Ήμουνα πολύ μικρός, όταν είχε τη βάρκα κι ερχόταν και άραζε σ’ ένα μικρό προχειροφτιαγμένο μαντράκι ανατολικά του Τροκαντερού. Σαν όνειρο θυμάμαι που σήκωνε τις πέτρες για να το στηρίξει μετά από σοροκάδες. Ήταν εποχές που μαζί με άλλους ψαράδες έκαναν τσέτες και απλώνονταν για βόλους στα Κυκλαδονήσια.
.bmp)
Γρήγορα έφτιαξε μεγάλο τρεχαντήρι (το πρώτο στην Ερμιόνη) και με καινούργια δίκτυα και εργαλεία, με τα τρία εργατικότατα παιδιά του, τον Τάξη και τον Προκόπη και για λίγο διάστημα τον Ησαΐα, απλώθηκε στις θάλασσές μας και έφερνε καθημερινά γεμάτα τα τελάρα και τις κασέλες του.
Ακούραστος, εργατικός, μέρα δουλειάς δεν έχασε, οργανωτικός, αυστηρός σε ώρα εργασίας και ταξιδιού, οικογενειάρχης, με αστείρευτο χιούμορ και μια οικειότητα που όλοι επιζητούσαμε.
Πιάναμε στο μαντράκι του Τροκαντερού, κοπανάγαμε τα δίκτυα να σπάσουν οι τροκάδες και μετά όλη μέρα απλώναμε και νετέρναμε. Όλοι οι φίλοι με γέλια και πειράγματα αλλά και το μάτι στυλωμένο να βρούμε κάνα ματάκι της θάλασσας, που τόχαμε τόσο μανία.
Έτρεξαν τα χρόνια. Από το καΐκι πέρασε στην κούντουλα, και μετά στη βάρκα, μέχρι που πια δεν μπορούσε να μπαίνει και από τότε κάθε μέρα στα Μαντράκια, όπως όλοι οι παλιοί ψαράδες που ήταν ένα με τη θάλασσα.
Όταν συναντιόμαστε του φώναζα «γεια σου καπετάνιε!» και η απάντησή του όλο γέλιο «γεια σου Τσάκομο!», γιατί του άρεσαν οι ιστορίες με τον γείτονά μας τον Ιάκωβο που ήταν πάντα ‘άφαντος’, ή «γεια σου σιόκο!», η παλιά αρβανίτικη ονομασία του συντρόφου στη θάλασσα. Και αμέσως το πείραγμα «βάρκα δεν έριξες φέτο, θα το ξεχάσεις το πυροφάνι!».
Θα τριγυρίζεις στα στενά της γειτονιάς μας, θα ταξιδεύεις καπετάνιος με όσα καΐκια και βάρκες μας απόμειναν, θα σουλατσάρεις στα Μαντράκια, θα ψάχνεις τώρα από ψηλά τα σημάδια που έριχνες τα δίκτυα.
Η μνήμη σου γλυκιά να μας συντροφεύει.
*** Οι φωτογραφίες από τσέτα στα Κυκλαδονήσια, μάλλον στη Γυάρο. Ο μπαρμπα Αργύρης στο γυαλί της «ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ». Από δημοσίευμα στη τοπική μας εφημερίδα.
Βασίλης Γκάτσος
25-01-10
