Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

ΑΕΡΑΚΙ

ΑΕΡΑΚΙ
Kαλοκαιριάζει, φυσάει κι αυτό το ευχάριστο αεράκι, κι η νοσταλγία της θάλασσας γίνεται ανάγκη καθημερινή. Ωραία τα τραπεζάκια έξω ξέχειλα από φραπεδιές και ουζάκια, τα νειάτα με τα πρώτα κοντομάνικα και τ' ανοιχτά ντεκολτέ που κατακλύζουν τα δρομάκια απ' το Μοναστηράκι κι ίσια κάτω όλη την Ανδριανού μέχρι το Θησείο, αλλά βαρέθηκα το ''επόμενος σταθμός Πετράλωνα''. ΄Εχω μεγαλώσει σε μια λωρίδα ανάμεσα σε δυο θάλασσες και δυο μικρά κατάξερα βουνά, την επισκέπτομαι πολύ α
ραιά, αλλά με τη θάλασσα του Πειραιά κυριολεκτικά ξαναγεννιέμαι. Πότε θα βρω τον χρόνο να πάρω εκείνο το λεωφορείο που κάποτε το λέγαμε ''το πράσινο'', αλλά τώρα είναι μπλε, να κατεβώ στο τέρμα του φάτσα στο λιμάνι, σ΄εκείνο το καφενεδάκι μπροστά σε καράβια και μαούνες, που θάναι σαν νάχω κάνει το πιο ωραίο ταξίδι του κόσμου; Γιατί για μένα , κατά ένα περίεργο συναίσθημα, ο Πειραιάς δεν ήταν ποτέ κάτι μόνο του, αυτόνομο, ήταν ένα κομμάτι όλου του Αργοσαρωνικού με τα νησάκια, και, είτε στον Πόρο βρισκόμουνα είτε στην Ερμιόνη, μιλούσα για γραμμή Ερμιόνης -Πειραιώς. ΄Ηταν επειδή τα ωραία βαπόρια του '60 ξεκινούσαν απ΄τον Πειραιά και μας μετέδιδαν κάτι απ΄τη γεύση του αράζοντας για λίγο στο μικρό μας λιμάνι. Αντανακλούνταν στα τζάμια των παραθυριών μας - όπως έχω γράψει στο '' Δελτίο ταυτότητος''- σε βαθμό που, έτσι, ν' άπλωνες το χέρι σου θα τάπιανες, το ''Καμέλια'' ή το ''Νεράιδα'', θαλάσσιες θεότητες που μάς έκαναν να αισθανόμαστε κι εμείς μικροί θεοί.

ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ