Συνήθως διαβάζω αναδρομικά κάποια άρθρα, γιατί κινούμαι αρκετά μεγάλα διαστήματα σε περιοχές που δεν έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Το "Καρυδάκι" που αναρτήθηκε στις 16 Ιουνίου, είναι η ουσία της ζωής. Πέρα
από τον βαθύ πόνο που περιέχει για τον άνθρωπο που βασανίζεται, δείχνει
ότι προγραμματισμός, οργάνωση ζωής, βεβαιότητα, ασφάλεια, σιγουριά,
είναι έννοιες όχι απλά που ανατρέπονται, όπως συμβαίνει άλλωστε λίγο -
πολύ σε όλους τους ανθρώπους, αλλά για κάποιους δεν υφίστανται καν.
Είναι
αυτή η έλλειψη εννοιών από το λεξιλόγιο, τη φιλοσοφία, την πρακτική, τη
μικρή - μεγάλη καθημερινότητα, για όλους όσους υποφέρουν.
Είναι γιατί η γλώσσα του σώματος που πονά, μας κάνει αδύναμους σε όλα τα επίπεδα επικοινωνίας.
Στενεύει
ο λόγος από λέξεις, μαζί με το επίπονο να θυμηθεί κανείς και αυτές που
ξέρει, γιατί απλά οι πολλές λέξεις δεν του χρειάζονται. Δεν έχουν
αντίκρισμα στη ζωή του. Και μένει μόνο με την αίσθηση και το αίσθημα
κάποιων ξεχωριστών στιγμών.
Ο πονεμένος άνθρωπος, ξέρει καλύτερα απ' όλους τι σημαίνει ευτυχία.
Άλλωστε τα περισσότερα δεινά στη ζωή, τις περισσότερες φορές, τα δημιουργούν άνθρωποι που σφύζουν από "υγεία".
Σαρωνίς Γκάτσου - Βατικιώτη
