Αθάνατα, διπλά παγκάκια στο πευκόδασος της Ερμιόνης, πώς θα μπορούσατε να ξεφύγετε απ' το μάτι του φακού. Ρομαντικά κι εγκαταλειμένα, γεμάτα σκαλισμένες καρδιές κι εφηβικά μυστικά. Στη σκιερή πλευρά, όπως οι πρώτες ανομολόγητες αγωνίες, και πίσω η μικρή πολιτειούλα στο φως - ένας ακόμη διχασμός. Από τότε, με σας Δασκάλους, χωρίς να το μάθετε ποτέ, πολλών τις ζωές τις καθόρισε αυτό το Δύο (2) ως Αριθμός. Εκείνων που ξαπόστασαν απ' τον περίπατο πάνω σας, όσων αγκάλιασαν έναν άλλο ώμο, αλλά και αρκετών που κάθησαν μόνοι βλέποντας την απέναντι μοναξιά - αναίσθητα, αμέτοχα κωλοπαγκάκια, τι καταλάβατε ποτέ; - συντροφικά, αλλά και σαν αντίπαλα; : μεταξύ σας, με το πίσω σας φως, με μας, με όλα.
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ
