Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Είχαμε ποτέ πολιτική στην Ερμιονίδα για το νερό;

Του Βασίλη Γκάτσου
Αν είχαμε, σήμερα θα είχαμε νερό.

Τη δεκαετία του 1950 είχαμε τα πηγάδια μας και ποτέ δεν ακούστηκε η φράση "χάλασε το νερό στο πηγάδι" ακόμη και στα παραθαλάσσια.

Αρχές δεκαετίας του 1960 τα περισσότερα πηγάδια είχαν βάλει μηχανές και άρχισε να ακούγεται η φράση "μου λιγόστεψε το νερό στο πηγάδι".

Από τη δεκαετία του 1970 αρχίζουν οι γεωτρήσεις που ναι μεν δίνουν αρχικά πολύ νερό, αλλά σταδιακά όλο και λιγότερο, ενώ αρχίζει η θάλασσα να εισχωρεί στα υπόγεια νερά της Ερμιονίδας. Δεν υπάρχει συμπατριώτης, δεν υπάρχει Kοινότητα και Δήμος στην Ερμιονίδα, δεν υπάρχει αρμόδια υπηρεσία που να μη συνειδητοποίησε ότι η Ερμιονίδα χάνει οριστικά τα νερά της.

Από τότε λοιπόν έπρεπε να είχε τεθεί ως στόχος: Όλοι οι κάτοικοι να έχουν στα σπίτια τους πόσιμο νερό, και όλα τα κτήματα καλό νερό για άρδευση. Και όλοι έπρεπε να ενεργούν με έργα για την επίτευξη του στόχου.

Στόχος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε σήμερα υπάρχει.
Αν υπήρχε στόχος, οι κάτοικοι της Ερμιονίδας θα τον είχαν αγκαλιάσει και σιγά σιγά θα τον έκαναν πραγματικότητα. Γιατί όσο βλέπεις ότι γίνονται έργα αποτελεσματικά, τόσο μέσα σου μεγαλώνει η πίστη στον στόχο. Όταν έχεις δει να υλοποιείται το 30% του στόχου, τόσο ενεργείς για την ολοκλήρωση.

Αντί λοιπόν στόχου είχαμε σπασμωδικές ενέργειες:

- Κάναμε όλο και βαθύτερες γεωτρήσεις, όλο προς τα βουνά μας, για να "βρούμε το νερό", ενώ όλοι είχαμε συνειδητοποιήσει ότι νερό δεν υπάρχει, ή θα υπάρξει για λίγο.
- Κάναμε πολλές γεωτρήσεις για να "πιάσουμε το νερό", να μη μας φεύγει προς τη θάλασσα, μόνο που έγινε το ανάποδο: η θάλασσα έφευγε και ερχόταν στις γεωτρήσεις.
- Ενεργοποιήσαμε και καθαρίσαμε πηγάδια κοινοτικά και δημοτικά για να παίρνουμε νερό με το δοχείο, λες και αυτά ήσαν ανεξάντλητες και καθαρές πηγές. Είχαν ήδη χάσει το νερό τους λόγω γεωτρήσεων, αλλά και κανείς δεν εμπιστευόταν το νερό τους.
- Φέραμε νερό με πλοία, με δυσβάστακτο κόστος λες και υπήρχε αλλού τόσο νερό διαθέσιμο.
- Ρίξαμε στο δίκτυο, μια μέρα τη βδομάδα, καλό νερό από πηγάδι για να βάζουμε πλυντήριο και να πιάνουμε για πόσιμο σε δοχεία. Η μόνη λογική ψευτολύση, αλλά παραβλέψαμε ότι χωματερή και εξοχικά θα έκαναν το άριστο νερό του πηγαδιού ακατάλληλο.
- Τελικά βολευόμαστε με πόσιμο νερό εκτός προδιαγραφών από ένα πλήθος δημοτικών γεωτρήσεων, νερό που μόνο τη χειροτέρευσή του αναμένουμε.
- Για άρδευση βολευόμαστε με όσο νερό υπάρχει ακόμη, ακατάλληλο για τις περισσότερες καλλιέργειες, νερό που όλο και λιγοστεύει, όλο και αυξάνουν τα άλατά του.
- Περιμένουμε να έλθουν 2000000 κ.μ. νερό το χρόνο από τον Ανάβαλο, που όλο αναβάλλεται, νερό που αγνοούμε την ποιότητά του. Αγνοούμε τους όρους με τους οποίους θα μας το δίνουν, αγνοούμε τιμές.
- Μιλάμε για φράγματα, υδατοδεξαμενές, φράγματα εμπλουτισμού υπογείων υδάτων, "συζήτηση να γίνεται".
- Μιλάμε για Μονάδες Αφαλάτωσης, άλλοτε μία, άλλοτε δύο, άλλοτε τρεις, άλλες θα αφαλατώνουν θάλασσα, άλλες υπόγεια νερά, άλλες για να ποτίζεται το χορτάρι στα γκολφ που δεν έχουν γίνει ακόμη.
- Έχουμε τόσες μεγάλες επαύλεις με εκατοντάδες στρέμματα, μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και άλλα που περιμένουμε να γίνουν, έχουμε 9000 εξοχικά, και αυτά, δηλαδή το σύνολο της τουριστικής μας υποδομής, τα έχουμε θέσει εκτός υπόθεσης νερού, πόσιμου και αρδευτικού, σαν να μη βρίσκονται στον τόπο μας.
- Και περιμένουμε "την από μηχανής λύση", περισσότερο ως ευσπλαχνία απροσδιόριστη. Για να αρχίσουμε τότε να σκεφτόμαστε για δίκτυα διανομής, οργάνωση διανομής, τιμή νερού, κ.λ.π.

Μία παρέκβαση:

Πριν καμιά τριανταριά χρόνια συνειδητοποιήσαμε ότι η χώρα στερείται παντελώς εθνικού δικτύου δρόμων, ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Το συνειδητοποιήσαμε από τα μποτιλιαρίσματα, τα ατυχήματα, αλλά κυρίως γιατί είδαμε τους ευρωπαϊκούς δρόμους που οι "Κουτόφραγκοι" είχαν ήδη φτιάξει από τη δεκαετία του 1960.
Υπήρξε λοιπόν πανελλήνιος στόχος για ένα εθνικό δίκτυο. Αργήσαμε να ξεκινήσουμε τα έργα, γίνανε σπατάλες, υπερκοστολογήσεις κ.λ.π., τα αφήναμε και τα ξαναπιάναμε, αλλά τι ικανοποίηση νιώσαμε, όταν είδαμε να λειτουργούν οι σήραγγες στην Κακιά Σκάλα, που όλοι δεν πιστεύαμε ότι θα λειτουργούσαν ποτέ. Ομοίως ο δρόμος προς Τρίπολη και Καλαμάτα. Και μετά έγινε πίστη όλων ότι πρέπει με κάθε τρόπο να ολοκληρώσουμε το εθνικό μας δίκτυο, πράγμα που εντός 3-4 ετών θα το δούμε ολοκληρωμένο. Είμαστε βέβαιοι ότι σε λίγο Αθήνα - Ιωάννινα θα πηγαίνουμε σε 3 ώρες! Δεν εμποδίστηκε ούτε από τις εναλλαγές των κυβερνήσεων, ούτε από τη μεγάλη κρίση, ούτε από τις μικρές ενδιάμεσες κρίσεις. Ο στόχος έμενε ίδιος για όλους, διάβαζε εθνικός στόχος.


Είναι λοιπόν ανάγκη επιβίωσης πλέον της επαρχίας μας, να τεθεί και να υπηρετηθεί στόχος για το νερό ύδρευσης και άρδευσης της Ερμιονίδας. Να σταματήσουμε να περιφέρουμε στα χέρια μας πότε τις υδροφόρες, πότε τα πηγάδια, πότε τα φράγματα και τις υδατοδεξαμενές, πότε τις αφαλατώσεις, λιβανίζοντας.

Η πρωτοβουλία είναι στα χέρια του Δήμου (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης), στα χέρια των οργανώσεων των αγροτών, των επαγγελματιών, των ξενοδόχων, και από ηθική συμπαράσταση στη Μητρόπολη μας. Και μαζί όλο το πλήρωμα "Δήμου τε και Εκκλησίας".

Να πάρει το όραμα σάρκα, να γίνει στόχος που θα υλοποιείται με σταθερά βήματα, με μέτρηση, σχεδιασμό κατά στάδια, με χρονοδιαγράμματα.

Γιατί έτσι που πάμε, πραγματοποιούμε, ακόμη και άθελά μας, τον χειρότερο στόχο. Όχι μιας άνεργης Ερμιονίδας ακτημόνων, αλλά μίας άεργης κοινότητας κατοίκων Ερμιονίδας, που δεν έχει τι να κάνει, πέραν τού να φαντασιώνεται τη ζωή και την πρόοδο άλλων.

Βασίλης Γκάτσος