Υποχώρησε το πάνω πάτωμα από τη βροχή. Η γαλάζια πόρτα κρέμεται τώρα σαν μπρελόκ. Από δίπλα κι η κουρτίνα που τέτοια εποχή θα πλενόταν να φρεσκαριστεί για το Πάσχα. Από πίσω το τραπέζι με το εμπριμέ πλαστικό τραπεζομάντηλο· για να σκουπίζονται ευκολότερα τα νερά, ο χυμένος καφές, τα ψίχουλα από το ψωμί και να κάτσει το παιδί να κάνει την ορθογραφία του. Στον τοίχο τα κρεμασμένα σεμέν από δαντέλα, πιασμένα στα ραφάκια με πινέζες. Κι από κάτω τους η καρέκλα της· για να καθαρίζει φασολάκια, να διαβάζει βίους αγίων, να καπνίζει, να τον περιμένει. Να μιλάνε για τα ψώνια της επόμενης μέρας, για το φαρμάκι που έσταξε η γειτόνισσα. Ανάμεσα στις κουβέντες τους λίγα ερωτόλογα και κάποιες κρυφές χειρονομίες. Κι ακόμα πιο ανάμεσα η ερώτηση που δεν του έκανε ποτέ, κι όλο την έτρωγε.
Αργύρης Παλούκας
