Της Ρίνας Λουμουσιώτη
Αφιερωμένο στο φίλο Λάμπη Νάκη
Πάντα περνούσα από πάνω, χωρίς να τολμήσω ποτέ να κατέβω αυτά τα γνώριμα σκαλοπάτια.
Ο φόβος που σου φέρνει η νοσταλγία.
Σήμερα το αποφάσισα να χωθώ μέσα στις αναμνήσεις και σ αυτά τα νερά που τόσο καλά ξέρω ..
Σε κάθε πέτρα εδώ, κάποιοι έχουμε κρύψει και μια γλυκιά θύμηση.
Μια θύμηση από γέλια, φωνές, μαλώματα και από τα μεσημεριανά ραντεβού με τους φίλους και τις φίλες για φλόμο, το καλοκαιρινό παιχνίδι της εποχής.
Στη σειρά Λάμπης, Μανώλης, Καίτη, Ηλίας, Τάσος, Παντελής, Ειρήνη, Γιάννης, Βαγγελιώ, Μαρία, Ρίτσα, Θανάσης, Βασίλης, Καθολική, Δημήτρης, Σούλης, Κώστας, Ματίνα, Ελένη, Πάνος… και πάλι από την αρχή.
Κατάμαυροι, τα αντηλιακά ήρθαν αργότερα, με τις μύτες να βγάζουν όλη τη μέρα νερό.
Και τους γονείς από ψηλά μες το μεσημέρι να τσιρίζουν ονόματα.
Οι περισσότεροι της γενιάς μου, της απάνω Ερμιόνης, εδώ πρωτομάθαμε να κολυμπάμε .
Εδώ και η μεγάλη πέτρα στα βαθιά, που μικρά την φτάναμε με τα ακροδάχτυλα του ποδιού και μεγαλώνοντας μπορούσαμε να καθόμαστε πάνω της, δύο, τρεις, όσους χώραγαν οι κουβεντούλες μας.
Εδώ και τα πρώτα αθώα, τυχαία αγγίγματα κάτω από το νερό.
Και ο βυθός, δικός μας.
Κάθε πέτρα αναποδογυρισμένη μέχρι τα πρώτα μαντράκια, αλλά και πίσω μέχρι το παλιό τετράγωνο λιμάνι και το βαγόνι όπως λέγαμε την περιοχή, από το κυνήγι μας με τα χταπόδια.
Εδώ και τα μικρά ψαράκια που ξεχνιόντουσαν έξω στα βράχια και που τα φυλακίζαμε με καμάρι στις χούφτες μας .
Και περατζάδες με τις βάρκες από μπανιέρα σε μπανιέρα.
Και τραγούδια.
Και τα βράδια εδώ οι πρώτες συναντήσεις και οι πρώτες βουτιές στα ρηχά του έρωτα..
Και η ζωή δική μας, όμορφη, βουτηγμένη στη θάλασσα, τον ήλιο και στην αθωότητα της ηλικίας.
Τελικά την οφείλαμε αυτήν την καθαρότητα, σ αυτά τα νερά.
Φωτ.Ρίνα Λουμουσιώτη
