Κάπου το έγραψα και εγώ και όντως είναι εξαιρετικά ρυπογόνο. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο εσωτερικά της καμινάδας τζακιού που καίει χρόνια. Η καπνιά σχεδόν έχει κλείσει την καμινάδα και μέσα της έχει τα πάντα από ρύπους. Αρκεί να θυμίσω ότι η πρώτη καρκινογόνος ουσία που ανακαλύφτηκε είναι τα διένια που παράγονται στα τζάκια και στις υψηλές καμινάδες των εργοστασίων που καινε λιθάνθρακα. Αρχές 20ου αιώνα ο καρκίνος ήταν επαγγελματική νόσος των εργατών που καθάριζαν τις μεγάλες καμινάδες από την καπνιά στην Αγγλία. Γι’ αυτό και η χώρα αυτή είναι τόσο ευαίσθητη στα τζάκια.
Κακώς πιστεύεται ότι στο τζάκι καίμε ξύλα προς διοξείδιο του άνθρακα και νερό, οπότε βγαίνουν και σωματίδια καπνού. Αυτά είναι για τους ανίδεους οικολογούντες για να πουλάνε επιστημοσύνη, δηλαδή μη έχοντας καμιά επιστήμη σπουδάσει, πολλές φορές όντας του δημοτικού, ό,τι βρουν στο ιντερνέτ και το πλασάρουν στο blog τους, τους αφήνει την αίσθηση ότι με αυτή τους τη πράξη... έβγαλαν πανεπιστήμιο.
Το ξύλο θερμαίνεται και βράζει μέσα του. Γίνεται αυτό που λέμε στη χημεία ξηρά απόσταξη ξύλων και λιθανράκων όπου δεν υπάρχει ρύπος που να μη παράγεται. Ένα μέρος των καυσαερίων είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι ρύποι που δεν υπάρχουν στο ξύλο, αλλά δημιουργούνται με αυτή την διαδικασία. Παρατηρώντας ένα κούτσουρο στη φωτιά βλέπουμε από το πίσω μέρος του να βγάζει με δύναμη αέρια, υγρά και καπνούς που δεν μπαίνουν μέσα στη φλόγα αλλά ταξιδεύουν στην καμινάδα. Αυτό δεν είναι.... ανθόνερο.
Αν θέλετε κάντε πρακτικά το παρακάτω πείραμα.
Γεμίστε ένα τενεκέ του πετρελαίου πριονίδι. Κλείστε το πώμα του καλά και με ένα καρφί ανοίχτε πάνω του μια τρύπα. Βάλτε το πάνω σε φωτιά. Αέρας δεν μπαίνει μέσα. Από την τρύπα βγαίνει καπνός. Αν μετά από ώρα ανοίξετε τον τενεκέ το πριονίδι έχει εξαφανιστεί και στο πάτο του έχει σχηματιστεί μαύρη πίσσα γεμάτη με επικίνδυνους ρύπους. Εν μέρει αυτό γίνεται στο τζάκι, και κυρίως στη φάση που δεν βγαίνει έντονη φλόγα για να κάψει τα αέρια που βγάζει το ξύλο. Αν μάλιστα το τζάκι δεν είναι καλό αλλά πουμώνει και τα καυσαέρια διαχέονται μέσα στο σπίτι, τότε η κατάσταση από άποψη υγείας δεν είναι καθόλου καλή.
Αντίθετα, όταν καίμε κλαριά στο ύπαιθρο αυτό το φαινόμενο περιορίζεται πάρα πολύ, γιατί η φωτιά αερίζεται επαρκώς και καίει καλά το ξύλο προς διοξείδιο και νερό με ελάχιστους ρύπους.
Οι οικολογούντες τα βάζουν έτσι αβασάνιστα με τις φωτιές των αγροτών που καίνε τα κλαριά κατά το κλάδεμα των ελιών.
Όμως:
Δεν ρυπαίνουν παρά ελάχιστα την ατμόσφαιρα.
Αν μείνουν λίγες μέρες άκαυτα τα κλαριά γίνονται φωλιά μικροοργανισμών και παρασίτων που επηρεάζουν τα δέντρα.
Όσο διοξείδιο παράγουν, τόσο και έχουν δεσμεύσει από την ατμόσφαιρα. Βιομηχανία που καίει ξύλα δηλώνει μηδέν εκπομπές διοξειδίου και θεωρείται οικολογική λύση όπως οι ανεμογεννήτριες.
Η καύση παράγει στάχτη η οποία είναι ένα αρκετά ισχυρό λίπασμα, με ιχνοστοιχεία κ.λ.π. τα οποία ήδη είχε το δέντρο. Μη ξεχνάμε ότι από τους φούρνους παλιά παίρναμε τη στάχτη για να τη ρίξουμε ως λίπασμα στα δέντρα. Και από τα τζάκια των σπιτιών μας.
Η συγκέντρωση των κλαδιών για παρασκευή χούμους ή ότι άλλο ως λίπασμα είναι εργασιοβόρα και πολυέξοδη, ενώ το λίπασμα που παράγεται αδύναμο. Πόσο μάλλον όταν το λάδι πια πουλιέται όσο και το εμφιαλωμένο νερό.
Θα πρότεινα στους οικολογούντες και στους οικολογικούς συλλόγους που προτείνουν τέτοιες λύσεις, να γίνουν πρωτοπόροι για να πείσουν και τους αγρότες μας. Να ιδρύσουν εταιρεία παραγωγής κομπόστ και χούμους από τα κλαριά των ελαιώνων. Με χαρά θα τους τα αφήνανε δωρεάν όλοι οι αγρότες όπως και τα φύλλα της ελιάς που μαζεύονται στα λιτρίβια κατά το καθάρισμα. Δηλαδή η εταιρεία με δικά της μέσα και εργασία θα μάζευε τα κλαριά κατά την περίοδο του κλαδέματος των ελαιώνων, θα τα μετέφερε σε ένα χωράφι της και θα τα έκανε κομπόστ και χούμους, που μετά θα το πουλούσε στους αγρότες για λίπασμα. Με δωρεάν πρώτη ύλη, με μηδέν μηχανήματα και με ένα μεταχειρισμένο φορτηγάκι, θα μας αποδείκνυαν στην πράξη και όχι στα λόγια ότι θα έβγαζαν κέρδος. Θα ήταν μία τέλεια οικολογική επένδυση. Πιστεύω να την τολμήσουν. Έτσι θα βγουν δημιουργικά στη φύση και θα συναντήσουν τους αγρότες μας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
25-01-10
