ΠΕΡΙ ΝΕΦΟΥΣ ΔΙΟΞΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΠΟΥΚΑΛΙΩΝ
Είπαμε ότι ο απλός άνθρωπος μπορεί ορισμένα πράγματα να τα εκφράσει στην υπερβολή τους.
Αλλά επιτρέπεται να μιλάμε για ‘νέφος διοξίνης’ που καλύπτει την Ερμιόνη τους κάμπους μας, που δηλητηριάζει κ.λ.π.;
Γιατί άλλο είναι νέφος επικίνδυνο για την υγεία μας, άλλο νέφος που με τα χρόνια δυνατόν να ρυπαίνει, και άλλο νέφος διοξίνης.
Δηλαδή αν αύριο ένας έμπορας που έχει κλείσει ένα περιβόλι και προαγοράσει τα μανταρίνια πει στον παραγωγό «δεν τα θέλω, γιατί σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και τις φωτογραφίες είναι δηλητηριασμένα με διοξίνες και δεν θα δηλητηριάσω εγώ τον κοσμάκι», τι θα πείτε;
Αν πουν στον παραγωγό δεν θα ξαναπάρω λάδι από σένα, γιατί έχεις το κτήμα στον Κάμπο της Ερμιόνης και απ’ ό,τι διαβάζω οι ελιές σου ήταν μέσα στο νέφος διοξίνης και η διοξίνη θα καθίσει πολλά χρόνια στα δέντρα σου και στο χώμα σου, τι θα πείτε;
Αν δείτε στον ντόπιο ή ξένο τύπο μια καταχώρηση του τύπου, «νέφος διοξίνης πνίγει την Ερμιόνη» τι θα πείτε; Α, εμείς έτσι τα γράφαμε, γιατί στα blog γράφεις ότι θέλεις λόγω .... δημοκρατικού περισσεύματος;
Γιατί τα απορρίμματα της Ερμιόνης (για να περιοριστούμε μόνον σε αυτήν) άμα καίγονται, παράγουν διοξίνη; Και πόση;
Η «οικολογική απάντηση» είναι γιατί περιέχουν χιλιάδες μπουκάλια που πετάμε καθημερινά και ως γνωστόν το PVC των μπουκαλιών περιέχει χλώριο που είναι συστατικό των διοξινών κ.λ.π., κ.λ.π., οπότε με την καύση παράγονται διοξίνες κ.λ.π.
Ας προσεχθούν όμως τα παρακάτω :
1. Για να παραχθεί ακόμη και ελάχιστη διοξίνη χρειάζεται υψηλή θερμοκρασία που δεν την πιάνει με τίποτα ένας σωρός σκουπίδια με μπάζια μαζί στη χωματερή της Ερμιόνης. Η διοξίνη αρχίζει να γίνεται υπολογίσιμη σε καύση ισχυρή εκατοντάδων τόνων σκουπιδιών, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχουν πηγές χλωρίου. Κυρίως έχει σχέση με Μονάδες Καύσης Απορριμμάτων μεικτών φορτίων που λειτούργησαν στις Βόρεια Ευρώπη πριν ουσιαστικά να ξεκινήσει η ανακύκλωση. Σε αυτές όμως ο θάλαμος καύσης είναι διάπυρος με πάνω από 1200 βαθμούς θερμοκρασία.
2. Τα μπουκάλια είναι ψευδέστατο ότι είναι κύρια πηγή χλωρίου γιατί απλά το PVC έχει καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια από ΟΛΑ τα πλαστικά είδη που χρησιμοποιεί το νοικοκυριό. Είναι όλα φτιαγμένα από τα 6 είδη που προβλέπει ο ID CODE. Πάρτε ένα μπουκάλι νερού αναψυκτικού κ.λ.π. και δείτε τον πάτο του. Έχει το τριγωνικό σχήμα της ανακύκλωσης με τα τρία βελάκια και στο κέντρο του τον αριθμό 1 και από κάτω από το τρίγωνο γράφει PET. Όλο αυτό λέει: «είμαι φτιαγμένο από ανακυκλώσιμο πλαστικό που λέγεται τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο και φυσικά δεν περιέχω χλώριο». Το ίδιο θα δείτε σε ένα πλαστικό μπεντόνι, π.χ. τον αριθμό 2 και HDPE που φυσικά δεν έχει χλώριο.
3. Είναι ζήτημα αν στην χωματερή Ερμιόνης φθάνει καθημερινά κάτι που είναι από PVC, και αν φτάνει είναι ποσότητα που δεν αξίζει τον κόπο να συζητάμε. Σημειώνω ότι το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής PVC στη χώρα μας, εγκατεστημένο στη Θεσσαλονίκη, έχει κλείσει εδώ και αρκετά χρόνια.
4. Καλώδια ηλεκτρικά που πετάγονται στα σκουπίδια του νοικοκυριού δεν υφίστανται. Τα μικροκαλώδια συσκευών έχουν ελάχιστο βάρος πλαστικού, πιθανόν να είναι από PVC, κανένας δεν θα τα υπολόγιζε ως πηγή χλωρίου στη χωματερή της Ερμιόνης.
5. Σήμερα ογκώδη πλαστικά (σκάφη, σωλήνες, μεγάλα πλαστικά βαρέλια και δεξαμενές) δεν κατασκευάζονται από PVC.
Από το «δυνατόν να παραχθεί διοξίνη», από το υπάρχει «κίνδυνος παραγωγής», έως το «νέφος διοξίνης» χωράει πολλή παραπολιτική και αμετροέπεια και η οικολογική ιδέα προσβάλλεται βάναυσα.
Διότι άλλο είναι ο φόβος μήπως από οποιαδήποτε πλαστική περιτύλιξη τροφίμου περάσουν μέσα στο τρόφιμο βλαπτικές στην υγεία ουσίες και άλλο είναι η παραγωγή, κατά την καύση, διοξινών. Ένα εκατομμύριο τόνοι μπουκάλια νερού να πιάσουν φωτιά, διοξίνη δεν θα βγάλουν.
Άλλο λοιπόν η ανακύκλωση στην Ερμιόνη, άλλο η επέμβαση του εισαγγελέα για να μην καίγονται τα σκουπίδια, άλλο ο κίνδυνος από το νέφος της καύσης ή από τις στάχτες, και άλλο το «νέφος διοξίνης».
Ξαφνικά το καλοκαίρι είμαστε για μπάνιο στο τέλος της παραλίας στο Δορούφι, στον ωραιότατο τελευταίο μικρό κολπίσκο. Ντάλα μεσημέρι, σηκώνεται ένα νεαρό ζευγάρι από τη ηλιοθεραπεία του και μάζεψε όλα τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί σ’ όλη την αμμουδιά, σαν να μη τρέχει τίποτα. Όταν έφυγαν πήραν μαζί τους και την σακούλα με τα μαζεμένα. Έτσι απλά, χωρίς να μιλήσουν σε κανένα.
Έτσι και στην Ερμιόνη. Θέλετε ανακύκλωση; Να βάλει ο δήμος τους μπλε κάδους, μία εθελοντική ομάδα οικολόγων να αναλάβει βάρδια σε αυτούς και σε πρώτη φάση θα γίνει η ενημέρωση, το παράδειγμα και η παρακίνηση. Τι στο καλό, άμα δουν έναν καθηγητή ή μια δασκάλα, έναν μαγαζάτορα, έναν εργάτη, ένα μαθητή, να στέκεται οκτώ ώρες βάρδια δίπλα στους κάδους να κάνει διαλογή δεν θα είναι αυτό η αρχή της ανακύκλωσης;
Φυσικά στη πράξη θα προκύψουν και οι λύσεις. Για παράδειγμα η Ερμιόνη δεν έχει ουσιαστικά κάδους απορριμμάτων στον οικισμό της. Βγάζουμε σακούλες και έτσι αποφεύγεται η μόνιμη βρόμα των κάδων και αυτό έχει αποδειχθεί σωστό και αποτελεσματικό. Αν μπουν μπλε κάδοι, αμέσως θα γεμίσουν με σακούλες σκουπιδιών. Αν οι μπλε κάδοι μπουν δίπλα στους υπάρχοντες σήμερα σε επιλεγμένα σημεία, ποιος θα πάει εκεί να πετάξει το μπουκάλι; Και εκτός αυτών πού θα παταχθούν τα μικρομπάζια του νοικοκυριού, τα ξύλα, τα κλαδέματα; Λύση μόνο στη πράξη μπορεί να βρεθεί.
Άλλωστε τι σημαίνει Περιβαλλοντικός Σύλλογος αν τα μέλη του δεν προσφέρουν εθελοντική εργασία για το περιβάλλον; Πώς αντιλαμβάνονται την ιδιότητα του μέλους; Ως συμβούλου Δήμων και Κοινωνίας; Τότε ας μετονομαστούν σε «Συμβουλευτικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος».
Όσοι είναι μέλη των Λαογραφικών μας Μουσείων, των Βιβλιοθηκών, των Μουσικών Συλλόγων, των Φιλόπτωχων Ταμείων, των εκκλησιαστικών επιτροπών κ.λ.π., πρόσφεραν (όχι όλοι) χιλιάδες ώρες εθελοντικής εργασίας για να καμαρώνουμε σήμερα.
Όσο για τη συσκευασία των εξ ανακυκλώσεως αγαθών και τη προώθησή τους στα κατάλληλα κέντρα, είναι λίγο δύσκολο και κοστίζει για μια απομακρυσμένη επαρχία. Το ίδιο και η προώθηση των υπολειμμάτων σε ΧΥΤΥ. Αλλά κάθε αρχή και δύσκολη. Από την στιγμή που όλη η Ευρώπη κάνει ανακύκλωση με πολύ μεγάλη επιτυχία, θα κάνουμε και εμείς, γιατί έχουμε έτοιμο το παράδειγμα.
• Σημείωση: Συνήθης η περιβαλλοντική συμβουλή για αντικατάσταση του πλαστικού μπουκαλιού νερού (το οποίο ρυπαίνει, βγάζει δήθεν διοξίνες κατά την καύση, βγάζει διοξείδιο του άνθρακα, πετάγεται μετά την χρήση), με γυάλινο. Δηλαδή στην Ερμιονίδα είναι βέβαιο ότι για πολλά πολλά χρόνια πόσιμο νερό στις βρύσες μας δεν είδαμε αλλά και δεν θα δούμε. Το πλαστικό είναι το 2% του βάρους του νερού που φέρει μέσα του. Δηλαδή τα μπουκάλια νερού στην Ερμιόνη που αδειάζουμε κάθε μέρα έχουν βάρος 30 κιλά την ημέρα, κόστος πολύ μικρό και με σωστή διαχείριση ανακυκλώνονται μαζικά. Η παραγωγή τους είναι πολύ φθηνή. Δηλαδή προέρχονται ας πούμε από 30 κιλά πετρέλαιο (ένα δρομολόγιο ΙΧ Ερμιόνη - Αθήνα με επιστροφή) και άλλα τόσο για την παραγωγή τους.
• Αν το νερό ήταν σε γυάλινο μπουκάλι τότε το γυαλί είναι το 60% του βάρους του νερού που φέρει μέσα του. Δηλαδή καθημερινά θα είχαμε στην Ερμιόνη 3000 μπουκάλια νερού άδεια. Άρα, διπλάσιες μεταφορές (μόνο το καύσιμο της νταλίκας είναι πολλαπλάσια ζημιά για το περιβάλλον από το πλαστικό μπουκάλι), εργοστάσιο πλυσίματος πριν τη χρήση (είναι πολύ μεγάλη και ενεργοβόρα εγκατάσταση με χρήση πολλών κυβικών καθαρού ζεστού νερού κ.λ.π., αυστηρού ελέγχου για ξένα σώματα, αντοχής γυαλιού), απώλειες σπασμένων ή φθαρμένων, εισαγωγή πυριτικής άμμου για την παραγωγή του (καύσιμα μεταφοράς), παραγωγή μπουκαλιού (πολύ ενεργοβόρα διαδικασία).
• Κάποιοι θα πουν ότι η σωστή λύση είναι καλό νερό στις βρύσες μας από ντόπια πηγή νερού. Αυτό είναι η ορθή οικολογική και οικονομική λύση. Συμφωνώ απολύτως. Μέχρι τότε όμως οικολογική λύση είναι το πλαστικό μπουκάλι, ενώ από άποψη υγιεινής το γυάλινο μπουκάλι. Δυστυχώς, στον πολιτισμό μας δεν είναι πάντα λύση αυτό που εμείς φανταζόμαστε ως λύση.
Έρρωσθε,
Β. Γκάτσος
07.01.10
