Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

OI ΠΑΤΑΤΕΣ ΟΙ ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ



OI ΠΑΤΑΤΕΣ ΟΙ ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ

Μόλις σηκώθηκα από ένα γεύμα με πατάτες τηγανητές με αυγά και χωριάτικη σαλάτα. Γράφω για να γλυτώσω απ' τις ενοχές μου: και παραβίαση της δίαιτάς μου έκανα, και από της παιδικής μου ηλικίας τις εξαρτήσεις απέδειξα πόσο δεν έχω, σ' αυτή την ηλικία, ακόμη απαγκιστρωθεί. Συχνά και χωρίς ενοχές τις έχω βάλει τις πατατίτσες τις τηγανητές ανάμεσα στ' αγαπημένα μου φαγητά, χωρίς εκείνα τα σούξου μούξου κάποιων φίλων μου που ντρέπονται ν' αναφέρουν πόσο τις αγαπούν ή που νιώθουν πως προσβάλλεται το σοφιστικέ γούστο τους στο φαγητό από κάτι ταπεινό και χωριάτικο, αν αναγκαστούν να πουν ότι κάπου- κάπου τις επιθυμούν. Στα συρτάρια μου βρίσκεται κι ένα ανέκδοτο ποίημα μιας παληάς μου συμμαθήτριας της Θεοδοσίας - Αιμιλίας Στρίγκου αφιερωμένο σε λάγνες πατατοφαγίες των χρόνων του '60, όταν την φήμη του φαγητού αυτού δεν είχαν σπιλώσει ακόμη οι προτηγανισμένες πατάτες των σουβλατζίδικων, τα πατατάκια τσιπς, κι όλα αυτά τα ανθυγιεινά. Τώρα που γίνεται κάποιος θόρυβος με την επέτειο από τον θάνατο του Μανώλη Αναγνωστάκη και το δοκίμιό του '' Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης'', για έναν άγνωστο -τάχατες- ποιητή, καιρός είναι να στρωθώ κι εγώ στη δουλειά και να φέρω στο φως τα νεανικά ποιητικά γυμνάσματα της πρόωρα χαμένης φίλης μου Θεοδοσίας με τίτλο '' Βλέπω μόνο ταινίες τρόμου'' :
‘‘Πατάτες τηγανητές με αυγά είναι ό,τι
ονειρεύεται η Θεοδότη.....’’

TAKHΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ