Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

ΤΙ ΦΩΝΑΞΕ, ΚΑΠΟΤΕ, ΕΝΑ ΕΞΑΛΛΟ, ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Σ' ΕΝΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ, ΠΑΛΙΟ ΛΑΙΚΟ



...κι όσο οι δρόμοι αδειάζουν από αυτοκίνητα και πεζούς, κι όσο τα μαγαζιά κλείνουν, προχωρώντας ο Αύγουστος ( σήμερα η ουρά στο χασάπικο θύμιζε Πάσχα, ο Γιώργος κι ο Χρήστος φεύγουν αύριο για τα νησιά), μαζί με τη σωτηρία μας απ' τους συνωστισμούς, την ησυχία μας, κι ο παλιμπαιδισμός δίνει και παίρνει : ''Ξέχασα, βρε Χρήστο, να σου πω να μού γράψεις έξω απ' τα δύο δέματα που πήρα ποιο είναι το αρνάκι και ποιο το χοιρινό...πώς θα τα ξεχωρίσω;'' '' Θα τα δεις, θα τα μυρίσεις...'' ''Μμ.. αμφιβάλλω... Μπορεί νάρχομαι τόσο συχνά εδώ, αλλά τόσες γνώσεις κρεοπώλη δεν έχω ακόμη, για να τα ξεχωρίζω απ' τη μυρουδιά..'' '' Το αρνάκι έχει κόκκαλο... ενώ το χοιρινό όχι... ''Α! Ναι! Το αρνάκι έχει κόκκαλο και το μακαρόνι τρύπα!'' ... Και δεν μιλάμε, βέβαια, για τις ατέλειωτες ώρες στο σπίτι, βοηθούντος και του καύσωνος, για τα λαικά του βασανισμένου κόσμου των μεγάλων του ' 60 , όλα εκείνα τα '' η κοινωνία με κατακρίνει..'' και τα ''τώρα πούγινα θύμα στα φιλιά σου'' που επιστρατεύονται στη διαπασών, για να διασκεδάσουν τις ώρες της πλήξης.. Πήρε φωτιά το γιου τιουμπ, καίγεται, καίγεται.. Ούτε για τις αποδράσεις - όπως τότε, παλιά-, στους δικούς μας νεανικούς κόσμους των μοντέρνων ρυθμών με τα ''τζερόνιμο γιάνκα'' και τα ''πεπερόνε..νταλκάντο, νταλκάντο..'' που τα επιστρατεύουμε ξανά - για λίγη δροσιά μες στην ξεραίλα των λαικών-, κι αυτά . Α! όλα κι όλα! ΄Εχουμε κι απ' αυτά μνήμες. ''Δεν είσαστε μόνο εσείς τραγούδια! '', φωνάζουν στο
                                        «Κίλλυς Πλέις»

 '' Στη ζωή ποτέ μου δεν μετάνοιωσα, που πολύ σ' αγάπησα και πόνεσα...'' οι ''Μπότες'' της Νάνσυ Σινάτρα, από το πρώτο, σκανδαλώδες για το '60 νάιτ κλαμπ του παραθαλάσσιου θερέτρου μας, το «Κίλλυς Πλέις», δίπλα στο «Σινέ Παρί» , το θερινό σινεμά της Ερμιόνης που έπαιζε την '' Ορφανή σε ξένα χέρια''.
 

'' ΄Εχουμε κι εμείς φωνή και ρυθμό - ''these boots are made for walking...'', τραγούδια είμαστε κι εμείς, τα ξένα, και, μάλιστα, τρέχουμε γρηγορότερα από σας, μια ζωή θλιμμένα, λαικά.

ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ