικά, τότε τα πουλάμε σε άλλους σε καλή
τιμή και πιάνουμε τα πραγματικά λεφτά που βάζετε. Το ρίσκο είναι μάλλον
μικρό και το κέρδος μεγάλο.
Καλώς
ή κακώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό γίνεται πάντα, ακόμη και αν η
επένδυση είναι ένα περίπτερο. Και για να είμαστε πραγματιστές: Κάποτε η
Ερμιονίδα με τα μεγάλα της ξενοδοχεία και τα μικρότερα καταλύματα είχε
κάπου 12000 κλίνες. Και σήμερα επίσης έχει αρκετές. Έχει κάπου 9000
εξοχικές κατοικίες. Τουλάχιστον 100 είναι οι πολύ μεγάλες βίλες πλουσίων
Ελλήνων και ξένων (μοναδική περιοχή στη χώρα μας, με τέτοια συγκέντρωση
πλουσίων) + δύο ιδιόκτητα νησιά.
Και
όμως οι κάτοικοι δεν έχουν εισοδήματα μεγαλύτερα από οποιαδήποτε
αγροτική περιοχή, π.χ. από τον κάμπο του Άργους, ή από την Επίδαυρο. Και
αν ρίξουμε μια ματιά στα ενδότερα της Ύδρας και των Σπετσών που έχουν
τον τουρισμό σαν μοναδικό πόρο, μεροκαματιάρηδες και βιοπαλαιστές θα
δούμε.
Αν αυτό που μας λείπει είναι το γρασίδι των golfs και το μικρό αεροδρόμιο, για να απογειωθούμε .........
Αλλού
ψάχτε το: Νερό, τρόφιμα, μεταποίηση, παιδεία (όχι πόσους θα βάλουμε σε
ΑΕΙ), θάλασσα, περιβάλλον, πολιτισμός, συνεργασία, αλληλεγγύη, αυτά
είναι τα καταδικά μας. Τον τουρισμό ελάχιστα τον ελέγχουμε. Τους
αλλοδαπούς τους χειρίζονται ως πελατεία τους, ξένα πρακτορεία - μαμούθ
που το καθένα μετράει εκατομμύρια κεφάλια. Τα εξοχικά τα χειρίζονται οι
ιδιοκτήτες τους πρωτευουσιάνοι. Νερό μπορεί να φέρουμε, αλλά δεν είναι
στο χέρι μας να φέρνουμε Σαββατοκύριακα και καλοκαίρια τους
εξοχικάριους. Αν αναπτύξουμε τα καταδικά μας, τότε και ο τουρισμός
μπορεί να γίνει σε μεγάλο βαθμό καταδικός μας.
Και σεις οι του Δήμου, μη τρέφετε αυταπάτες για από μηχανής θεούς. Έχει χαλάσει η μηχανή.
Β. Γκάτσος
