Σάββατο 6 Μαΐου 2017

για τη γενναιότητα της "συγγνώμης"

Να ζητήσω συγγνώμη ;
Αποκλείεται ! 
Έλλη Βασιλάκη

Να ζητήσω συγγνώμη; Αποκλείεται!

Ήταν ένας από τους ανθρώπους που είχε όλη την εξουσία στα χέρια του.
Μεγάλη δύναμη.
Κάποια στιγμή την έχασε. Από δικό του λάθος.
Έχοντας θάρρος μαζί του, πήγα στο γραφείο του.
Καλός άνθρωπος αλλά είχε κάνει λάθος.
Είχε εμπιστευθεί τους λάθος ανθρώπους. 
Μετρήσατε πόσες φορές επανέλαβα τη λέξη "λάθος";

Ήπιαμε καφέ.
Ήταν πολύ στεναχωρεμένος.
Μου διάβασε ένα κείμενο που'χε γράψει.
-Σ αρέσει; με ρώτησε.
-Ωραίο είναι, αλλά του λείπει κάτι.
-Τι;
-Έστω μια φορά η λέξη "συγγνώμη!"
Με κοίταξε πραγματικά έκπληκτος.
-Γιατί να ζητήσω συγγνώμη;
-Επειδή τα λάθη δεν μπορεί να'ναι πάντα των άλλων.
-Όχι δεν ζητώ συγγνώμη.
Νόμιζα ότι μου΄κανε πλάκα… δεν μου΄κανε όμως.
Έφυγα από το γραφείο του απογοητευμένος.

Το παραπάνω στιγμιότυπο αφορά την πολιτική… όμως ξεκινά από την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Είμαι σίγουρος ότι σε πολλούς δεν θα αρέσει αυτό που θα πω… και ίσως να΄ναι (συμφωνώ!) αρκετά ρατσιστικό… ή (καλύτερα) ελιτίστικο… αλλά στα (πως λέγονται διάολε;) χαμηλά κοινωνικά στρώματα συναντάται συχνά (όχι πάντα), η άρνηση να ζητήσει κάποιος συγγνώμη… λες και είναι ντροπή το λάθος… και όταν τη ζητούν τότε συμβαίνει λόγω του φόβου… εμ αυτό δεν είναι συγγνώμη… αλλά ραγιαδισμός.
Η παραδοχή του λάθους και η επίκληση της πραγματικής συγγνώμης γι αυτό… έχει μια ποιητικότητα…  δλδ την υπέροχη αισθητική της αλήθειας που πιθανώς να μη σε βολέυει.

Η άρνηση εμπεριέχει μικρόψυχο "επαρχιωτισμό" (παρακαλώ προσέξτε τα εισαγωγικά)...
Τον φόβο ότι "άμα ζητήσω συγγνώμη θα μου την έχουν φυλαγμένη". Να, ο ραγιαδισμός που λέγαμε... ή η άμυνα στο κομψό της αλήθειας.
Σιγά που θα σου παραδεχθώ ότι έχω κάνει λάθος.
Τους έχουν μάθει έτσι από το σπίτι τους …μη μασάτε ότι είναι θέμα εγωισμού.
Εξαρτάται από το πως έχεις μεγαλώσει.
Ο χορτάτος άνθρωπος δεν εχει το πρόβλημα της αποδοχής του λάθους.
Και χορτάτος (δεν εννοώ προφανώς πλούσιος) γίνεσαι από παιδί.
Για σκεφθείτε το λίγο.

"Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα!" έγραψε η Νικολακοπούλου και έχω την αίσθηση ότι συμπεριλάμβανε στον όμορφο αυτό στίχο και τη συγγνώμη.
Ποιος είναι αυτός που'ναι "άσφαλτος" όπως είπε και η Άντζελα.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υποσχεθεί σε παιδιά που τους αγαπούν π.χ. ένα Λούνα Πάρκ… και δεν τα πάνε… και εκείνα περιμένουν με την ψυχή στο στόμα… το περιμένουν πως και πως... και δεν τα πηγαίνουν… γιατί δεν βολεύονται τη συγκεκριμένη στιγμή… και δεν έχουν τη λεβεντιά να ζητήσουν μια απλή συγγνώμη από τα παιδιά…. και αυτό συμβαίνει και ξανασυμβαίνει… μέχρι να ΄ρθει η απογοήτευση των παιδιών…. Πού διάολο πήγε η αγάπη;
Κακοί δάσκαλοι.
Κάκιστοι.
Άμα μπορείς να το κάνεις σε ενα παιδί…τότε μπορείς να το κάνεις στον οποιονδήποτε.

Γηράσκω αεί διδασκόμενος…

Και πάντα αυτό μου προκαλεί την ίδια  αλγεινή έκπληξη…

Ο άνθρωπος που δεν έχει τη γενναιότητα της "συγγνώμης" να ΄στε σιγουροι ότι θα σας εκαταλείψει, θα σας απατήσει, θα ποδοπατήσει την εμπιστοσύνη σας.

Δεν είναι θέμα ευγένειας γιατί η ευγένεια διδάσκεται. 
Βάζεις τις σωστές λέξεις στη σωστή σειρά ...ρίχνεις και ενα χαμόγελο...και καθάρισες.
Είναι θέμα όμως μεγαλείου  ψυχής… 

Συνεννοηθήκαμε ε;


_______________
Μάνος Αντώναρος, SDNA